ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ME ISO …BROKER

Μοίρασε το

του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΥΡΙΔΗ

Στα ανεπτυγμένα κράτη της Δύσης κουμάντο κάνουν, εμμέσως αλλά σαφώς, οι μεγάλες πολυεθνικές και οι τράπεζες. Οι πολιτικοί περιορίζονται σε ένα ρόλο ρυθμιστικό και διαχειριστικό. Στην καλύτερη περίπτωση εξισορροπητικό των πολλών κι αντικρουόμενων συμφερόντων. Εξ’ ου και παρατηρείται, σήμερα, ένδεια λαμπρών πολιτικών προσωπικοτήτων που θα παράγουν πολιτικές που θα εμπνέουν τους πολίτες και θα ανοίγουν νέους δρόμους προόδου κι ευημερίας.

Στην Ελλάδα τέτοιοι πολιτικοί δεν υπάρχουν. Πλην όμως δεν υπάρχουν ούτε μεγάλες πολυεθνικές, ούτε πανίσχυρες τράπεζες για να χαράζουν τις πολιτικές που θα υλοποιούν οι πολιτικοί. Έτσι, συμβαίνει το εξής παράδοξο. Πρώτον, οι πολιτικοί να εμπιστεύονται περισσότερο τις νόρμες του εξωτερικού κι όχι του εγχώριου κεφαλαίου. Και δεύτερον, οι πολιτικοί να λειτουργούν ως επιχειρηματίες αντλώντας το διαπραγματευτικό τους δικαίωμα απ’ την πολιτική ισχύς που τους προσφέρει η δημοκρατική ανάδειξή τους στην εξουσία. Κάτι σαν πιστοποίηση (ISO) για δουλειές που κάνουν οι παντώς τύπου brokers.

Η περίπτωση της παραχώρησης δημόσιας γης προς αξιοποίησης είναι χαρακτηριστική. Το κράτος φαντάζει ως ο μεγάλος επιχειρηματίας κι η κυβέρνηση ως ο μάνατζερ που διαπραγματεύεται με το ξένο (ίσως και κατά περίπτωση) και με το εγχώριο κεφάλαιο, μεγάλα επιχειρηματικά deals. Έχει την πολιτική νομιμοποίηση κι η μέγγενη του μνημονίου, επιβάλλει να το πράξει.

Είναι ένας τρόπος κι αυτός, το κράτος να καλύψει τα χρέη του. Πουλώντας ή ενοικιάζοντας όπως θα έκανε κάθε νοικοκύρης που θα αντιμετώπιζε πρόβλημα ρευστότητας, επιδιώκει να καλύψει τις μαύρες τρύπες που παλαιότερη κακοδιαχείριση και λανθασμένες επιλογές δημιούργησαν. Το ερώτημα εν προκειμένω είναι αν η συγκεκριμένη επιλογή θα βελτιώσει την γενικότερη κατάσταση ή απλά θα ανακυκλώσει και εντέλει γιγαντώσει το πρόβλημα. Ουδείς γνωρίζει. Πλην όμως εδώ που φτάσαμε είναι “μονόδρομος”(;).

Μονόδρομος όμως δεν είναι η διάσωση και συντήρηση ενός σπάταλου κι αναποτελεσματικού κράτους που δια των παροχών και δαπανών του, ανακυκλώνει κι ενισχύει την ισχύς της πολιτικής εξουσίας. Ένα απλό παράδειγμα. Την χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων οι κρατικές δαπάνες ήταν 45 δισ. €. Στο προϋπολογισμό του 2009, χωρίς ολυμπιακά έργα, αυξήθηκαν κατά 60% φτάνοντας τα 70 δισ. €.

Που πήγαν όλα αυτά τα χρήματα; Η ζωή απέδειξε πως δεν πήγαν σε παραγωγικές επενδύσεις που θα δημιουργούσαν προϋποθέσεις παραγωγής νέου πλούτου. Το πιθανότερο είναι πως πήγαν σε εξυπηρέτηση πελατειακών σχέσεων με σκοπό την εξυπηρέτηση πελατειακών σχέσεων. Σήμερα που το μνημόνιο γκρεμίζει τα πάντα κι επιβάλλει μεγάλες ανατροπές, οι κρατικές δαπάνες μειώθηκαν κατά δυο δισ. €, μόλις.

Εμφανίζεται δηλαδή μια τάση όχι μείωσης, αλλά ενίσχυσης της ισχύος του κράτους και κατ’ επέκταση της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας που τη διαχειρίζεται.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου