του ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ
Εικονικές τελετουργίες «στρατηγικής της έντασης» α λα ελληνικά, σε σαθρό έδαφος. Αστείες σκηνοθετημένες παραστάσεις λεκτικής υπερβολής, ανευθυνότητας και κομπορρημοσύνης:
Ενας αντιπρόεδρος κυβέρνησης, απασφαλισμένος στα 70 τόσα χρόνια του, δίκην λαϊκού τύπου και καφενόβιου μάγκα, πετάει κατάμουτρα στο πόπολο τις πολλαπλές ευθύνες του (του πόπολου).
Εντάξει, μαζί τα φάγαμε, με την έννοια ότι μαζί τα σπαταλήσαμε μέσα στην ομιχλώδη θαλπωρή της μεταπολιτευτικής δανειακής ευεξίας, με τα τραύματα της χούντας να μετουσιώνονται στο μεταφυσικό (και περονιστικό) αξίωμα «δεν υπάρχει κανείς θεσμός, παρά μόνον ο Λαός», που είχε πετάξει ο Αντρέας των χρόνων της φθοράς. Ο λαός που έχει πάντα δίκιο σε όλα, σε ότι και αν ζητάει, ας τον μπουκώσουμε με δανεικά «να δικαιώσουμε τους αγώνες του», ας ανεχτούμε την φοροδιαφυγή του, τα αυθαίρετά του, την όποια παραβατικότητά του. Ετσι θα του κλείσουμε το μάτι πονηρά, θα του υποδείξουμε συνωμοτικά νέες αξίες, θα υποβάλουμε και θα πετύχουμε την ανοχή του στις δικιές μας παραβατικότητες, που είναι υπέρ το δέον χρυσοφόρες – έτσι κι αλλιώς η εξουσία είναι ένας Μίδας, μετατρέπει ο,τι αγγίζεις σε χρυσάφι…
Θα΄ χε δίκιο Πάγκαλος αν τα έλεγε τότε. Στις εποχές της ευεξίας, όταν το πάθος ενός λαού για Αλλαγή (με κεφαλαίο το Α) εξαργυρωνόταν σε «κωλόσπιτα», σε επαύλεις, σε τρυφηλές θωπείες με την γοητεία της μπουρζουαζίας (δεν μιλώ προσωπικά – δεν έχω γνώση να έχει δώσει δικαίωμα για κάτι τέτοιο). Καλοδιάθετα θα πω ότι προσπαθεί να βοηθήσει στην συνειδητοποίηση του σημείου που φτάσαμε και του «γιατί», διαχέοντας τις ευθύνες. Αγαρμπα όμως, χωρίς σεβασμό στις ζωές που ρημάζουν. Να΄ λεγε τουλάχιστον μαζί τα φάγαμε αλλά η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μας… Θα΄ ταν μια στοιχειώδης ανάληψη ευθύνης, μια κάθαρση εκ των υστέρων…
Εικονικές τελετουργίες «στρατηγικής της έντασης α λα ελληνικά» και στην άλλη όχθη: Ανέμελοι αριστεροί τσαμπουκάδες παιδιών χωρίς ιστορική μνήμη και γνώση, κατά πως φαίνεται, κάνουν στο Παρίσι μπάχαλο μια εκδήλωση για το «Ζ». Αν τους πεις ότι ιεροσυλούν πάνω σε μνήμες που τρέφονται με αίμα, πάνω σε θύμησες και πάθη τραγικών στιγμών, σε ζωές που χάθηκαν ή που μαράζωσαν σε φυλακές, τότε λέω που τα συνθήματα δεν ήταν εύκολα και τα πλήρωναν οι αγωνιστές με τις ζωές τους, δεν θα σε κατανοήσουν – αν ήταν να σε κατανοήσουν δεν θα μετέβαλαν σε ανεύθυνο φωνακλάδικο πανηγυράκι και δεν θα διέκοπταν την εκδήλωση του Παρισιού. Επιδόθηκαν σε εύκολη ανέξοδη συνθηματολογία κράζοντας τον Πάγκαλο ως δολοφόνο, για τους 300 που κάνουν απεργία πείνας.
Φιλόστοργη και ανθρωπιστική η διάθεση για τους ξεριζωμένους, που μετουσιώνουν την απελπισία τους σε αγώνα (παρακινημένοι βέβαια από ντόπιους). Φοιτητές εν Παρισίω για σπουδές ή μεταπτυχιακά πολυτελείας, πολιτικά ακάθεκτοι και ιδεολογικά άκαμπτοι, έμπλεοι ανθρωπισμού για τους ξεριζωμένους, χωρίς καμιά αμφιβολία όμως, χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη για το μετέπειτα, για την χρεωκοπημένη χώρα τους: Μετά την προτεινόμενη νομιμοποίηση των 300, που με την απεργία πείνας εκβιάζουν την Πολιτεία και προσπαθούν να την φέρουν προ τετελεσμένων, γιατί να μην ακολουθήσουν άλλες 300 χιλιάδες ή 500 χιλιάδες, ή 1εκατομμύριο λαθρομετανάστες που βρίσκονται στη χώρα, την ίδια τακτική; Και γιατί μετά να μην δοθεί σήμα στις φτωχοπόλεις τους Τρίτου Κόσμου – το γράφω καθ΄ υπερβολή φυσικά – «εδώ οι καλές απεργίες πείνας». Με μια απεργία πείνας στην Ελλάδα σε πενήντα μέρες αποκτάς διαβατήριο Ευρώπης;
Αυτή είναι και η αχίλλειος πτέρνα του παθιασμένου ανθρωπισμού και των απόλυτων προτάσεων: Μετά την νομιμοποίηση των 300, τι; Η οφειλόμενη απάντηση σε αυτό, νομίζω, θα δώσει και το μέγεθος της βιωσιμότητας της πρότασής τους.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
