Πολλή κουβέντα γίνεται για τον τρόπο που οι πολίτες εκφράζουν την ενόχληση(;), δυσφορία(;), αγανάκτηση(;), θυμό(;) – προσθέστε λέξη της επιλογής σας – για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα.
Ο καθένας έχει το στυλ του. Άλλος κατεβάζει διακόπτες ή τους ξηλώνει… Άλλος δεν πληρώνει διόδια. Άλλος κλείνει τους δρόμους. Άλλος χύνει το γάλα έξω από κυβερνητικά κτίρια. Άλλος σπάει κυβερνητικά κτίρια. Άλλος προπηλακίζει πολιτικούς. Άλλος σπάει καθίσματα ή το κεφάλι του Σισέ και πάει λέγοντας…
Όλα αυτά συνέβαιναν και συμβαίνουν χρόνια τώρα. Αντικείμενο συζήτησης όμως έγινε από τη στιγμή που εμφανίστηκε ένα νέο στυλ διαμαρτυρίας. Ο σωματικός ή λεκτικός προπηλακισμός πολιτικών. Εκεί, η συζήτηση πήρε φωτιά. Επιχειρήματα του τύπου “καταλύεται η Δημοκρατία”, ή “καταστρατηγείται η έννοια του διαλόγου” διατυπώθηκαν από σοβαρούς και μη κρατούντες την πρωτοκαθεδρία της καθημερινής μας (παρα)πληροφόρησης.
Θα έλεγε κανείς: “Τώρα το θυμήθηκαν; Τώρα ευαισθητοποιήθηκαν;” Όχι είναι απάντηση. Η συγκεκριμένη συζήτηση γίνεται χρόνια στην Ελλάδα. Κι εδώ είναι το πρόβλημα. Ότι γίνεται χρόνια. Γιατί απλά δεν προκύπτει καμία λύση. Γιατί συνεχώς τα ίδια επαναλαμβάνονται. Γιατί ποτέ το ελληνικό κράτος δεν λειτούργησε με κανόνες δικαίου. Διότι απλά οι ίδιοι που τους ψήφιζαν και ειναι επιφορτισμένοι με την τήρηση τους, οι ίδιοι τους παραβίαζαν. Και μαζί τους όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες πολίτες. Υπάρχει δηλαδή, διαχρονικά συναλλαγή στην παραβίαση των κανόνων… Χάος!
Τώρα που ήρθε η κρίση και το ρευστό στέρεψε, το νέο χάος, συνάντησε το …χάος και η κατάσταση κινδυνεύει να γίνει επικίνδυνα χαοτική. Πόσο μάλλον που κάποιοι σπεύδουν να επενδύσουν στο χάος – υποκινούμενοι από πολιτική υστεροβουλία.
Και εδώ ανοίγει μια άλλη συζήτηση εξίσου ενδιαφέρουσα, όχι με την έννοια της διαπίστωσης μιας υπαρκτής κατάστασης. Αλλά με την έννοια της ανακίνησης μιας υπεύθυνης εθνικής αναζήτησης του τρόπου διεξόδου από την κρίση και τη χαοτική κατάσταση που δημιουργεί.
Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν για πολιτικές δυνάμεις που θα τοποθετηθούν με ρεαλισμό στη νέα πραγματικότητα. Για πολιτικές δυνάμεις που θα πουν απλά στους πολίτες: “Ωραία, όλα αυτά. Τώρα τι κάνουμε;”. Για πολιτικές δυνάμεις που θα διαγνώσουν πως η επένδυση στο χάος ούτε συνεισφέρει στην αναγέννηση του τόπου, ούτε πολύ περισσότερο μπορεί να εξυπηρετήσει τα ιδιοτελή πολιτικά τους συμφέροντα.
Εκτός και αν πολιτικές του τύπου μετατροπής της πλατείας Συντάγματος σε πλατεία Ταχρίν δεν αποβλέπει ούτε καν στο να υπηρετήσει ένα συγκεκριμένο πολιτικό συμφέρον, αλλά απλά ένα ρόλο στο …θίασο που δημιουργεί και αναπαράγει το χάος που ζούμε…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
