Ψηφίδα-ψηφίδα και σταδιακά αλλάζει η εικόνα της πολιτικής σκηνής, ενόσω επισημοποιούνται τα γνωστά και ατιμώρητα «άπλυτα» της πολιτικής από προηγούμενες δεκαετίες ή και πιο πρόσφατες αλλά παραγραμμένες παραβάσεις.
Αυτό όμως δεν οδηγεί ντε φάκτο σε διορθώσεις του συστήματος τέτοιες ώστε αυτό να αρχίσει να δουλεύει στ’ αλήθεια για την κοινωνία. Πρέπει να μεσολαβήσουν στέρεες πολιτικές αποφάσεις και μέγιστη κοινωνική συνοχή για τη στήριξή τους που δεν προεξοφλείται για το αναγκαίο βάθος χρόνου.
Το έλλειμμα κοινωνικής δικαιοσύνης στα περιοριστικά μέτρα και το «επικοινωνιακό» γαϊτανάκι γι’ αυτά θίγουν τη νοημοσύνη των πολιτών εξ ίσου με τα δικαιώματά τους και υπονομεύουν εξ αρχής την εφαρμογή ή την αποτελεσματικότητα βασικών μέτρων.
Υπονομευτικά για τον κυβερνητικό σχεδιασμό λειτουργεί και η προϊούσα απαξίωση του συνολικού πολιτικού συστήματος, ενώ όλοι ζητούν τιμωρία για το έγκλημα σε βάρος της κοινωνίας, στο οποίο κατέληξε η «απλή» και «χαριτωμένη» πολιτική απατεωνία δεκαετιών, την οποία αποτύπωσαν κινηματογραφικές ταινίες όπως ο «Μαυρογυαλούρος».
Οι πολίτες δεν αποδέχονται την ανεμπόδιστη παρακρατική λειτουργία τμήματος των δημοσίων και κυβερνητικών μηχανισμών, την κατάχρηση διοικητικών προνομίων και του δημοσίου χρήματος από πολιτικούς, τις ομοφωνίες για την παραγραφή ή την εικονική αντιμετώπιση των πολιτικών αδικημάτων.
Ωστόσο δεν διακρίνουν μεταξύ καθαρών και μη πολιτικών, μεταξύ αποτελεσματικών και μη νόμων, μεταξύ θετικών ή μη θεσμών του πολιτεύματος, μεταξύ δημοκρατικών και μη προτάσεων για την αποκατάσταση των ισορροπιών στο σύστημα διακυβέρνησης.
Ζητούν «αίμα» για όσα χάθηκαν, χωρίς να θυμούνται ότι οι ίδιοι δεν ασκούσαν το καθήκον τους να ελέγχουν την εξουσία που αναδείκνυαν την κάθε φορά. Κάποιοι ζητούν αίμα για να ξεθυμώσουν, άλλοι για να απενοχοποιηθούν.
Αναπόφευκτη αποδόμηση
Κάποιοι τρίτοι ελπίζουν πως η «αιματοχυσία» θα φέρει καλύτερες μέρες. Την προοπτική των καλύτερων ημερών, όμως, απομακρύνει με σιγουριά η σκιά των «ισχνών αγελάδων», η οικονομική κρίση και η οδύνη από τις αλλαγές με αφορμή την αντιμετώπιση της κρίσης.
Μια κατηγορία πολιτών δεν έχει ελπίδα για οικονομική ανάκαμψη και για αποφυγή του «μεσαίωνα» τον οποίο αναγγέλλουν η διεθνής συγκυρία, η στενότητα της κυβερνητικής πολιτικής…και οι συνέπειες της γενικής παρακμής στη δημόσια ζωή.
Οι ίδιοι θεωρούν σίγουρη την αποδόμηση τμημάτων του συστήματος όπως ελεγκτικοί και εισπρακτικοί μηχανισμοί του, εκτιμώντας ως λιγότερο πιθανή εκδοχή μια βελτίωσή τους. Το ίδιο αφορά το οικονομικό τοπίο και την αποκατάσταση της διαφάνειας στη δημόσια ζωή.
