του ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ
Στη χώρα δεν έχει «κράτος κι εξουσία η Άνοιξη» όπως θα το ΄θελε ο ποιητής, αλλά το γκρίζο και η κατήφεια. Υπάρχουν ωστόσο «ταγοί» που περί άλλων τυρβάζουν, αποκομμένοι από το περιβάλλον, χαμένοι στην θαλπωρή του προσωπικού τους συστήματος αξιών ….
Πρόσφατο παράδειγμα η κα Τίνα Μπιρμπίλη. Αξιόλογη ως προσωπικότητα, δοσμένη στην υπόθεση του Περιβάλλοντος, άσχετη όμως από την πολιτική και τις συμβάσεις (και συμβατικότητες ) που αυτή απαιτεί. Ετσι κι αλλιώς δεν κοπίασε για να ανέλθει στον υπουργικό θώκο, δεν αγωνίστηκε σε καμιά πολιτική αρένα, δεν ίδρωσε για καμιά φανέλα. Ιδρωνε στο γυμναστήριο όπου την ανακάλυψε ο ΓΑΠ, την έκανε κειμενογράφο των λόγων του (δικό του θέμα), και ελέω λαού την διόρισε ως υπουργό για το Περιβάλλον!
Ο θιασώτης της κουλτούρας των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων πρωθυπουργός, έχει προσδώσει και στην κυβέρνησή του τέτοια χαρακτηριστικά. Χαλαρή και ξεκούρδιστη, υποβάλει τη χώρα σε αλλεπάλληλα, ασυντόνιστα, αναίτια ηλεκτροσόκ. Η χώρα βυθίζεται, και εξαιτίας των λαθών του, οι πολίτες στραγγίζονται, αφαιρείται κάθε ικμάδα ζωντάνιας και κάθε σπίθα προοπτικής και ανάπτυξης, αλλά η υπουργός από το θερμοκήπιο των ιδεών της, διαμηνύει αρειμανίως στα ράδια (όχι στο υπουργικό συμβούλιο που …Δόξα τω Θεώ, με πυρετώδη συχνότητα συγκαλεί ο πρωθυπουργός), λέγοντας ότι «δεν θα υπάρξει περιβαλλοντικός και πολεοδομικός μανδύας σε μια ρύθμιση που θα έχει μόνο εισπρακτική λογική». Περί των αυθαιρέτων ο λόγος και περί της στόχευσης του Γ. Παπακωνσταντίνου να αλιεύσει κάποια χρήματα από τη νομιμοποίησή τους, προκειμένου να μειώσει τις χαώδεις τρύπες του ελλείμματος.
Το πρόβλημα με την «αντιστασιακή», όσο και ατελέσφορη, λογική της κας Μπιρμπίλη είναι ότι τελικώς και τα αυθαίρετα θα παραμείνουν ως έχουν, και τα χρήματα δεν θα εισπραχθούν. Θα είχε το δίκιο με το μέρος της εάν συνόδευε την άρνησή της με μια τεράστια επιχείρηση κατεδάφισης χιλιάδων αυθαιρέτων, που σε όλη τη χώρα υπερβαίνουν το εκατομμύριο. Ωστόσο το μόνο κτήριο που έχει κατεδαφίσει ως τώρα η «άτεγκτη» υπουργός, είναι το κουφάρι της μισοερειπωμένης «Φαντασίας», ενώ ο κυβερνητικός βουλευτής Γιάνης Βούρος την εγκαλεί για την πρόθεσή της να κατεδαφίσει το «Μπαντμιντον» – το μοναδικό δηλαδή Ολυμπιακό ακίνητο που έχει ενταχθεί οργανικά στην πολιτιστική ζωή της πόλης, ενώ παράλληλα βγάζει και τα λεφτά του με τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που φιλοξενεί.
Υπάρχει φυσικά και ο αντίλογος: Η Μπιρμπίλη είναι μεν άπειρη αλλά σώζει την πολιτική τιμή της κυβέρνησης. Είναι πιο αυθεντική από τον Παπακωνσταντίνου, πιο ειλικρινής από τον Χρυσοχοΐδη, πιο ευαίσθητη από τον Παπουτσή ή τον Βενιζέλο, πιο ευγενής από τον Πάγκαλο, όλους δηλαδή τους δήθεν έμπειρους πολιτικούς που έχουν αναλογικά το δικό τους μερίδιο ευθύνης για την κατάντια της χώρας. Επίσης έχει δίκιο θεωρητικώς η Μπιρμπίλη, ότι δεν είναι δυνατόν κάθε βδομάδα να ζητούνται νέα εισπρακτικά μέτρα, χωρίς αναπτυξιακό χαρακτήρα. Τέλος έχει δίκιο όταν λέει η ΔΕΗ πρέπει να παραμείνει υπό τον έλεγχο του Δημοσίου για να διαμορφώσει ενεργειακή πολιτική.
Όμως όλα αυτά είναι ωραία σαν ιδέες, αλλά όταν παραμένουν προθέσεις, μοιάζουν με αιτήματα ΜΚΟ και όχι κυβερνητικός προγραμματισμός. Εκ των πραγμάτων επιβάλλεται το ερώτημα: ποιο σχέδιο εκπόνησε ως τώρα η υπουργός ώστε να γίνει η ΔΕΗ ο ενεργειακός πυρήνας μιας νέας ενεργειακής στρατηγικής, που θα δικαιολογούσε την θέση της για παραμονή της εταιρίας υπό τον έλεγχο του Δημοσίου; Πόσο, η υπουργός, προώθησε έρευνες για ενεργειακούς πόρους, πετρέλαιο, φυσικό αέριο η ΑΠΕ, και πως συνδυάζονται αυτά με τις στρατηγικές επιδιώξεις της χώρας και της εξωτερικής της πολιτικής;
Θα πείτε αυτά δεν είναι υπευθυνότητα ενός υπουργού, αλλά του πρωθυπουργού και συνολικά του υπουργικού συμβουλίου. Θα συμφωνήσω, αλλά θα συμπληρώσω ότι όταν ταμπουρώνεται κάποιος πίσω από ένα «όχι», στοιχειώδη υποχρέωση έχει να αντιπαραθέτει και την λύση που προτείνει.
Διαφορετικά δεν είναι υπουργός αλλά καλοπροαίρετο μέλος ΜΚΟ που προβάλει αιτήματα…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
