του ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ
Ωωω, πόσο υποκύπτουμε στην γοητεία – δηλαδή τον φόβο – του πλήθους, ειδικά όταν είναι αγριεμένο! Οι πολιτικοί, και επισήμως δια του εκπροσώπου της η κυβέρνηση, ανακάλυψαν την γοητεία του αυθόρμητου των λαϊκών μαζών, που νιώθουν την ανάγκη να εκφράσουν την «αγανάκτησή τους»!
Οι καλλιτέχνες, αυτοί που τόσα χρόνια κάναν συναυλίες και παραστάσεις με κρατικές επιδοτήσεις, δηλαδή διαγουμίζοντας τα δανεικά του κράτουςπου αυγάταιναν το θεριεμένο χρέος, ξάφνου γράφουν τραγούδια για «άδειες κατσαρόλες» ή στέλνουν μυρωμένα πατριωτικά γράμματα στο πλήθος.
Οι χρυσοκάνθαροι τηλεαστέρες που ντόπαραν το κοινό «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», που δεν κάλεσαν σοβαρούς επιστήμονες να αναλύσουν, χωρίς κραυγές, το πρωτόγνωρο τρομακτικό πρόβλημα που ανέκυψε, κλαίνε με μαύρο δάκρυ για τα πάθη των ανέργων και των χαμηλόμισθων, αλλά και για το σκοτεινό και άραχνο ασφαλιστικό μέλλον που περιμένει τη νέα γενιά: (καλά, κανείς τους δεν είχε διαβάσει – έστω – το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη «Βαμπίρ και Κανίβαλοι», που γράφτηκε στις εποχές της δανειακής ευφορίας και προειδοποιούσε για το εφιαλτικό ασφαλιστικό μέλλον που περιμένει τους νέους, των οποίων οι πατεράδες, η υπερτιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου, ως βαμπίρ ρούφηξαν και τις τελευταίες ικμάδες των ασφαλιστικών ταμείων, στο όνομα «των δίκαιων λαϊκών αιτημάτων»;).
Απέφυγα ως τώρα να γράψω για τους αγανακτισμένους – αγανακτισμένοι κατ΄ απομίμηση της Ισπανίας. Διάβασα όμως τόσες αναλύσεις: τι για άμεση δημοκρατία, τι για αυτοοργάνωση και …αυτοσίτιση(!), τι για λαό που αφυπνίστηκε, τι για … «βακχικό» στοιχείο που κυριαρχεί στις μούτζες που εκτοξεύονται κατά του κοινοβουλίου και στις κατσαρόλες που ηχούν στην Ολγας, τι για … «απολλώνιο» στοιχείο που κυριαρχεί στην Συνέλευση του σιντριβανιού, (Αυτά τα τελευταία από καλοπροαίρετους που μάλλον έχουν ξεχάσει βιωματικά τι σημαίνει διαδήλωση), τι επιφυλάξεις διατυπώνονται από τους μπαρουτοκαπνισμένους των κομματικών διαδηλώσεων και τους εγκάθετους των κομματικών γραφείων, επειδή, λέει, δεν έχουν πρόταση για την επόμενη μέρα (είδαμε και όσους έχουν)…Μπούχτισα!
Αυτό που πολύχρωμο και ποικιλώνυμο, ταξικά και ηλικιακά πλήθος, έτσι που το ζω γυρνώντας κάποιες φορές ανάμεσά του, νιώθω ότι έστω και κατ΄ ισπανική απομίμηση, εκφράζει το παράπονό του, την αγανάκτησή του, την ανησυχία του, τον τρόμο για το μέλλον. Ζητά δικαιωματικά να ληφθεί ως παράμετρος των λύσεων που προετοιμάζονται. Αλλά ως εκεί. Παρελθόντος του χρόνου αυτοτροφοδοτείται με μίσος, αποενοχοποιείται τόσο για τα λάθη του –λάθη επιλογών ψήφου- αλλά και για τις όποιες ευθύνες του (π.χ. το ποσό της φοροδιαφυγής που δεν αποδίδεται από τον όποιο υπόχρεο στο κράτος, αναγκάζει το κράτος να δανειστεί για να το καλύψει).
Παράλληλα μαζικοποιείται και μαζοποιείται, αποκτά ενιαία χαρακτηριστικά αντίδρασης και πέφτει στην αγκάλη των αγκιτατόρων (παλιά τους τέχνη κόσκινο). Αν χθες ήταν τρακόσοι που έκλεισαν τη Βουλή, αύριο μπορεί να είναι τρεις χιλιάδες και μεθαύριο περισσότεροι… Δεν είναι δύσκολο να βρεθούν και τα δυο εκατομμύρια να φυσήξουν, που πρότεινε και ο Μίκης (με τον Πελεγκρίνη, τον διεθνιστή πρύτανη που ανακάλυψε τον πατριωτισμό μόνο όταν ζητάμε δανεικά και μας βάζουν όρους, αλλά άφησε την νομική έρμαιο στους λαθρομετανάστες και τους «αλληλέγγυους»).
Δεν θα γράψω άλλα. Εχω παραιτηθεί, και δεν θα έγραφα τίποτα, αν δεν έβλεπα τους κάθε εποχής επώνυμους βολεμένους, να ενθουσιάζονται και να τάσσονταιενθέρμως με τους αγανακτισμένους, να τους γράφουν τραγούδια και να τους στέλνουν γαλάζια (πατριδολάγνα) γράμματα . Και αφού όλοι τους προτρέπουν σε κάτι, ας πω κι εγώ το δικό μου, έστω κι αν θα το ακούσω μόνο εγώ: Ας κλείσουν τ΄ αφτιά τους σε όσους με λιγωμένο υφάκι τους εκθειάζουν. Ας δράσουν μόνο όπως οι ίδιοι νιώθουν, κατά την κρίση τους και μόνο.
Μπορούμε να τα κάνουμε όλα μπάχαλο, το μόνο εύκολο, αλλά έτσι το αύριο θα φέρει περισσότερη ξηρασία…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
