Δεν πρόκειται να βιαστούμε να κρίνουμε το ευρωπαϊκό κίνημα των διαμαρτυρόμενων που συγκεντρώνονται στις πλατείες των ευρωπαϊκών πόλεων, και που όπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε έστω και με μικρή καθυστέρηση ακολουθήσαμε και εμείς.
Ούτε για τη διακριτή προσπάθεια, κομμάτων και φορέων να καπελώσουν την εγχώρια έκφραση των «αγανακτισμένων» που δίνουν κάθε βράδυ ραντεβού στο Σύνταγμα για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στην επιβαλλόμενη από άλλους, αναγκαστική από την κατάσταση της χώρας για άλλους, λιτότητα, που είχε ως αποτέλεσμα η νιρβάνα των πακέτων στήριξης των τελευταίων δεκαετιών.
Το πρόβλημα και τη διόγκωσή του, δεν υπάρχει άνθρωπος με στοιχειώδη λογική να μην το είχε αντιληφθεί έστω και αν δεν υποπτευόταν το μέγεθος της κρίσης που θα επέφερε και τα μέτρα που θα συνεπάγετο. Φυσικά θα ήταν ουτοπία να απαιτούσε κάποιος από ανθρώπους που από τη μια μέρα στην άλλη είδαν να ανατρέπεται η ζωή τους, να χάνουν τη δουλειά τους σε ηλικία που έχουν παιδιά στο σχολείο, να κλείνει το μαγαζί τους από την αναδουλειά της κρίσης, νέοι που έχουν χάσει κάθε ελπίδα να μπουν στην αγορά εργασίας, να δείξουν κατανόηση και να έχουν υπομονή για ένα σταθερό οικονομικά μέλλον. Τη στιγμή μάλιστα που η κυβέρνηση φαίνεται πως έχει υιοθετήσει ως άρχουσα ιδεολογία την τακτική «σοκ και δέος» που προηγείται επικοινωνιακά της καταβολής της κάθε δόσης του διακρατικού δανείου από τους εταίρους μας, παρουσιάζοντάς τους την παραμονή ως εκβιαστές, την επομένη ως αλληλέγγυους.
Βέβαια την επικοινωνιακή τακτική αυτή μπορεί να την έχουν εμπνευστεί οι ίδιοι οι τροϊκανοί και να την εφαρμόζει βολευόμενη και η ελληνική κυβέρνηση θεωρώντας την σίγουρη συνταγή. Μάλιστα με την τελευταία δόση, η οποία συνδέθηκε και με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα το λεγόμενο μνημόνιο 2, υπερέβαλε εαυτόν και ώθησε τα πράγματα στα άκρα. Αντί να γίνει ένας πρώτος απολογισμός των αστοχιών του πρώτου μνημονίου, να αναληφθούν ευθύνες και από τους εμπνευστές της συνταγής σωτηρίας, και από τους πλημμελείς εγχώριους εφαρμοστές της, εξαγγέλθηκαν ξαφνικά νέα άγρια μέτρα, χωρίς κανένας να δίνει την προοπτική αυτής της πολιτικής και κυρίως χωρίς να δείχνει τον ορίζοντα αυτής της προσπάθειας.
Δεν είναι λοιπόν προς έκπληξη ούτε οι «αγανακτισμένοι» ούτε η αντίδραση των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος απέναντι στο δέος των μέτρων του μεσοπρόθεσμου, ούτε και η απροθυμία των υπουργών να μπουν στο κάδρο του μνημονίου. Όλα αυτά μία και μόνη αιτία έχουν. Ότι τα αναγκαία μέτρα διάσωσης της χώρας για μια ακόμη φορά επιδιώχθηκε να περάσουν με την ίδια δοκιμασμένη συνταγή του φόβου της χρεοκοπίας. Όμως κανένας από τους εμπνευστές της δεν αντελήφθη ότι τα όρια πλέον για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχουν ξεπεραστεί. Και όταν τα όρια ξεπερνιούνται είναι σαν να απασφαλίζεις κοινωνικές βόμβες.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
