Ο δημόσιος τομέας της χώρας αναλώνεται στα εσωτερικά του προβλήματα. Ικανά στελέχη της Διοίκησης απομονώνονται και αποσύρονται, άλλες φορές οικειοθελώς βλέποντας την κατάντια του συστήματος, πολύ συχνά όμως παραγκωνίζονται από θρασείς, ημιμαθείς, διαπλεκόμενους και ιδιοτελείς, που δε διστάζουν να κάνουν τις υπερβάσεις τους σκανδαλωδώς προκαλώντας ζημιές κάθε μορφής στο κοινωνικό σύνολο.
Τα συνδικάτα, οι συνδικαλιστικοί φορείς περιχαρακώνονται γύρω από προνόμια. Είτε είναι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ, στη ΔΕΗ και αλλού, είτε είναι γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί ή και βουλευτές ακόμα, όπως τουλάχιστον εκφράζονται από τις ηγεσίες τους, φαίνονται να νοιάζονται μόνο για τα συμφέροντά τους με περισσή ιδιοτέλεια και να «μη δίνουν δεκάρα» για το γενικό συμφέρον της κοινωνίας.
Τα πολιτικά κόμματα περιστρέφονται γύρω από τη δική τους καθημερινότητα, συμπεριφέρονται με μικροπολιτικά κριτήρια, δεν αφουγκράζονται την κοινωνία, δεν επιζητούν εμπράκτως την επίλυση των προβλημάτων. Αρκούνται στο να γίνονται απλώς διαχειριστές του συστήματος. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος η εκτίμηση σήμερα είναι ότι αντιλαμβάνονται το Κράτος ως λάφυρο. Δεν είναι τυχαία, λοιπόν, και δυσεξήγητη η αμφισβήτηση και η αντίδραση κατά του πολιτικού συστήματος.
Ενδοκυβερνητικά και ενδοπαραταξιακά στο κυβερνητικό στρατόπεδο, για λόγους αποφυγής της πολιτικής ευθύνης και του πολιτικού κόστους, κάποιοι βουλευτές εμφανίζονται να αντιπολιτεύονται την ίδια την Κυβέρνηση, που υποστηρίζουν. Ο Πρωθυπουργός φαίνεται απομονωμένος να προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να αντιστρέψει την αρνητική για τη χώρα κατάσταση. Ωστόσο, στην πρόσφατη (11.03.11) έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες κατάφερε και έλαβε επιμήκυνση του δανείου, μείωση του επιτοκίου και επαναγορά ομολόγων στην πρωτογενή αγορά, εφόσον αυτό κριθεί αναγκαίο. Είναι σαφές ότι, όποιος προσπαθεί, πετυχαίνει. Αρκεί όμως ένας Πρωθυπουργός και λίγοι Υπουργοί, χωρίς την κοινωνία να συνειδητοποιεί την κατάσταση, χωρίς να «βάζει πλάτη» και χωρίς η ίδια να προσπαθεί να αλλάξει, για να αλλάξει και η χώρα;
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση, εξάλλου, φαίνεται να αγνοεί το θεσμικό της ρόλο, αδυνατεί να πολιτεύεται σύμφωνα με τις επιταγές του Συντάγματος, δηλαδή να δρα δημιουργικά και με προτάσεις να συνεισφέρει στο κοινωνικό καλό. Αποσιωπά τεχνηέντως τη δική της ευθύνη, αποκρύπτει τις δικές της παραλείψεις και ατολμίες, τα λάθη της δικής της κυβερνητικής περιόδου.
Αλλά και η Αριστερά ζει αλλού, σε άλλους κόσμους «ιδεατούς», όπου οι ιδεοληψίες αρκούν (!) για να γεμίσουν το στομάχι. Ενθαρρύνει το «κίνημα δεν πληρώνω», καταγγέλλει τους πάντες ή συνιστά «ανυπακοή». Και έτσι, νομίζει πως κάνει το καθήκον της, λύνει το πρόβλημα. Επιμένει, ακόμη, ότι το πρόβλημα είναι της «πλουτοκρατίας». Αυτή πρέπει να πληρώσει. Απαλλοτρίωση λοιπόν με γνώμονα το «δίκιο του εργάτη», το «δίκιο του συνδικαλιστή», το «δίκιο του δημοσίου υπαλλήλου»… Για την Αριστερά το Κράτος παραμένει εύρωστο, δεν έχει χρεοκωπήσει. Αλλά, και αν υποθέσουμε ότι αντιμετωπίζει προβλήματα, θα μας τα λύσουν οι ξένοι, η Ε.Ε., οι Η.Π.Α. κ.α. που βρίζουμε με αριστερή ομοψυχία. Μας χρωστάνε! Πρόκειται για μια πέρα για πέρα ανεύθυνη πολιτική, που δυστυχώς δεν συμβάλλει και δεν οδηγεί πουθενά. Δεν προσδίδει όραμα σε μια ώρα, που ο καπιταλισμός αμφισβητείται, όσο ποτέ, και όλοι επιζητούν ένα καλύτερο μέλλον βασιζόμενοι σε μια ρεαλιστική, δημιουργική, αριστερή προσέγγιση.
Ενθαρρύνεται έτσι μερίδα συμπολιτών μας να μάχεται και να επαναστατεί ορθώνοντας ανάστημα απέναντι στον αντι-καπνιστικό νόμο, στα Ταμεία της Εφορίας, στα Διόδια, στη δημιουργία ΧΥΤΑ, είναι «αλληλέγγυα» με τους μετανάστες κτλ., με αποτέλεσμα να προκαλείται σύγχυση στην ελληνική κοινωνία και να καταλύεται η νομιμότητα.
Η σημερινή Κυβέρνηση καταβάλλει επίπονες προσπάθειες να περισώσει την αξιοπιστία της χώρας και να πείσει τους διεθνείς Εταίρους μας προσβλέποντας στη δανειακή στήριξή τους και όχι μόνο, ώστε να υπάρξουν οι αναγκαίες προϋποθέσεις και να ανακάμψει η χώρα. Αυτές οι προσπάθειες του ελληνικού λαού αναγνωρίζονται πλέον. Είναι βαρύ το φορτίο, που ανέλαβε να φέρει η Κυβέρνηση, αναμφίβολα.
Απαιτούνται ευρύτερες συναινέσεις, για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το ελληνικό ζήτημα. Γιατί τώρα πλέον έχουμε μια τελευταία ευκαιρία, για να προχωρήσουμε τις μεταρρυθμίσεις, χωρίς παλινωδίες, χωρίς γκρίνιες, αλλά με πολλή δουλειά. Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Aυτά, που δε χρειαζόμαστε σήμερα είναι έλλειμμα ή κακό συντονισμό, έλλειψη δημιουργικής φαντασίας και φόβο. Εξαιτίας του νέου δανεισμού μας το τελευταίο έτος το χρέος μας αυξήθηκε κατά 40 δισεκ. € και αγγίζει πλέον το 150% του ΑΕΠ, δηλαδή τα 345 δισεκ. €. Και ο πολιτικός κόσμος της χώρας ακόμα ερίζει αν πρέπει ή δεν πρέπει να εκποιηθεί ή να αξιοποιηθεί δημόσια περιουσία. Φυσικά και πρέπει να προχωρήσουμε το ταχύτερο στην ρευστοποίηση για επαναγορά μέρους του χρέους μας, πράγμα που θα σφυρηλατήσει την αξιοπιστία μας και την πίστη ότι θα τα καταφέρουμε.
Η νέα γενιά αποσβολωμένη παρακολουθεί. Παραγκωνισμένη και σχεδόν ανήμπορη να αντιδράσει, οδηγείται στην καταγγελία και την ισοπέδωση.
Ανάπτυξη πουθενά. Μια ολόκληρη γενιά επιστημόνων ετοιμάζεται να φύγει στο εξωτερικό για να μπορέσει να επιβιώσει…
Η γενιά του Πολυτεχνείου, που επεδίωξε «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» δεν μπορεί πια να αντιδράσει.
Γύρω μας συντελούνται γεω-στρατηγικές ανακατατάξεις, λαοί βομβαρδίζονται, σφαγιάζονται και εμείς στο μικρόκοσμό μας!
Με ποιους όμως θα επιτελέσουμε τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της κοινωνίας;
Ποιοι θα εργαστούν για την ανασυγκρότηση, όταν ετοιμαζόμαστε να χαρίσουμε και πάλι ολόκληρες γενιές στη Γερμανία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία;
Και πώς θα προοδεύσει η κοινωνία μας, πώς θα δημιουργήσουμε πλούτο χωρίς τα «μυαλά» της νέας, καταρτισμένης, μορφωμένης και εκπαιδευμένης γενιάς;
Μα τι κοινωνία οραματιζόμαστε πια; Αν υποθέσουμε ότι έχουμε όραμα…
Οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας τώρα, να οραματιστούμε και να εργαστούμε όλοι μαζί και σκληρά για το αύριο. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ολιγωρίας!
Ας σοβαρευτούμε και ας βγούμε από το λήθαργο και τον μικρόκοσμό μας!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
