Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την ανάγκη ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς. Κατ’ ουσίαν, πρόκειται για το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που έμεινε πολιτικά «άστεγο», μετά την πολιτική, ιδεολογική, αξιακή κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και σήμερα, είτε αναζητά έκφραση, προσωρινά, μέσα από τους υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς, είτε παραμένει σιωπηλά στο περιθώριο, εν αναμονή της διαμόρφωσης του νέου πολιτικού φορέα της Κεντροαριστεράς.
Ωστόσο, οι διεργασίες που έχουν ξεκινήσει προς αυτή την κατεύθυνση, δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα να επιτύχουν, αν βεβαίως ο στόχος είναι η διαμόρφωση ενός πλειοψηφικού πολιτικού και κοινωνικού ρεύματος, ανάλογου με εκείνο του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, προσαρμοσμένου στα σημερινά δεδομένα, με απαντήσεις στα σημερινά ζητούμενα.
Ο λόγος που δεν πρόκειται να τελεσφορήσει η προσπάθεια, είναι προφανής. Όσο ο Ευάγγελος Βενιζέλος προσπαθεί να “καπελώσει” την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, εμφανιζόμενος από το μιντιακό σύστημα που τον στηρίζει ως ο αναμορφωτής της, τίποτε δεν πρόκειται να προχωρήσει.
Όσο ο Βενιζέλος κρατά δεσμευμένα τα “περιουσιακά” στοιχεία του ΠΑΣΟΚ, το όνομα, τα σύμβολα, την ιστορία του, στερώντας την δυνατότητα οποιασδήποτε μεταβολής τους, δεν υπάρχει ελπίδα θεαματικών εξελίξεων στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς. Είναι κάτι αντίστοιχο με τη δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων των πολιτών, που εφαρμόζει σήμερα η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά, της οποίας ο Βενιζέλος έχει επιλέξει το ρόλο της συνιστώσας, κινούμενος με μια ατζέντα αποκλειστικά προσωπικής του πολιτικής επιβίωσης, αδιαφορώντας για το κόμμα που παρέλαβε και που με τα σημερινά δεδομένα, ενδέχεται να μην εκπροσωπηθεί καν στη Βουλή, σε περίπτωση εκλογών.
Όσο ο Βενιζέλος θα κρατά δεσμευμένο το ΠΑΣΟΚ, η κεντροαριστερά θα τελεί υπό ομηρία. Θα σημειώνονται μόνο μεμονωμένες κινήσεις, καταδικασμένες εν τη γενέσει τους να τύχουν περιορισμένης απήχησης.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ο μοιραίος άνθρωπος για το ΠΑΣΟΚ, καθίσταται μοιραίος και για τη χώρα. Δίνει γη και ύδωρ στον Αντώνη Σαμαρά, όχι μόνο για να παραμείνει στην αντιπροεδρία της κυβέρνησης, ικανοποιώντας το πάθος του για εξουσία, αλλά και για να σώσει το πολιτικό του σαρκίον από σκανδαλώδεις υποθέσεις, όπως η λίστα Λαγκάρντ ή τα υποβρύχια.
Από την ώρα που ξεκίνησε η συζήτηση περί Κεντροαριστεράς, ο Βενιζέλος ήταν εκείνος που επιχείρησε να οικειοποιηθεί την επανασύστάσή της, με την επετειακή εκδήλωση – παρωδία, στις 3 του περασμένου Σεπτέμβρη. Ένα επικοινωνιακό σόου, για το όλον – δήθεν ΠΑΣΟΚ, και το δήθεν συμπόσιο, περί Κεντροαριστεράς, που κατέληξε σε ομιλίες μετάθεσης των ευθυνών, από τον ένα στον άλλο, για την κατάντια της χώρας.
Πριν λίγες μέρες, εμφανίστηκε το πολυσυζητημένο κείμενο των 58, που στόχο είχε να δώσει άλλο ένα επικοινωνιακό πρόσχημα στον Βενιζέλο, να εμφανιστεί ως εκφραστής της νέας Κεντροαριστεράς.
Από την απέναντι πλευρά, υπήρχαν παράλληλες πρωτοβουλίες, στις οποίες, για λόγους προφανείς, δεν δόθηκε η δέουσα προσοχή.
Η πρόσκληση συνεργασίας που απηύθυνε ο Ανδρέας Λοβέρδος, πρόεδρος του νεοσύστατου κόμματος “Νέα Ελλάδα” στη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη και η οποία είχε αποτέλεσμα, αλλά δεν θα πρέπει να περιοριστεί σ’ αυτό.
