Ο Αθανάσιος Παπανδρόπουλος σημειώνει ότι ένα κομμάτι της ΝΔ δεν αγαπά την ελευθερία. Πρόκειται για τον γαλάζιο ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι φιλελεύθερος και είναι αυτός που αισθάνεται ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης “δεν τραβάει”…
Συνήθως έχουν ένα πολύ λυπημένο βλέμμα δείχνουν μεγάλη στενοχώρια και με απελπισία λένε… Ο Κούλης δεν τραβάει. Τα παιδί έχει πρόβλημα. Δεν βλέπει ότι απέναντί του υπάρχει ένας ογκόλιθος της πολιτικής στρατηγικής, ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτός κάνει ό,τι θέλει, χωρίς ουσιαστικό αντίλογο, γιατί ο Κούλης έχει λερωμένη τη φωλιά του. Σχέσεις με τον Χριστοφοράκο, με τη Ζήμενς και τη Novartis δεν είναι ό,τι πρέπει όταν έχεις αντίπαλο τον Τσίπρα. Αντίθετα με έναν Τζιτζικώστα για παράδειγμα, η Ν.Δ. θα πετούσε…»
Αυτά και άλλα πολλά, κατά κανόνα εκφράζονται από βορειοελλαδίτες ψηφοφόρους της Ν.Δ. Υποτίθεται ότι δεν βλέπουν και δεν θέλουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να φθάνει στην πηγή και να πίνει… νερό. Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι απ΄αυτούς, εμμέσως πλην σαφώς, στηρίζουν τον Τσίπρα. Αλλά και μια ομάδα δεξιών πολιτευτών εντός και εκτός «Νέας Δημοκρατίας», που θα μπορούσαν να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας του Κυριάκου Μητσοτάκη στις προσεχείς εθνικές εκλογές.
Και το ερώτημα που ευλόγως προκύπτει είναι αυτό των επιδιώξεων όλων των παραπάνω. Το επισημαίνει πολύ εύστοχα, ο Μάνος Βουλαρίνος στο τελευταίο τεύχος της AthensVoice, με τίτλο «παράσιτα της δεξιάς».
Ο γαλάζιος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι φιλελεύθερος
Κατά πρώτον, αν κρίνουμε από όσα λένε και υποτίθεται πως πιστεύουν τα προαναφερόμενα παράσιτα, ο Τσίπρας αποτελεί γι’ αυτά, εγγύηση απόλυτης ακινησίας της ελληνικής κοινωνίας. Είναι ο άνθρωπος που θα διατηρεί και θα πληρώνει τη γραφειοκρατία. Θα συντηρεί αλώβητο το πελατειακό κράτος. Θα κρατά το εκπαιδευτικό σύστημα στα τάρταρα. Και κυρίως θα καθυστερεί όσο γίνεται το θεσμικό και ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό της χώρας.
Με πιο απλά λόγια αυτή η πτέρυγα της Ν.Δ. είναι πολύ πιο αντιφιλελεύθερη και αντιευρωπαϊκή από τον ίδιο Τσίπρα και κυρίως κάποιους υπουργούς του. Οι άνθρωποι φοβούνται ότι για παράδειγμα, μια μετεκλογική συνεργασία του Κυριάκου Μητσοτάκη με το σημιτικό ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε να έχει σημαντικές θεσμικές επιπτώσεις στη χώρα. Επιπτώσεις οι οποίες θα ανέτρεπαν σημερινά φαυλοκρατικές δομές και καταστάσεις.
Από την άλλη πλευρά, για τους πολιτικούς – παράσιτα της δεξιάς υπάρχει σοβαρό θέμα και με την προσωπική τους πολιτική επιβίωση.