Εν τω μεταξύ, αυξάνονται οι δύσπιστοι απέναντι στα κόμματα εξουσίας ακόμη και αν δηλώνουν διατεθειμένα να «ματώσουν», τώρα που το έργο των επιτροπών της βουλής «ακουμπά» τα «εικονοστάσιά» τους και ενώ πολλαπλασιάζονται οι φήμες για πολλές «δίκοπες» υποθέσεις που θα έλθουν στο φως αμέσως προσεχώς.
Κάθε εξέλιξη πάντως θα περάσει από τον σημερινό θυμό της κοινωνίας, την μόνη προβλέψιμη μεταβλητή για το τι ακολουθεί. Το μίγμα καθιστούν εκρηκτικό οι πολιτικές συνέπειες από τη χρησιμοποίηση της Ελλάδας ως «πειραματόζωου» για διεθνή παιχνίδια οικονομικής ισχύος, τα οποία άρχισαν την προηγούμενη δεκαετία και θα βασανίσουν την υφήλιο και τη χώρα τουλάχιστον για την επόμενη.
«Εκβιαστικές» αλλαγές
Υπ’ αυτό το βάρος, η πολιτική σκηνή οδηγείται σε αναδιοργάνωση τόσο εκβιαστικά όσο εκβιαστικά σύρεται η κοινωνία στην αλλαγή προτύπου ζωής, με αφορμή την εξάντληση του μεταπολιτευτικού συστήματος διακυβέρνησης.
Μερικοί από τους πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής θεωρούν –απ’ τη σκοπιά του ο καθείς- ότι η αναδιοργάνωση πολιτικού φάσματος είναι υποχρεωτική λόγω αλλαγής εποχής. Ότι είναι αναγκαία για να εκφράσει διεργασίες στην κοινωνία, καθώς και το αίτημά της για ορθολογική και δίκαιη πολιτική διαχείριση.
Οι περισσότεροι πολιτικοί θεωρούν τις αλλαγές χρήσιμες για τους ίδιους. Για να περισώσουν ή για να ενισχύσουν τον δικό τους ρόλο στη δημόσια ζωή, η οποία έχει αποδεκατίσει σε ελάχιστα χρόνια «σχεδόν δύο βουλές» παραδοσιακών ή απλώς παλιών εκπροσώπων του λαού.
Οι τελευταίες απώλειες κατά τις πρόσφατες εκλογές, πρέπει να θεωρηθούν ανώδυνες, καθώς έγιναν με τον νόμο Σκανδαλίδη και μάλιστα…χωρίς «Καλλικράτη». Σήμερα, η «απειλή» μεγαλώνει εν όψει εφαρμογής του «Καλλικράτη» στην αυτοδιοίκηση και της προώθησης εκλογικού νόμου συγγενούς με τον γερμανικό.
Ωστόσο, το πολιτικό προσωπικό απειλείται με αποδεκατισμό κυρίως από την αυξανόμενη δυσπιστία της κοινωνίας, καθώς και από τη διάρρηξη των ενδοκομματικών συνδέσμων και όχι μόνον λόγω πολιτικών διαφορών.
Στο ΠΑΣΟΚ κάποια σχέδια, όπως ο «Καλλικράτης» ή το Ασφαλιστικό είναι πεδία μαχών μεταξύ εκατοντάδων στελεχών ανά την Ελλάδα και του κεντρικού κομματικού μηχανισμού.
Μαχαιρώματα με…πειθαρχία
Τριβές σημειώνονται και σε υψηλό επίπεδο, όπως κατά τη διήμερη δημόσια σύγκρουση Πετσάλνικου-Ραγκούση για την αυτοδιοίκηση της Καστοριάς. Η κυβέρνηση κάλυψε τον υπουργό Εσωτερικών, αποκηρύσσοντας την παρέμβαση του προέδρου της βουλής, στενού φίλου και συνεργάτη του Γιώργου Παπανδρέου.
