|
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΡΓΟΙ ΣΤΙΣ 570.000 ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ, 100.000 ΟΙ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΙ |
ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΕΤΕΡΟΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΛΛΙΠΗΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΟΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ |
«Έξι χρόνια στο δημοτικό, έξι χρόνια στο γυμνάσιο, έξι χρόνια στο πανεπιστήμιο, έξι χρόνια στο εξωτερικό.. Που να φανταστώ εγώ όταν σπούδαζα επιστήμονας ότι θα γινόμουνα μια προίκα;.. Όλη η παιδεία έχει γίνει μια προίκα».
Η διαχρονικότητα της κλασσικής πλέον ατάκας του Κώστα Τσάκωνα στην κοινωνική κωμωδία του Θεόδωρου Μαραγκού (1981) αποτυπώνει με τον πιο γλαφυρό τρόπο το Γολγοθά που καλούνται να ανέβουν κάθε χρόνο οι νέοι πτυχιούχοι στην Ελλάδα. Ένας στους τρεις ανέργους το 2009 είναι Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης, όταν στο τέλος του έτους από την έκρηξη των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, με επίκληση την οικονομική κρίση, το σύνολο των ανέργων θα φθάσει τις 570.000, από 460.000 που καταγράφονται σήμερα. Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας οι άνεργοι πτυχιούχοι ανέρχονται σε 100.000 το τρέχον έτος. Ανάμεσά τους 17.000 γιατροί, φαρμακοποιοί, οδοντίατροι και δικηγόροι και 2.200 κάτοχοι master και διδάκτορες. Και η κατάσταση.. χειροτερεύει και πάει.
Η Ελλάδα κατέχει σήμερα πανευρωπαϊκό ρεκόρ στην ανεργία των πτυχιούχων και παράλληλα κατατάσσεται στη δεύτερη θέση στην ετεροαπασχόληση. Αν σε αυτά προστεθεί και η υποαπασχόληση πτυχιούχων που δεν υπολογίζονται στους ανέργους τότε το πρόβλημα διογκώνεται. Πέρα από την οικονομική κρίση, που σαφώς δυσκολεύει το εγχείρημα εύρεσης εργασίας για τους νέους σήμερα, το πρόβλημα στην Ελλάδα έχει διαρθρωτικά χαρακτηριστικά.
Μελέτη της ‘Μορφωτικής και Αναπτυξιακής Πρωτοβουλίας’ για την Απασχόληση των Πτυχιούχων Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην Ελλάδα διαπιστώνει ως αμέσως σχετιζόμενο με την απασχόληση των πτυχιούχων πρόβλημα (όχι μόνο αυτό) τις ελλείψεις του εκπαιδευτικού συστήματος στην προσφορά ευρύτερης μόρφωσης στους νέους. Tο εκπαιδευτικό σύστημα θα έπρεπε να ευνοεί την ανάπτυξη κλίσεων και δεξιοτήτων μέσα από δραστηριότητες που μπορούν να δημιουργήσουν και άλλου είδους πρότυπα και κουλτούρες από αυτή του ‘θέλω να γίνω γιατρός, δικηγόρος κ.ο.κ.’ που εδώ και δύο αιώνες καλλιεργούνται στην ελληνική οικογένεια και προωθούνται στην οικονομία.
Η ελλιπής σύνδεση του εκπαιδευτικού συστήματος με την αγορά εργασίας σχετίζεται άμεσα με το συγκεκριμένο πρόβλημα. Ένα θέμα που ανακύπτει σχετικά, είναι η μέθοδος με την οποία αντιλαμβανόμαστε και επιχειρούμε τη σύνδεση αυτή. Σαφώς η λύση στο πρόβλημα δε μπορεί να είναι η κατευθυνόμενη, προγραμματισμένη από τις ανάγκες τις οικονομίας εκπαίδευση. Πως μπορεί όμως να συμβιβαστεί η προσωπική ανάγκη ενός νέου να επιλέξει τις σπουδές του με κριτήριο τις κλίσεις και τις δεξιότητες του με την αναγκαιότητα να μπορεί, όταν αποφοιτήσει, να βρει δουλειά; Και πόσους δικηγόρους, γιατρούς, θεολόγους κ.ο.κ. μπορεί να απορροφήσει η αγορά εργασίας σε μια δεδομένη χρονική στιγμή; Πως μπορούν να συνδυαστούν τα ερωτήματα αυτά και να οδηγήσουν σε μια συνολική και όχι επί μέρους απάντηση; Το εγχείρημα δεν είναι απλό. Και δεν αναμένεται προφανώς να απλοποιηθεί με τον καιρό, από μόνο του. Για τη διεκπεραίωση του υπάρχουν προαπαιτούμενα.
Το κλειδί θα μπορούσε να είναι η πληροφόρηση. Πληροφόρηση για το ισοζύγιο των επαγγελμάτων, την τρέχουσα θέση τους στην αγορά εργασίας και σε κάποιο βαθμό (όσο είναι δυνατόν) πρόγνωση της επαγγελματικής διάρθρωσης της απασχόλησης για τα επόμενα χρόνια από τους αρμόδιους φορείς. Δηλαδή ουσιαστική και αξιόπιστη ενημέρωση του ατόμου για τις ανάγκες και τις δομές της κοινωνίας στην οποία ζει και τον επίσημο κρατικό προγραμματισμό (προγράμματα, αναπτυξιακά έργα, κλπ) και όχι απλή περιγραφή των δραστηριοτήτων και των κοινωνικο – οικονομικών προοπτικών ενός δεδομένου επαγγέλματος.
Πως μπορεί να γίνει όμως αυτό όταν δεν υπάρχει σταθερή εκπαιδευτική πολιτική, και όταν οι εμπλεκόμενοι φορείς (κυρίως τα Υπουργεία Παιδείας και Απασχόλησης αλλά και ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΟΑΕΔ, ΟΤΑ, Γραφεία Διασύνδεσης, εκπαιδευτικοί, επιχειρηματικός κόσμος κλπ) δεν έχουν ουσιαστικό δίαυλο επικοινωνίας και ανταλλαγής πληροφοριών; Η διάχυση της πληροφορίας προαπαιτεί την ύπαρξη της, που με τη σειρά της απαιτεί κάποιο συντονισμό για τη απόκτηση της.. Ποιος συντονισμός και ποια ουσιαστική πολιτική προς αυτή την κατεύθυνση υπάρχει σήμερα;
Και πόσο ακόμα μπορεί να αντέξει μια κοινωνία- οικονομία αυτό το φαύλο κύκλο: απουσία έγκυρης πληροφόρησης επαγγελματικού προσανατολισμού σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που οδηγεί τους νέους σε σπουδές αμφίβολης επαγγελματικής αποκατάστασης σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία με καινούριες ανάγκες και διαφορετικούς προσανατολισμούς…;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