«…Με δεδομένο ότι στις επόμενες εκλογές της Ευρωβουλής και της αυτοδιοίκησης η ζυγαριά θα γύρει προς τα κεντροδεξιά και νικήτρια θα είναι η Νέα η Δημοκρατία, οι περισσότεροι παρασιτικοί συνδυασμοί που τώρα εμφανίζονται θέλουν να μαζέψουν ψήφους από εκεί. Όχι για να εκλέξουν δημάρχους ή ευρωβουλευτές είναι πολύ μικρά και ασήμαντα για οτιδήποτε τέτοιο. Αλλά για να διαπραγματευτούν με την ισχύ που θα τους δίνει το μικρό ποσοστό τους ή απλώς να λειτουργήσουν ως η 5η φάλαγγα του ΣΥΡΙΖΑ και να περιορίσουν όσο γίνεται το εύρος της ήττας του.
Τσιφτετελοδεξιά
Στις δημοτικές εκλογές π.χ. κραυγαλέες περιπτώσεις πολιτικού παρασιτισμού είναι ο νόμιμος και άρα ηθικός Βουλγαράκης στην Αθήνα. Ο Ψωμιάδης με τον Ορφανό στη Θεσσαλονίκη. Άνθρωποι που καμία πιθανότητα δημαρχίας δεν έχουν και καμία ουσιαστική πολιτική διαφορά με τους υποψήφιους που στηρίζει η Νέα η Δημοκρατία. Κατεβαίνουν με την ελπίδα να εισπράξουν ψήφους των ψηφοφόρων που ενώ ανήκουν στη δεξιά (ή στην περίπτωση Ψωμιάδη στην τσιφτετελοδεξιά) προτιμούν να βρουν μια εναλλακτική στους “επίσημους” υποψήφιους.
Οι ψήφοι αυτές προφανώς δεν θα είναι πολλές. Αλλά μπορεί να είναι αρκετές ώστε να τους επιτρέψουν να ντηλάρουν τη στήριξή τους στο δεύτερο γύρο (και πιθανόν τη στάση που θα τηρήσουν στις βουλευτικές εκλογές αν γίνουν ξεχωριστά). Ή να περιορίσουν τη νίκη των υποψηφίων της Νέας της Δημοκρατίας επειδή έχουν έρθει σε κάποιου είδους συμφωνία με τον Αλέκση και την παρέα του (το πόσο έξυπνο είναι να κάνει κανείς συμφωνία με τον Αλέκση και να περιμένεις να την τηρήσει είναι άλλη ιστορία). Και στις δύο περιπτώσεις οι περισσότερες από τις ψήφους που θα πάρουν θα πήγαιναν προς Ν.Δ. μεριά, οπότε καθίσταται φανερό πως η παρασιτική τους ύπαρξη υφίσταται σε βάρος του κόμματος της αξιωματικής της αντιπολίτευσης.…».
Διαχρονική αντίσταση στον φιλελευθερισμό
Αυτά γράφει, μεταξύ άλλων, ο Μάνος Βουλαρίνος στην AthensVoice. Και από την σκοπιά του φέρνει στο παρασκήνιο ένα σοβαρότατο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας τα 45 τελευταία χρόνια. Που είναι η λυσσώδης αντίσταση της στον φιλελευθερισμό. Αυτός είναι και ο λόγος που η Ελλάδα, 38 χρόνια μετά την ένταξή της στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ουραγός στην είσοδο της κοινότικής νομοθεσίας στην εσωτερική της έννομη τάξη και άρα δεν εφαρμόζει συμφωνίες που πρό αμνημονεύτων χρόνων έχει υπογράψει.
Για την ιστορία δε, επισημαίνουμε ότι ένας από τους λόγους της πτώσεως της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993, ήταν ότι είχε επισπεύσει τις σχετικές διαδικασίες εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου το οποίο σε κάποια σημεία του, την εποχή εκείνη, δεν βόλευε δύο γνωστές μεγάλες επιχειρηματικές οικογένειες της χώρας. Αυτές ακριβώς που σήμερα πρωτοστατούν και στον πόλεμο κατά του υιού. του.
Ας μην απορούμε λοιπόν: όπως στρώνουμε έτσι κοιμώμαστε.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
