Ο Άκης δεν είναι υπουργός! Δεν είναι βουλευτής. Δεν είναι ούτε κοινοτάρχης. Ήταν το Σεπτέμβρη του 2007 που οι ψηφοφόροι της Θεσσαλονίκης τον έστειλαν σπίτι του. Έστω σε αυτό το πολυτελές νεοκλασσικό της Διονυσίου Αεροπαγίτου, αλλά σπίτι του.
Μέχρι την αποκαθήλωση του άλλοτε ισχυρού άνδρα του ΠΑΣΟΚ που παρ’ ολίγον να γίνει πρωθυπουργός της χώρας, προηγήθηκαν πολλά. Υποψίες για σκάνδαλα, μίζες, πολυτελή βίο. Ουδέποτε αποδείχθηκε κάτι. Άρκεσε μόνο η δεξίωση του γάμου του στο Παρίσι για να διεγείρει το λαϊκό αίσθημα (λες και δεξιώσεις πολυτελέστερες δεν κάνουν άλλοι σε αυτή τη χώρα…) για να ξεχειλίσει το ποτήρι της “δυσφορίας” κι οι Θεσσαλονικείς να το “μαυρίσουν” στις εκλογές.
Καλώς ή κακώς, ο “Άκης” είναι αποχωρών της πολιτικής. Ιδιωτεύει πια με μοναδικό πολιτικό αξίωμα την ιδιότητα του απλού μέλους του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ. Πλην όμως για όσους ξεχνούν, ήταν κι αυτός μέλος των κυβερνήσεων που έβαλαν την χώρα στην ΟΝΕ. Κι ίδιος ήταν που ως υπουργός Ανάπτυξης έβαλε πρώτος την υπογραφή του για να συνδεθούν οι τουρκικοί αγωγοί με τους ελληνικούς και να φλερτάρει σήμερα η Ελλάδα με την ιδιότητα του ενεργειακού κόμβου στην ευρύτερη περιοχή. Κι αυτό στη Δύση της πολιτικής του σταδιοδρομίας.
Γιατί ο Άκης άφησε έργο σε όποιο υπουργείο κι αν υπηρέτησε. Κι όσοι είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν από κοντά και να συνεργαστούν μαζί του, αναγνώριζαν και την εργατικότητα και την αποτελεσματικότητα του. Με απλά λόγια, με τον Τσοχατζόπουλο οι δουλειές προχωρούσαν. Το τι γινόταν (αν γινόταν) κάτω απ’ το τραπέζι, ελάχιστοι το γνωρίζουν και οι περισσότεροι δεν θα μάθουν ποτέ. Όμως, είναι οι άγνωστες κι αθέατες αυτές πτυχές που τον καταδίκασαν σε πολιτική απομόνωση.
Απ’ την άλλη είναι αλήθεια πως απ’ το 2004 μέχρι σήμερα ο Τσοχατζόπουλος δεν διαχειρίστηκε δημόσιο χρήμα. Σήμερα, έξι χρόνια μετά η Ελλάδα βρίσκεται στην αγκαλιά του ΔΝΤ, στο χείλος της χρεοκοπίας. Φταίει ο Άκης και οι συν αυτόν που το διαχειρίζονταν πριν απ’ το 2004; Ναι, μάλλον, όχι. Ποιος θα το κρίνει; Η ιστορία, ίσως και τα δικαστήρια.
Αλλά το κύριο θέμα είναι αλλού. Στο παρόν με τις μέρες που περνούν, την αγορά που στεγνώνει από ρευστό, τις αναπτυξιακές πρωτοβουλίες που δεν υπάρχουν, τις επενδύσεις που δεν γίνονται, τον κρατικό μηχανισμό που διαλύεται, τους δημόσιους υπαλλήλους που είναι σε λευκή απεργία και στα νοσοκομεία που, ελλείψει διοικήσεων και λογιστηρίων, οι μαύρες τρύπες μεγαλώνουν… Φταίει και για αυτό ο Τσοχατζόπουλος κι ο Σημίτης;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
