Τη σημαντικότερη απόφαση για το πολιτικό του μέλλον, αλλά και του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του και που κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή της μεταπολίτευσης, εκλήθη το βράδυ της Κυριακής να λάβει ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου. Τα αποτελέσματα δεν ήταν καθαρά και τα μηνύματά τους διφορούμενα, επιδεχόμενα πολλαπλές ερμηνείες απ’ όλα τα κόμματα.
Και βέβαια δεν προέκυψε καθαρή εντολή από την ψήφο του ελληνικού λαού. Η πρωτοφανής αποχή, η συρρίκνωση των ποσοστών του κυβερνώντος κόμματος, με τη διαφορά από τη Ν.Δ. να μειώνεται κυρίως λόγω της δικής του υποχώρησης, δεν άφηνε περιθώρια πανηγυρισμών για κανένα. Ωστόσο ο πρωθυπουργός είχε ζητήσει απ’ τον ελληνικό λαό ένα ξεκάθαρο μήνυμα.
Το μήνυμα αυτό δεν ήταν όπως ευελπιστούσε. Έπρεπε λοιπόν να αποφασίσει! Θα προτιμούσε την προσφυγή στις εκλογές που θα τους έθετε όλους προ των ευθυνών τους; Θα λειτουργούσε το αίσθημα αυτοσυντήρησης και το κομματικό συμφέρον ή θα έθετε το εθνικό συμφέρον πάνω απ’ όλα;
Είναι γεγονός ότι αν κάνει κάποιος αναδρομή στις αποφάσεις και στην πορεία του μετά την εφαρμογή του μνημονίου, σίγουρα θα συμπέραινε ότι θα οδηγείτο σε απόφαση ευθύνης για την ασφαλή πορείας της χώρας. Ο Γ. Παπανδρέου πήρε μια απόφαση υψηλού ρίσκου για το πολιτικό του μέλλον αλλά και για το μέλλον της παράταξής του. Γιατί όλοι γνωρίζουν ότι τα δύσκολα είναι μπροστά. Γιατί ο λαϊκισμός που με ευθύνη όλων των κομμάτων, έχει γίνει κυρίαρχη ιδεολογία και διαποτίζει όλες τις κοινωνικές τάξεις. Γιατί τα μέτρα που πλήττουν ανισομερώς τους πολίτες θα διογκώνουν τη δυσαρέσκεια. Γιατί κινδυνεύει να πετύχει τη διάσωση της χώρας και να καταδικαστεί εκλογικά, με επακόλουθο να γίνει ο σάκος του μποξ για τους δυσαρεστημένους πολίτες που βλέπουν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται.
Η απόφασή του ήταν να αναλάβει το κόστος των μεγάλων αλλαγών, αλλά και να σταθεί αντίθετος σε αυτούς που χαϊδεύουν τα αυτιά των πολιτών με «μαγικές» και «ανώδυνες» λύσεις. Διάλεξε τη δύσκολη πορεία της ευθύνης και όχι τη διαφυγή μέσω των εκλογών που όπως έδειξαν τα αποτελέσματα, μάλλον θα τους έβαζαν όλους σε σκληρά και επώδυνα διλήμματα. Από δω και πέρα ένας είναι ο δρόμος. Ο δρόμος της ειλικρίνειας αλλά και των ρήξεων με ότι μας οδήγησε ως εδώ. Θα ρισκάρουμε να ερμηνεύσουμε ότι η μεγάλη αποχή ενέχει το μήνυμα της βουβής προσμονής και ότι οι πολίτες αναγνωρίζοντας -στη μεγάλη τους πλειοψηφία- τις κρίσιμες στιγμές που περνάει ο τόπος, δεν στράφηκαν προς την αξιωματική αντιπολίτευση, για να μη δώσουν λάθος μηνύματα. Ο Γ. Παπανδρέου διάλεξε το δύσκολο δρόμο.
Έχει εξ άλλου σημαντική κοινοβουλευτική δύναμη. Ο λαός έδειξε την ανοχή του παρά τις δυσκολίες. Πρέπει και αυτός να προχωρήσει αταλάντευτος στον αγώνα αναμόρφωσης της χώρας. Αν δεν ανταμειφθεί εκλογικά είναι βέβαιο ότι θα τον δικαιώσει η ιστορία.