Έτσι, δόθηκε σήμα για το ότι η κομματική πειθαρχία είναι εκ των ων ουκ άνευ για την κοινοβουλευτική κύρωση των πυλώνων της κυβερνητικής πολιτικής, ασχέτως εάν συμπεριλαμβάνονταν στο προεκλογικό πρόγραμμα. Ιδιαίτερη απαίτηση του μεγάρου Μαξίμου αφορά όσα αναφέρονται στο μνημόνιο για τον διεθνή μηχανισμό στήριξης προς τη Ελλάδα.
Στις γνωστές από την αρχή του έτους τριβές και τα μαχαιρώματα μεταξύ υπουργών και εκείνων με τον στενό κύκλο συνεργατών του πρωθυπουργού ήλθε προχθές να προστεθεί ακόμη ένα επεισόδιο εντάσεων, στο υπουργικό συμβούλιο αυτή τη φορά.
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου καταλόγισε στη Λούκα Κατσέλη αδυναμία περιορισμού της ακρίβειας. Εκείνη απέδωσε την ακρίβεια στην εκ μέρους του ομολόγου της αύξηση των φόρων, ενώ βολές εναντίον της για την πολιτική στο φάρμακο εξαπέλυσε ο Ανδρέας Λοβέρδος.
Ο τελευταίος προκάλεσε δυσαρέσκεια του μεγάρου Μαξίμου για τον τρόπο με τον οποίο δημοσιοποιεί τη διαπραγμάτευση στο Ασφαλιστικό, ενώ ο ίδιος –αποφασισμένος να προχωρήσει- προβληματίζεται για το ότι εκτίθεται δυσανάλογα περισσότερο από τους καθ’ ύλη συναρμόδιους συναδέλφους του.
Πολιτικές τριβές ανέδειξε και η κοινοβουλευτική επίθεση-ερώτηση προς τον κ.Παπακωνσταντίνου από τη Βάσω Παπανδρέου, από εννέα συμπολιτευόμενους βουλευτές και από τον Αντώνη Σαμαρά, για την Τράπεζα της Ελλάδος και για καθυστερήσεις στην αποτροπή της κερδοσκοπίας. Η απάντηση του υπουργού δόθηκε επισήμως και, κατά πληροφορίες, θα ακολουθήσει και δεύτερη, δριμεία φάση της.
Στόχος: Οι «νεοφιλελεύθεροι»
Στον κομματικό χώρο του ΠΑΣΟΚ και στην αντιπροσωπεία του στη βουλή είναι ευδιάκριτη μια κινητικότητα με αφορμή τα κυβερνητικά μέτρα, η οποία αναμένεται να ενταθεί σε σχέση με τις συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις κατά των αλλαγών στο Ασφαλιστικό.
Περαιτέρω εκδήλωση της εσωκομματικής «αντιπολίτευσης» αναμένεται για ορισμένες αποκρατικοποιήσεις και συγχωνεύσεις υπηρεσιών, εν όψει του νέου εκλογικού νόμου αλλά και την επαύριο του θρυλούμενου ανασχηματισμού, εφ’ όσον δεν «μοιρασθεί η εσωκομματική τράπουλα».
Ίσως γι’ αυτό επανέρχεται στα υπό συζήτηση το ενδεχόμενο θερινών «διορθωτικών κινήσεων» (που είχαν αποκλεισθεί από το Μαξίμου), ενώ οξύνεται ένας ενδοκομματικός πόλεμος με διοχέτευση εγγράφων και άλλων στοιχείων σε επίσημους και μη μηχανισμούς ενημέρωσης, σε βάρος κυρίως «στελεχών του Γιώργου».
Οι «προβληματισμένοι» στο ΠΑΣΟΚ επιδιώκουν πιο ευνοϊκούς συσχετισμούς στην οργανωμένη βάση και ζητούν επανέλεγχο των πολιτικών θέσεων του Κινήματος μετά από τις αποφάσεις για τον διεθνή μηχανισμό στήριξης της χώρας.
Οι εν λόγω συζητούν για δημοψήφισμα επί των κυβερνητικών αποφάσεων, ενώ –σε περίπτωση επιβολής και νέων περιοριστικών μέτρων- θα απαιτήσουν συνέδριο για κατ’ ευθείαν αναμέτρηση «με τους νεοφιλελεύθερους γύρω από τον Γιώργο», όπως λένε.
