Το πολιτικό περιβάλλον επιβαρύνθηκε ιδιαιτέρως τις τελευταίες ημέρες από τους ερικλάγκτες1 της χρεοκοπίας με αφορμή τις εξελίξεις στην Αργεντινή.
Η εμπροσθοφυλακή του συστήματος, με ταυτόχρονη παράσταση «εικόνων αρχείου» (!) από τα ΜΜΕ στήριξης και τη «συμβολή» κάποιων «πεφωτισμένων δασκάλων» της οικονομικής επιστήμης, ενορχήστρωσε μια διαδικασία αντιπαράθεσης στον αντιμνημονιακό λόγο και κυρίως εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα.
Η διαδικασία όμως αυτή εκθέτει το σύστημα, τόσο για την αμετροέπεια του δήθεν πολιτικού και επιστημονικού λόγου ο οποίος εκφέρεται, όσο και για τον υπερχειλή δόλο όλων όσοι με ασύμμετρο λόγο στράφηκαν κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του.
Στην ουσία της όμως η όλη αυτή διαδικασία είχε και έχει απειλητικό για τους πολίτες περιεχόμενο και αποτελεί προσπάθεια ανάκτησης «ηθικού» του ηττηθέντος στις πρόσφατες ευρωεκλογές «μνημονιακού επιχειρήματος»!
Επειδή δε οι πρωταγωνιστές τού προς τα έξω μνημονιακού λόγου περιφέρουν την αγωνία τους, ήλπιζαν ότι η «ευκαιρία της Αργεντινής» θα τους δώσει τη δυνατότητα να ανακάμψουν. Ωστόσο, ταυτίστηκαν με τα συμφέροντα της διεθνούς τοκογλυφίας και εκτέθηκαν περαιτέρω σε ζήτημα πολιτικής και ηθικής τάξης. Ξιφουλκώντας δε κατά του ΣΥΡΙΖΑ, επιμελώς απέκρυψαν τα εξής:
1) Ότι μόλις προ ολίγων ημερών η BlackRock κατέτασσε πρώτη την Ελλάδα για κίνδυνο χρεοκοπίας και έκτη την Αργεντινή.
2) Ότι η Αργεντινή της «επιλεκτικής χρεοκοπίας» έχει ανεργία μόλις 7,1% και η Ελλάδα του «Μνημονίου» και της συγκυβέρνησης 28%.
3) Ότι το χρέος που είχε αναδιαρθρώσει η Αργεντινή αφορούσε μόλις 539 εκατ. δολάρια και το ελληνικό χρέος ανέρχεται στα 345 δισ. ευρώ, όπου σε σχέση με τη ισοτιμία ευρώ – δολαρίου, το ελληνικό χρέος εγγίζει τα 400 δισ. δολάρια. Τούτο σημαίνει ότι η Ελλάδα, μετά μάλιστα και το PSI, έχει χρέος περίπου οκτώ φορές μεγαλύτερο από εκείνο της Αργεντινής. Σε κάθε περίπτωση δε, σύμφωνα και με τα στοιχεία του Paris Club (Λέσχη του Παρισιού), το σύνολο του μη διαρθρωμένου χρέους της Αργεντινής είναι 95 δισ. δολάρια, δηλαδή κατά πολύ μικρότερο του ελληνικού χρέους!
4) Ότι το διαμορφωμένο χρέος της Αργεντινής με συμφωνία αφορά το 93% των δανειστών και μόλις το 7% αφορούσε τις αγορές που δεν συνέπραξαν στη συμφωνία.
5) Ότι, αντιθέτως, το ελληνικό χρέος που είναι εκτεθειμένο στις αγορές δεν αφορά το 7%, όπως εκείνο της Αργεντινής, αλλά το 12%. Σύμφωνα δε με τη σχέση των 539 εκατ. δολαρίων του χρέους της Αργεντινής προς τα 400 δισ. δολάρια του ελληνικού χρέους, το εκτεθειμένο στις αγορές ελληνικό χρέος αφορά περίπου 50 δισ. δολάρια. Τούτο σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι εκτεθειμένη στις αγορές περίπου δέκα φορές περισσότερο από ό,τι η Αργεντινή.