Η κίνηση των 75 του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τον Μιχάλη Καρχιμάκη, που έκανε αισθητή την παρουσία της τις τελευταίες ημέρες. Και ενόχλησε τόσο πολύ το κείμενο που έδωσαν στη δημοσιότητα, ώστε η πλευρά Βενιζέλου να αναδείξει, με ζήλο δυσανάλογο προς το περιεχόμενό του, το κείμενο των 58, προκειμένου να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από την ιδιαίτερα αυστηρή κριτική και την – επί της ουσίας – αμφισβήτηση της σημερινής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, από τους 800 και πλέον υπογράφοντες.
Ταυτόχρονα, υπάρχει η Αριστερή Πρωτοβουλία, του Γιώργου Παναγιωτακόπουλου, που πολύ νωρίς διαχώρισε τη θέση της από τις μνημονιακές πολιτικές του ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχει το κόμμα της Λούκας Κατσέλη και του Χάρη Καστανίδη, η “Κοινωνική Συμφωνία”.
Μαζί με τις κινήσεις – κόμματα οι οποίες εμφανίζονται από διάφορα στελέχη της “παλιάς φρουράς”, όπως οι Στέφανος Τζουμάκας και ο Γιώργος Φλωρίδης, υπάρχει και ένα πολιτικό κεφάλαιο του ΠΑΣΟΚ που σήμερα είναι οικειοθελώς σιωπηλό, παροπλισμένο. Αλλά που παραμένει τυπικά “εντός ΠΑΣΟΚ” περισσότερο από ένα αίσθημα κομματικού πατριωτισμού και όχι γιατί τα στελέχη αυτά έχουν οποιαδήποτε σχέση και αναφορά με το κόμμα του Βενιζέλου.
Η παραπάνω αποτύπωση – έστω και ακροθιγώς – των κινήσεων του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς, καταδεικνύει τον κατακερματισμό του αλλά και τη δυσκολία επανασύστασής του, αν δεν αναληφθεί μια γενναία και αποφασιστική πρωτοβουλία και κυρίως, αν δεν απελευθερωθεί ο χώρος από την ομηρία Βενιζέλου.
Και εδώ, σ’ αυτό το κρίσιμο και κομβικό σημείο, που μπορεί να αποτελέσει την απαρχή καταλυτικών εξελίξεων στο πολιτικό τοπίο της χώρας, υπάρχουν συγκεκριμένα πρόσωπα, που επιβάλλεται να αναλάβουν δράση. Αμέσως και χωρίς καθυστέρηση.
Το καθήκον του Δ. Κρεμαστινού
Ο βουλευτής Δωδεκανήσου του ΠΑΣΟΚ, καθηγητής Δημήτρης Κρεμαστινός, είναι ο άνθρωπος που θα μπορούσε, λόγω του πολιτικού διαμετρήματος που διαθέτει και των δεσμών με το ιστορικό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, να διαδραματίσει τον καταλυτικό ρόλο που θα ανασυγκροτήσει, θα αναστήσει, την Κεντροαριστερά στην Ελλάδα.
Όχι μόνο λόγω του προσωπικού του κύρους, αλλά και για έναν επιπλέον λόγο: Ήταν καθοριστική η συμβολή του στην ανάδειξη του Βενιζέλου στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ, έναντι του Ανδρέα Λοβέρδου (ο οποίος, εκείνη την περίοδο προηγείτο στις δημοσκοπήσεις, ως ο καταλληλότερος να αναλάβει το κόμμα). Ο Δ. Κρεμαστινός συνετέλεσε στο να κάνει πίσω ο Α. Λοβέρδος. Έχει, κατά συνέπεια, και προσωπικό μερίδιο ευθύνης για την σημερινή κατάσταση στην οποία έχει φέρει ο Βενιζέλος το ΠΑΣΟΚ.
Με όσα έχουν συντελεστεί στη χώρα και το Κίνημα, ο Δ. Κρεμαστινός έχει ηθική υποχρέωση να απαλλάξει το ΠΑΣΟΚ από την παρουσία του Βενιζέλου, να κάνει όλες εκείνες τις ενωτικές κινήσεις και να αναλάβει τις πρωτοβουλίες που θα φέρουν κοντά, θα επανενεργοποιήσουν το ανθρώπινο δυναμικό και θα συστήσουν τη νέα κεντροαριστερά στην Ελλάδα.
Είναι ο μόνος που μπορεί. Όσο νωρίτερα αναλάβει πρωτοβουλίες, τόσο το καλύτερο για τη χώρα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