Εν τω μεταξύ, πολλοί από τους υποστηρικτές της πολιτικής Παπανδρέου επιδιώκουν θεσμική κατοχύρωση των αλλαγών που έχουν επέλθει στις πάγιες αρχές του ΠΑΣΟΚ από τη διαδρομή του στη νέα εποχή.
«Αυτό θα μας προστατεύσει από τις ραγδαίες και ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό» εκτιμούν, ενώ οι «αντίπαλοί» τους ζητούν από τον πρωθυπουργό ενίσχυση των «σύγχρονων σοσιαλδημοκρατικών χαρακτηριστικών» του Κινήματος.
«Παραδοσιακοί» και Αλαβάνος
«Παραδοσιακά» στελέχη (λένε ότι) «λοξοκοιτούν» προς τα αριστερά, ειδικά μετά την πρόταση που επανέφερε ο -εκτός Συνασπισμού και σχεδόν έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ- Αλέκος Αλαβάνος, για συμπόρευση δυνάμεων της Αριστεράς και του αμιγώς σοσιαλιστικού χώρου.
Η πρόσκληση Αλαβάνου και η σκληρή γλώσσα του για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, οι σχέσεις του με τον οποίον ήταν στενές, λειτουργούν ήδη ως κάζους μπέλλι για το κυβερνητικό κόμμα.
Η Ιπποκράτους θα πιέσει τον ΣΥΡΙΖΑ για να ωθήσει τη διχασμένη πλειοψηφία του «προς τον θνησιγενή ‘‘ριζοσπαστισμό’’ του Αλαβάνου και για να δημιουργήσει ζωτικό χώρο για συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων».
Προς αυτό τον ζωτικό χώρο μπορεί να κινηθούν η ανανεωτική μειοψηφία του Συνασπισμού και μικρές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ – κάτι που θα ενισχύσει η συνέχεια της εμμονής της ηγεσίας Τσίπρα σε «καθολική» αντιπολίτευση προς τις κυβερνητικές επιλογές.
Σημειολογικά: Προχθές ο κ.Αλαβάνος ζήτησε «έξοδο της χώρας από τον μηχανισμό ‘‘ΔΝΤ-ΕΕ’’ ή πτώση της κυβέρνησης», μιλώντας σε ανοικτή συγκέντρωση στην οποία στελέχη του παλαιού ΠΑΣΟΚ είχαν δηλώσει συμμετοχή «ως άτομα».
Την ίδια ώρα, πραγματοποιήθηκε πολιτική εκδήλωση με πυκνή την παρουσία των εκσυγχρονιστών της Κεντροαριστεράς, στη μνήμη του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, (ανανεωτικού) ευρωπαϊστή, στενού φίλου και σκληρού εσωκομματικού αντιπάλου του κ.Αλαβάνου.
Ο πρώην ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε προ ημερών επωνύμως στελέχη-βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που απέσχον από την ψηφοφορία για το μνημόνιο Ελλάδας-ΔΝΤ-ΕΕ (Δημαράς, Σακοράφα, Οικονόμου), ενόσω το μέγαρο Μαξίμου οργάνωνε την κομματική πειθαρχία για τις επερχόμενες κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Αποκλείονται πρόωρες
Εάν τα φαινόμενα ανυπακοής βουλευτών σε προσεχείς ψηφοφορίες στη βουλή και σε γενικές πολιτικές πρωτοβουλίες επαναληφθούν, ο Γ.Παπανδρέου μπορεί να απειλήσει για διπλές εκλογές το φθινόπωρο, οι οποίες πάντως διαψεύδονται κατηγορηματικότατα από την κυβέρνηση και επειδή «θα ήταν χαριστική βολή στο κεφάλι της Ελλάδας»
Σε κάθε περίπτωση, ο πρωθυπουργός θα αναζητήσει οργανικές συμμαχίες και «στήριξη των κοινωνικών δυνάμεων που συμμερίζονται το εγχείρημά του ή κατανοούν πως είναι μονόδρομος». Οι επιτελείς αισιοδοξούν ότι θα συγκλίνουν δυνάμεις απ’ ολόκληρο το φάσμα προς το πολιτικό Κέντρο (του ΠΑΣΟΚ), έστω και για κριτική στήριξη του κ.Παπανδρέου.