6) Ότι το επιτόκιο των «αρπακτικών hedge funds» ήταν περίπου 1.600% (!), πράγμα που πλήττει άμεσα κάθε έννοια δικαίου και ηθικής για ένα πολιτισμένο κόσμο και σε τελευταία ανάλυση για μια ομαλώς λειτουργούσα παγκόσμια οικονομία.
Έτσι, οι ερικλάγκτες της χρεοκοπίας επιδόθηκαν σε μια ασύμμετρη επίθεση, ταυτιζόμενοι απολύτως με την αθλιότητα των αγορών, εγκλωβισμένοι στη μίζερη τακτική που τους επιβάλλει η προσήλωσή τους στο δόγμα του «συμβολαίου υποταγής»!
Η «μετά -Μνημόνιο εποχή»
Ταυτοχρόνως με την «αργεντινολογία» του συστήματος, έχει ήδη αρχίσει η εκφορά και προβολή των μυθευμάτων των νέων αφηγήσεων. Τα μυθεύματα αφορούν ότι εισερχόμαστε στη «μετα-Μνημόνιο» εποχή και ότι τίθενται οι βάσεις για την ανάπτυξη! Άλλωστε, το σύστημα προβάλλει ότι η Moody’s αναβάθμισε προσφάτως την Ελλάδα.
[quote text_size=”small”]
Την αφήγηση αυτών των μυθευμάτων, που σκοπούν να δημιουργήσουν πεπλανημένες αντιλήψεις στη μαστιζόμενη κοινωνία, ακυρώνει το βασικό ερώτημα: ποιοι μνημονιακοί νόμοι θα καταργηθούν; Αναμένεται η απάντηση, ώστε να μην εμπαίζεται ο ελληνικός λαός!
[/quote]
Επίσης, πρέπει να ξεκαθαριστούν τα όρια αντοχής του χρηματοπιστωτικού συστήματος μετά τα stress tests των ελληνικών τραπεζών και κατά πόσο το τραπεζικό σύστημα έχει ανάγκη προσφυγής στην ELA (Emergency Liquidity Assistance). Αξίζει δε να υπομνησθεί ότι από την 1η Μαρτίου 2015 η ΕΚΤ δεν θα δέχεται τα τραπεζικά ομόλογα με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου.
Η αφήγηση όμως αυτή σκοπίμως παραβλέπει και τα εξής:
1) Ότι η αναβάθμιση της Moody’s από το CAA3 στο CAA1 σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι χώρα του επιπέδου της Αιγύπτου και του Πακιστάν.
2) Ότι η Standard & Poor’s κατατάσσει την Ελλάδα στην κατηγορία Β-, δηλαδή στην ίδια κατηγορία με το Λίβανο, το Κογκό και το Πακιστάν.
3) Ότι η Fitch κατατάσσει την Ελλάδα στην κατηγορία Β, δηλαδή στην ίδια κατηγορία με το Καμερούν, τη Ρουάντα, την Αιθιοπία και την Ουγκάντα.
4) Ότι το ICSID (International Center for the Settlement of Investment Disputes) έχει ήδη επιληφθεί δύο (2) προσφυγών κατά της Ελλάδας. Ήτοι, των προσφυγών της σλοβακικής Postova Bank και της κυπριακής Cyprus Bank. Τούτο αφορά κακό προηγούμενο σε σχέση με το 12% του υφιστάμενου εντός αγοράς ελληνικού χρέους! Υπ’ όψιν ότι το ICSID είναι Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο.
Τα προαναφερόμενα απαιτούν να σοβαρευτούν ιδιαιτέρως όσοι εκφράζουν τον πολιτικό λόγο της συγκυβέρνησης και να αυτοπεριοριστούν ως προς τη ρητορική τους.
