Η κυβερνώσα πολιτική ηγεσία της Χώρας, αφού υπέγραψε πρώτα πίστη στο Μνημόνιο και στους επαχθείς όρους των δανειακών υποχρεώσεων, αναζητεί ήδη «διέξοδο» σε μια υποτιθέμενη συζήτηση για ελάφρυνση των συνεπειών που λαμβάνουν χώρα σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Η πολιτική ηγεσία συνολικώς (και ειδικώς η συγκυβέρνηση) δείχνει να μην αντιλαμβάνεται (κατά τη γνώμη μου ασφαλώς) τον πυρήνα του όλου ζητήματος εξόδου από την κρίση!
Τα ερωτήματα που τίθενται είναι δύο:
α) Είναι δυνατή η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη;
β) Τι θα συμβεί εάν υπάρξει και επισήμως στάση πληρωμών της Ελλάδας;
Τα ερωτήματα αυτά πρέπει να απαντηθούν με λύση εξόδου από την κρίση. Το «περίεργο» δε είναι, ότι και για τα δύο αυτά ερωτήματα υπάρχει μία και μόνο απάντηση, που αφορά στον πυρήνα του όλου ζητήματος.
Η μόνη απάντηση-λύση δεν είναι άλλη από την ανένδοτη επιδίωξη της Χώρας μας για ένα νέο PSI, όπου το PSI αυτό αλλάζει κατά το περιεχόμενο και όχι κατά το αρχικό «P», καθόσον το Private γίνεται Public. Συνεπώς η Ελλάδα δεν θα πρέπει να αναζητήσει επαναδιαπραγμάτευση ή επιμήκυνση, αλλά νέα ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ!
Το χρέος της Ελλάδας ήταν και είναι ΔΗΜΟΣΙΟ σε αντίθεση με τις άλλες Χώρες της ευρωζώνης όπου το χρέος είναι ΙΔΙΩΤΙΚΟ.
Και για την Ελλάδα έγινε περιτομή (κούρεμα-haircut) αντιστρόφως ανάλογη. Και τούτο γιατί «κουρεύτηκαν» οι ιδιώτες χάριν του Δημοσίου.
Κατά μείζονα λόγο θα πρέπει να «κουρευτούν» η ΕΚΤ και τα Κράτη-δανειστές μ’ ένα PublicSectorInvolvement -και αυτό πρωτίστως χάριν της ενότητας της ευρωζώνης!
Ως προς την ΕΚΤ ειδικώς (όπου μπορεί να υπάρξει αντίλογος για το δημόσιο χαρακτήρα της, και αυτό παρά το γεγονός ότι έχει εξαιρεθεί από το «κούρεμα» των ιδιωτών), αναμφισβήτητος είναι ο δημόσιος χαρακτήρας της κατά το λειτουργικό κριτήριο, όπως ακριβώς αναμφισβήτητος είναι και ο δημόσιος χαρακτήρας της Τράπεζας της Ελλάδας στα πλαίσια άσκησης νομισματικής πολιτικής, όπως έχει νομολογήσει το Συμβούλιο της Επικρατείας (βλ. Π.Μηλιαράκης, Το Νομισματικό Σύστημα στα πλαίσια του Οικονομικού Δικαίου, 1990, εκδόσεις ΑΝΤ. Ν.ΣΑΚΚΟΥΛΑ, σελ. 103 και επ.).
Η πομφόλυγα ότι μπορεί να …διασπασθεί η ευρωζώνη συντεταγμένα και χωρίς σημαντικό κόστος(!) είναι μόνο για τους αδαείς!.. Ενταύθα αφού επισημειωθεί ότι νομικώς δεν υφίσταται πρόνοια εξόδου, εάν θεωρητικώς σε χρηματοπιστωτικό πεδίο μεθοδευτεί μια κατάσταση «εξαναγκασμού εξόδου», τότε κατά τρόπο αδιστάκτως βέβαιον οι μη αυτορυθμιζόμενες αγορές (όπως απέδειξε και η κρίση του 2008), θα στοχεύσουν αμέσως το επόμενο θύμα-Χώρα! Επί θύραις δε θα είναι και η κατάρρευση(!) της Πυραμίδας «ΕΚΤ» και «Ταμείων Διάσωσης»!..