Οι συνεργάτες του πρωθυπουργού αποφεύγουν σχόλια για τη συζητούμενη πολιτική κίνηση της Ντόρας Μπακογιάννη, η οποία επίσης σκοπεύει στο Κέντρο και αφήνει να διαφανεί ότι κάποιες πολιτικές του ΠΑΣΟΚ την ενδιαφέρουν περισσότερο απ’ αυτές της -με νέο αρχηγό αλλά αποδυναμωμένης- ΝΔ.
Αντιστοίχως, κυβερνητικοί παράγοντες δεν αποκαλύπτουν πως σκέπτονται τις αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, εάν η πρώην υπουργός Εξωτερικών προσελκύσει στελέχη από τη ΝΔ αλλά και από το ΠΑΣΟΚ μεταξύ των παροπλισμένων ή και ενεργών.
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα είναι ένα πρώτο πεδίο δοκιμής νέων πολιτικών συμμαχιών και συσχετισμών, η διαμόρφωση των οποίων –στην κεντρική σκηνή- θα «ξεκλειδωθεί» από τη διαχείριση της κινητικότητας στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.
Οι ενδοκομματικές ισορροπίες θα επηρεασθούν από τις εξελίξεις στην οικονομία και την κοινωνική πολιτική αλλά και από τη διαδικασία διαλεύκανσης των σκανδάλων, η πορεία της οποίας εξετάζεται προσεκτικά από τους επιτελείς του μεγάρου Μαξίμου.
Όχι Σημίτη σε «σκοπιμότητες»
Με αφορμή την υπόθεση του στενότατου πρώην συνεργάτη του Τάσου Μαντέλη, ο Κώστας Σημίτης εξέδωσε λακωνική ανακοίνωση, με την οποία εξέφρασε θλίψη και οργή για την αμαύρωση της θητείας και του έργου των κυβερνήσεων που πέτυχαν μεγάλους στόχους. Τόνισε πως η Ελλάδα είναι καλύτερη απ’ αυτή που δείχνουν τα σκάνδαλα και ζήτησε να αποδοθούν οι (παρεγγεγραμμένες) ευθύνες.
Ο πρώην πρωθυπουργός που αναμενόταν να επικοινωνήσει χθες με τον διάδοχό του, ανέφερε ότι τα σκάνδαλα έρχονται στο φως από την πρόοδο των εργασιών των εξεταστικών στη βουλή και εξέφρασε βεβαιότητα για το ότι «η διαδικασία δεν θα αφήσει περιθώρια για συμψηφισμούς και σκοπιμότητες».
Τυχόν «συμψηφισμοί» αποδίδονται ευθέως στη ΝΔ που επιχειρεί –μέσω των αποκαλύψεων για στελέχη του ΠΑΣΟΚ- αντιπερισπασμό για το Βατοπαίδι και τα ομόλογα, ενώ τυχόν «σκοπιμότητες» μπορεί να σχετίζονται με τον προβληματισμό στο μέγαρο Μαξίμου.
Παρ’ ότι ουδείς αμφισβητεί την ακεραιότητα του κ.Σημίτη, μελετάται εάν είναι σκόπιμη η αποστασιοποίηση του κ.Παπανδρέου από κυβερνήσεις 1996-2004, όπως εισηγούνται στον πρωθυπουργό συνεργάτες του, λαμβάνοντας υπ’ όψη και άλλα επερχόμενα για την υπόθεση Ζήμενς, τα οποία θα βαρύνουν «πολιτικά» και τη ΝΔ αλλά και το ΠΑΣΟΚ
Άλλοι συνεργάτες του κ.Παπανδρέου προτείνουν χαμηλούς τόνους, καθώς ο ίδιος ήταν βασικό στέλεχος των κυβερνήσεων Σημίτη και στενότατος συνεργάτης του προκατόχου του.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
