Είναι γεγονός ότι η καθημερινή ζωή των πολιτών την εποχή του μνημονίου έχει δυσκολέψει πολύ, κυρίως για τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας αφού τα μέτρα έπληξαν ισομερώς τους πάντες, χωρίς να ληφθεί μέριμνα ελαφρύνσεων για τους μη έχοντες.
Το επείγον της αντίδρασης στην επαπειλούμενη πτώχευση προβάλουν οι κυβερνώντες, για αναλγησία μιλούν οι αντιπολιτευόμενοι και σύμφωνα με τους μεγάλους του διαφωτισμού, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ωστόσο αν υπάρχει συνισταμένη στη γκρίνια, πρέπει να βρούμε συνισταμένη σαν κοινωνία και συντεταγμένη πολιτεία και στην συνεννόηση.
Κατ’ αρχήν όλοι συμφωνούν ότι η κρίση που βιώνει η χώρα είναι η μεγαλύτερη και σοβαρότερη της μεταπολίτευσης. Κάποιες μειοψηφίες που ανακαλύπτουν συνομωσίες και μυστικές αποφάσεις κάποιων κέντρων εις βάρος της χώρας μας, ας μην τις σχολιάσουμε, γιατί είναι παρηγοριές εν αμαρτίες. Τα νούμερα είναι αμείλικτα και όλοι γνωρίζουν ότι αν δεν υπήρχε η διακρατική δανειακή βοήθεια από τις χώρες της ευρωζώνης με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, η χώρα θα είχε καταρρεύσει καθώς κανένας δεν τη δάνειζε πλέον, και φυσικά δεν θα μιλάγαμε τώρα όχι για κυβέρνηση και αντιπολίτευση, αλλά για αγώνα προσωπικής επιβίωσης, μέσα σε ένα διαλυμένο κοινωνικό ιστό.
Τελικά η χώρα στάθηκε όρθια, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να εκσυγχρονιστεί, να γίνει διαφανής, να μειώσει τις δαπάνες της και να αυξήσει τα έσοδά της, να αναπτυχθεί παράγοντας και όχι καταναλώνοντας δανεικά. Η διάσωσή της ανακούφισε φυσικά μεγάλα τμήματα της κοινωνίας που έβλεπαν το μέλλον δυσοίωνο για τη χώρα με άμεση επίδραση στη ζωή τους και στη ζωή των παιδιών τους. Το κόστος της διάσωσης ωστόσο οικονομικά και κοινωνικά είναι μεγάλο, όλοι οι έλληνες πόνεσαν, περισσότερο απ’ όλους όμως αυτοί που έμειναν άνεργοι, και εκείνοι που βρίσκονταν στο όριο ή κάτω απ’ αυτό, της φτώχειας. Ακόμα και αυτοί όμως με την ελπίδα της επανεκκίνησης της λειτουργίας της χώρας μετά το σοκ, βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής.
Εκείνοι που έχουν βγει στα κεραμίδια είναι οι έχοντες το μικρότερο κόστος, αρνούμενοι πεισματικά να συνεισφέρουν στον κοινό σκοπό, που δεν είναι άλλος από την ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας στο διεθνές περιβάλλον. Τις τελευταίες μέρες μάλιστα, με την αγαστή στήριξη κάποιων κομμάτων της αντιπολίτευσης, πολλές προνομιούχες συντεχνίες έχουν δημιουργήσει ένα μέτωπο που πιέζει για υποχώρηση της κυβέρνησης, είτε στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, είτε στην αναστολή κατάργησης προνομίων. Υπάρχει πλέον ορατός κίνδυνος οι πιέσεις αυτές να γίνουν μη διαχειρήσιμες και ο τόπος να οδηγηθεί σε αναγκαστικές εκλογές, με ορατό ενδεχόμενο την ακυβερνησία και φυσικά την αδυναμία ανταπόκρισής της χώρας στις υποχρεώσεις της. Τότε όμως θα έρθει η ώρα της κρίσεως για όλους, γιατί έχει αποδειχθεί η σοφία της λαϊκής ρήσης πως, όταν σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