Τούτων δοθέντων οι της Bundesbank που έχουν τη θέση ότι «η ΕΚΤ δεν θα πρέπει να εξαναγκάζεται να εγγυάται τη διατήρηση Κρατών-Μελών στην ευρωζώνη με κάθε τίμημα», καλό θα είναι να αναστοχαστούν. Και θα πρέπει να αναστοχαστούν οι σοφοί της Φραγκφούρτης καθώς και των άλλων κέντρων λήψης αποφάσεων, καθόσον είναι αναμφισβήτητο ότι τόσο το ευρωοσύστημα ως μηχανισμός όσο και το ευρώ ως το επιφαινόμενο του συστήματος θα υποστούν βαρύτατο ράπισμα, ενώ ταυτοχρόνως στις διεθνείς αγορές τίτλων, νομισμάτων και αγαθών θα εξανεμίζονται δισεκατομμύρια χρημάτων…
Ο ισχυρισμός δε ότι οι εκτεθειμένες στα «τοξικά ομόλογα» Τράπεζες έχουν κατ’ αρχήν διαρρυθμίσει το όλο πρόβλημα, μπορεί να απευθύνεται μόνο σε αφελείς! Και τούτο γιατί η κάθε Τράπεζα θα «αναμετρηθεί» τόσο με τη δυνατότητα της ρευστότητας της, όσο και με το εύρος της μόχλευσης της!…
Με βάση το προαναφερόμενο ζοφερό σενάριο, η μόνη λύση που προβάλει για την Ελλάδα είναι η άμεση παρέμβαση της ΕΚΤ, και τούτο γιατί η πολιτική ηγεσία δείχνει αδύναμη, ίσως και αμήχανη, να πει στους εταίρους τα πράγματα με το όνομά τους.
Τα πράγματα δε έχουν ως εξής:
Η ΕΚΤ είναι ανεξάρτητη σύμφωνα με τη ρητή αξίωση του άρθρου 130 ΣΛΕΕ και του άρθρου 7 του υπ’ αριθμ. 4 Πρωτοκόλλου της Συνθήκης της Λισαβώνας.
Περαιτέρω η ΕΚΤ είναι πρωτίστως και πολιτικό Όργανο ως προνοούν και οι διατάξεις του άρθρου 137 ΣΛΕΕ και του άρθρου 1 του υπ’ αριθμ. 14 Πρωτοκόλλου της Συνθήκης της Λισαβώνας περί του Eurogroup.
Επειδή δε η ΕΚΤ, ως νομική προσωπικότητα συνολικώς, αλλά και οποιοδήποτε μέλος των οργάνων λήψης αποφάσεων της ατομικώς (όπως αυστηρότατα απαιτούν οι Συνθήκες), «δεν ζητεί ούτε δέχεται υποδείξεις από πουθενά και πρωτίστως από οποιαδήποτε Κυβέρνηση Κράτους-Μέλους της Ένωσης», προδήλως βέβαιον είναι ότι μπορεί να διαφοροποιηθεί έναντι των Κυβερνήσεων.
Στους νομικούς επιτελείς της Γερμανίδας Καγκελαρίου κας Άγκελα Μέρκελ (που είναι φυσικός), αλλά και του Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Ολάντ (που είναι νομικός), πρέπει να τεθούν τα εξής ερωτήματα:
α) Έχει αναγνωρισθεί η ΕΚΤ (για πρώτη φορά!) με το άρθρο 13 ΣΕΕ ως Θεσμικό Όργανο από κοινού με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο –Ναι ή Όχι;
β) Έχει θεσμοθετηθεί ότι χαράζεται και εφαρμόζεται η νομισματική πολιτική της Ένωσης μέσω του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών κατά την παρ. 1 του άρθρου 282 ΣΛΕΕ και της παρ. 2 του άρθρου 127 ΣΛΕΕ, –Ναι ή Όχι;
γ) Το Eurogroup είναι πολιτικό Όργανο στο οποίο μετέχει και η ΕΚΤ –Ναι ή Όχι;
Ασχέτως των όποιων απαντήσεων στα προαναφερόμενα, ευθεία είναι η πρόκληση αλλά και το βάρος ευθύνης για τον Πρόεδρο της ΕΚΤ κ.Μάριο Ντράγκι, που πρέπει να λειτουργήσει με τη λογική της Fed. Πρέπει να αναλάβει αμέσως πρωτοβουλίες για τη δραστική περιτομή του ελληνικού χρέους στα πλαίσια του δημόσιου τομέα.
Διαφορετικά η αναγκαστική προσγείωση σε εθνικό νόμισμα της Ελλάδας δεν θα είναι σενάριο θερινής φαντασίας. Εκείνο όμως που με την εξέλιξη αυτή θα χαρακτηρίζει την αδήριτη και απόκρημνη για την διεθνή οικονομία πραγματικότητα, θα είναι η δικαίωση του Φινλανδού Υπουργού των Εξωτερικών, όπου ο «ζουρλομανδίας του ευρώ» θα έχει τυλίξει ό
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
