“Όποια κυβέρνηση βουλιάζει το Ασφαλιστικό στο τέλος ναυαγεί κι η ίδια” λέει ένα παλιό συνδικαλιστικό γνωμικό. Ο Ανδρέας Λοβέρδος προσπαθεί να αποτρέψει το προσωπικό του ναυάγιο. Τουλάχιστον, αν δεν αποτραπεί το κυβερνητικό ναυάγιο ο ίδιος να βρίσκεται σε σωσίβια λέμβο κι όχι στην παγωμένη θάλασσα να μελανιάζει, όπως ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο στον Τιτανικό. Για αυτό κι έχει δώσει προσωπικά χαρακτηριστικά σε μια …κατ’ επίσημη ομολογία “κοινή κυβερνητική προσπάθεια μεταρρύθμισης”.
Στο κάδρο της τακτικής του η τρόικα έχει πρωτεύοντα ρόλο. Είναι οι ξένοι αξιωματούχοι που επιδιώκουν να επιβάλλουν “ρυθμίσεις της τελευταίας στιγμής”, τις οποίες ο υπουργός “αγωνίζεται” να αποτρέψει. Ελάχιστοι γνωρίζουν αν όντως συμβαίνει αυτό. Τουλάχιστον οι κοινοτικοί δείχνουν να ενοχλούνται απ’ την προσπάθεια να τους εμφανίσουν ως “κακούς” της υπόθεσης.
Πάντως, ο Ανδρέας Λοβέρδος σε κάθε εμφάνισή του επαναλαμβάνει “δεν θα λιποτακτήσω”. Είναι κι αυτό μέρος της τακτικής. Τηλεοπτικός και με άνεση λόγου, χρησιμοποιεί τα κανάλια για να επικοινωνήσει τη δύσκολη μάχη που δίνει. Να καταδείξει πως ο “εχθρός” δεν είναι μόνο ο ξένος παράγοντας, αλλά κι οι εγχώριοι “σύντροφοι” που αμφισβητούν την “κοινωνικότητα” και τη “δημοκρατικότητα” του. Φέρνοντας εργασιακό και ασφαλιστικό σε κοινό νομοσχέδιο στη Βουλή, επιδιώκει να τελειώσει με την “εκ του ασφαλούς κριτική”.
Ήταν μια κίνηση πολιτικής επιβίωσης. Θα ήταν κουτό για τον ίδιο να σηκώσει όλο το βάρος (και κόστος…) μιας μεταρρύθμισης που πλήττει μεγάλο μέρος των εργαζομένων (η πλειονότητα των οποίων είναι ψηφοφόροι του στη Β’ Αθήνας). Με απλά λόγια, ο Ανδρέας Λοβέρδος αρνείται να καταστεί εύκολος στόχος και τελικά εξιλαστήριο θύμα. Έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει…
Όπως δικαίωμα όλων των υπολοίπων είναι να επιδιώκουν να “τσαλακώσουν” το φιλολαϊκό του προφίλ, φορτώνοντας του αυτούσια την ευθύνη των επώδυνων αλλαγών. Πρόκειται για κοντόφθαλμη και με χαρακτηριστικά “στρουθοκαμηλισμού”, τακτική. Διότι οι πολίτες αντιλαμβάνονται πως η πολιτική που ακολουθείται δεν είναι ζήτημα προσώπων. Δεν είναι ζήτημα ούτε του Λοβέρδου, ούτε του Παπακωνσταντίνου. Είναι πολιτική που χαράσσεται και αποφασίζεται στα κυβερνητικά όργανα.
Κατά συνέπεια, όποιος βουλευτής της συμπολίτευσης έχει αντιρρήσεις μπορεί να τις εκφράσει και να τις διατυπώσει. Αν δεν καταφέρει βελτιώσεις και το νομοσχέδιο δεν τον ικανοποιεί, έχει και δικαίωμα και υποχρέωση να το καταψηφίσει.
Καλώς ή κακώς η πολιτική ασκείται με ρίσκα. Ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει πάρει το δικό του από τη στιγμή που επέλεξε να μην παραιτηθεί και να συνεχίσει να κάθεται στην ηλεκτρική καρέκλα που τον τοποθέτησε ο Γιώργος Παπανδρέου.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