Επανέρχεται στο προσκήνιο η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για πανευρωπαϊκή διάσκεψη
Η πρόσφατη εξέλιξη της Αργεντινής αφορά ευθεία παραβίαση του μέτρου και της Αρχής της Αναλογικότητας. Και τούτο γιατί η Αργεντινή, ήδη με συμφωνία των μερών, είχε καταθέσει στη Bank of New York Mellon το ποσό αποπληρωμής του συμφωνηθέντος δανείου. Ωστόσο, ο δικαστής Thomas Griesa (Τόμας Γκρίζα) με την απόφασή του κίνησε τις διαδικασίες για την επιλεκτική χρεοκοπία. Παρά δε την παρέμβαση της ISDA (International Swaps and Derivatives Association) για «πιστωτικό γεγονός» (credit event), η ένωση τραπεζών της Αργεντινής (Adeba) και η κυβέρνηση της Αργεντινής με τους νομικούς τους παραστάτες εργάζονται πυρετωδώς για να υπάρξει λύση είτε με «συμφωνία των μερών», είτε με «αναστολή ισχύος» της απόφασης του Αμερικανού δικαστή, ο οποίος κατ’ ουσίαν νομικίζοντας δικαίωσε τον Paul Singer (Πολ Σίγκερ).
Μέχρι που γράφονται όμως οι γραμμές αυτές, αξιοσημείωτες εξελίξεις είναι:
1) Η κινητοποίηση της επιστημονικής κοινότητας των οικονομολόγων της Αμερικής προκειμένου να αποτραπεί κάθε άλλη μελλοντική περίπτωση χρεοκοπίας (default) υπό το καθεστώς άφρονος υπερτοκισμού αλλά και προκειμένου να ρυθμιστεί η κατάσταση όσον αφορά στην Αργεντινή. Ζητείται δε νομοθετική παρέμβαση του Κογκρέσου.
2) Η απροσδόκητη ανταπόκριση των δανειστών του 97% ώστε να παραιτηθούν από τη ρήτρα RUFO (Rights Upon Future Offers), δηλαδή από το να εισπράξουν στο ακέραιο τα ομόλογα που διακρατούν. Σημαντικότατο δε είναι ότι στην προσπάθεια αυτή συμμετέχουν τραπεζικοί κολοσσοί (!) όπως η J.P. Morgan, η Citigroup και η HSBC.
3) Η εργώδης προσπάθεια της ίδιας της Γερμανίας ώστε στο πλαίσιο της ΤΤΙΡ (Transatlantic Trade and Investment Partenership) να αποτραπούν εγκλωβισμοί και προσφυγές ενώπιον της ICSID, όπου ήδη είναι εναγόμενη η Ελλάδα.
Η κινητικότητα αυτή αποδεικνύει ότι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για πανευρωπαϊκή διάσκεψη προς επίλυση της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης (και ως εκ τούτου της Ελλάδας) μπορεί να βρει πρόσφορο έδαφος και πως ως πολιτική στόχευση έχει πολιτικά, νομικά, οικονομικά και ηθικά ερείσματα.
Ενώ λοιπόν τα προαναφερόμενα δημιουργούν μια ιδιαίτερη κινητικότητα σε διεθνές πολιτικό και επιστημονικό επίπεδο, οι υποστηρικτές και υποτελείς του «δόγματος της υποταγής» υπερασπίζονται τα αρπακτικά των διεθνών αγορών, ταυτίζονται με την επιχειρηματολογία των hedge funds και εξ αντικειμένου υπηρετούν τα συμφέροντά τους, εφόσον επιχειρούν να εγκαθιδρύσουν μόνιμο δόγμα ότι η αξίωση του τοκογλύφου είναι ο υπέρτατος νόμος του σύγχρονου πολιτισμού!
1 Βλ. Δ. Δημητράκου, Μέγα Λεξικόν της ελληνικής γλώσσας, τόμος 4ος σελ. 2.954, όπου ερικλάγκτης = ο μεγάλως, βαρέως ηχών = φωνακλάς
Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα “Η ΑΥΓΗ”
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
