Ο Θανάσης Κ. διαπιστώνει ότι υπάρχουν και νεοδημοκράτες παπαγάλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας από αυτούς ο Γιάννης Λούλης, ο οποίος έχει εμμονές, με το μεσαίο χώρο, το κέντρο, το ώριμο φρούτο, τον Σαμαρά και τον Μητσοτάκη.
Εμμονικοί – δηλαδή πολιτικά κολλημένοι και προσωπικά εμπαθείς – δεν υπάρχουν μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ.
Εκεί βέβαια, η εχθροπάθεια είναι η συλλογική τους παράκρουση. Όλοι οι αντίθετοί με το ΣΥΡΙΖΑ είναι… «ακροδεξιοί»!
Αλλά κολλημένοι και εμπαθείς υπάρχουν και εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Που φέρονται ως παπαγάλοι του, επαναλαμβάνοντας την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ κι ας προέρχονται από το χώρο της… Κεντροδεξιάς (υποτίθεται)…
Κλασικό παράδειγμα ο Γιάννης Λούλης! Κάποτε συνεργάτης του Κώστα Καραμανλή (χωρίς να ταυτίζω τον πρώην Πρωθυπουργό με τον Λούλη) και από χρόνια πια ορκισμένος εχθρός της ΝΔ!
Και επί αρχηγίας Σαμαρά και τώρα επί αρχηγίας Κυριάκου.
Έγραψε και άρθρο προχθές, όπου όχι απλώς αναμασά αυτό που έλεγε από χρόνια – ότι η ΝΔ είναι «φθαρμένο προϊόν» – αλλά ότι πηγαίνει προς την ακροδεξιά!
Εντελώς «συμπτωματικά», τα ίδια ακριβώς λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ!
Οι παπαγάλοι και οι εμμονές τους
* Πρώτη εμμονή του, ότι ο ΝΔ κάνει σκληρή αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ! Θα την ήθελε πιο «συναινετική» και «υπεύθυνη».
Για να καταλάβουμε, ο Λούλης θα ήθελε πιο συναινετική και υπεύθυνη αντιπολίτευση, απέναντι σε μια κυβέρνηση που… ξεθεμελιώνει τα πάντα, παραβιάζει το Σύνταγμα, στήνει σκευωρίες κατά των πολιτικών αντιπάλων, υπογράφει συνεχώς συμφωνίες πολύ χειρότερες από ό,τι οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ανατρέπει μεταρρυθμίσεις, υποθηκεύει το μέλλον της χώρας για δεκαετίες, ξεπουλάει τα εθνικά θέματα, στήνει κομματικούς στρατούς στο δημόσιο και τάγματα εφόδου στο παρακράτος.
Απέναντι σε μια τέτοια κυβέρνηση ο κ. Λούλης θα ήθελε μια ΝΔ… πιο αβρή πιο καθωσπρέπει, πιο «κομ-ιλ-φο» τέλος πάντων.
Ο κόσμος είναι στα κάγκελα, το έργο του ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτεται με σοβιετικά ποσοστά σε όλες τις δημοσκοπήσεις, αλλά ο κ. Λούλης θα ήθελε μια πολύ πιο «κόσμια» και «ήπια» αντιπολίτευση.
Για την ακρίβεια μάλλον δεν θα ήθελε καθόλου αντιπολίτευση, αλλά αυτό δεν μπορεί να βγει και το γράψει, βέβαια…
Ο Λούλης και ο μεσαίος χώρος
* Δεύτερη εμμονή του, ο μεσαίος χώρος, το λεγόμενο «κέντρο»!
Νομίζει ότι οι εκλογές κερδίζονται απ’ όποιον καταλάβει το «κέντρο».Κι αυτό μοιάζει εύλογο γενικώς. Έτσι συμβαίνει, πράγματι.Αλλά όχι πάντα…Έτσι συμβαίνει όταν η κοινωνία είναι σταθερή, οι ισορροπίες της αδιατάρακτες και οι μετακινήσεις ψηφοφόρων οριακές και μόνο.Οπότε τα κόμματα εξουσίας ψάχνουν τους ψηφοφόρους που τους λείπουν στους ταλαντευόμενους «ενδιάμεσους».
Όμως σήμερα – εδώ και χρόνια, για την ακρίβεια – δεν ζούμε σε τέτοιες εποχές! Ζούμε σε περίοδο μεγάλων αναστατώσεων και κατακλυσμιαίων μετατοπίσεων. Σε όλο τον κόσμο, για κοινωνίες ολόκληρες – και πολύ πιο σταθερές, μάλιστα, από την Ελλάδα…
Κι όταν ανατρέπεται το «κέντρο βάρους» του πολιτικού συστήματος παγκοσμίως πια, και οι λαοί μετακινούνται μαζικά – κι ενίοτε προσεγγίζουν αυτά που λίγο πριν θεωρούνταν «ακραία» – το να αναζητάς εσύ εμμονικά τους «οριακούς ψηφοφόρους του κέντρου», είναι ο ορισμός του «πολιτικού αυτισμού»!
Τι είναι το κέντρο;
Κι άλλωστε, τι ακριβώς είναι το «κέντρο»;
–«Κέντρο» στη δεκαετία του ‘60, ήταν μια παράταξη πατριωτική (έως εθνικιστική), λαϊκιστική (θα λέγαμε σήμερα) αντιδεξιά, ασφαλώς, αλλά και πολύ αντικομμουνιστική…Ποιο από αυτά τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του «ιστορικού κέντρου» νοσταλγεί ο Λούλης; Κανένα!
–Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο «Γέρος της Δημοκρατίας» – το ιστορικό σύμβολο του «Κέντρου» – ήταν αντικομμουνιστής ως εκεί που δεν πάει! Συγκρούστηκε με τους Κομμουνιστές ένοπλα (ήταν Πρωθυπουργός στα Δεκεμβριανά του 1944!), συνεργάστηκε με τη «δημοκρατική αριστερά» το 1958, αρνήθηκε πεισματικά την πρόταση για νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1961 κι έβγαλε την περίφημη εγκύκλιο 2020 το 1965, για να διώξει «την κομμουνιστική επιρροή» από τα σχολεία.
–Πριν τη δεκαετία του ’60, τα αντιδεξιά κόμματα ήταν «φιλελεύθερα» – δεν δήλωναν «κεντρώα»! Και ήταν πολύ-πολύ αντικομμουνιστικά!Το «Ιδιώνυμο αδίκημα», δηλαδή η ποινικοποίηση της Κομμουνιστικής δράσης, ήταν έργο του Ελευθέριου Βενιζέλου!
Από το κέντρο του Βενιζέλου στο κέντρο των Παπανδρέου
–Μετά το 1974 τα αντιδεξιά κόμματα ήταν κεντροαριστερά, ενίοτε και πολύ αριστερά, όπως το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη οκταετία του (1974-81). Τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου, μετακινήθηκε προς τα αριστερά τόσο, που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τον κατηγόρησε ως «αριστερά της Αριστεράς»! Κι ύστερα αφού μάζεψε όλο το ριζοσπαστικοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας που είχε αναδείξει η μεταπολίτευση, συγκρούστηκε με την «κουρασμένη» τότε ΝΔ και τη σάρωσε.
Δεν υπήρχε τίποτε το «μετριοπαθές» και «συναινετικό» στο ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής.
–Ο Ανδρέας Παπανδρέου απέδειξε, ότι σε περιόδους ανήσυχες και «μεταβατικές», δεν κερδίζεις εκλογές πηγαίνοντας στο «κέντρο», αλλά πηγαίνοντας με το λαϊκό ρεύμα. Ακόμα και με τις ακρότητές του…
–Ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981 πήγε με το ριζοσπαστικό ρεύμα της κοινωνίας δεν πήγε καθόλου με το «κέντρο»…
–Ο Ρέηγκαν στις ΗΠΑ, το 1981, πήγε κι αυτός με το «ρεύμα» της εποχής του, δεν άσκησε μετριοπαθή πολιτική – και σάρωσε επίσης.
–Ο Μιτεράν στη Γαλλία, το 1981, κι αυτός με πολύ ριζοσπαστικά αριστερά συνθήματα κέρδισε – όχι με «κεντρώα μετριοπάθεια».
–Κι η Θάτσερ στη Βρετανία, το 1979, με πολύ ριζοσπαστικά φιλελεύθερα συνθήματα συσπείρωσε το βρετανικό λαό που ήθελε να τελειώνει το βάλτωμα της Βρετανικής σοσιαλδημοκρατίας.
Κέντρο σε στατικούς καιρούς
Το «κέντρο» του πολιτικού φάσματος έχει ενδιαφέρον για την εκλογική τακτική ενός κόμματος εξουσίας, όταν οι καιροί είναι στατικοί και οι ισορροπίες σταθερές. Όταν ανατρέπονται οι ισορροπίες και μετακινούνται οι κοινωνίες, τότε πηγαίνεις να συναντήσεις την κοινωνία (το «ρεύμα»), δεν την στήνεις στο «κέντρο» (που έχει ανατραπεί) και όποιον πιάσεις…
Αυτά όλα δεν τα καταλαβαίνει ο καημένος ο κ. Λούλης που έχει εμμονή με το Κέντρο – ή μάλλον με αυτό που έχει στο μυαλό του ως «κέντρο» δηλαδή «συναίνεση» και «μετριοπάθεια» και ολίγον από «πολιτική ορθότητα».
Δηλαδή όλα αυτά που είναι πια εκτός φάσης σε μια περίοδο σεισμικών ανακατατάξεων.
Το «κέντρο» για το Λούλη είναι ό,τι οι ανεμόμυλοι για του Δον Κιχώτη. Εμμονή στο παρελθόν, σε μια εποχή που τα πάντα αλλάζουν…
Εμμονή στο ώριμο φρούτο
* Τρίτη εμμονή του κ. Λούλη, ο Σαμαράς:
Θεωρεί ότι μετακίνησε τη ΝΔ «δεξιότερα» -κι όχι στο «μεσαίο χώρο».
Παρεμπιπτόντως ο Λούλης κατηγορεί και τον Κώστα Καραμανλή (για την περίοδο 2000-2009), ότι το άνοιγμά του στο «μεσαίο χώρο» ήταν επικοινωνιακό μόνο – κι όχι πολιτικό. Δηλαδή δεν μετέτρεψε τη ΝΔ σε νέο, «καλύτερο ΠΑΣΟΚ», απλώς την έκανε να μοιάζει, λίγο, με το ΠΑΣΟΚ!
Μπρρρρ…
Ανήκει στη συνομοταξία εκείνων που θεωρούν γενικά τη Δεξιά κακό πράγμα. Θεωρεί την Αριστερά πολύ καλύτερο, πλην απόμακρο και ανέφικτο. Και φυσικά θεωρεί ότι το «κέντρο» είναι το καλύτερο – παντού και πάντα και σε όλες τις περιστάσεις! Κι όσο πιο προς το «κέντρο» πάμε τόσο καλύτερα…
Και με τον όρο «κέντρο», για να μη μπερδεύεστε, εννοεί την «μετριοπάθεια». Που θα κερδίσει, όταν η κοινωνία… βαρεθεί αυτούς που κυβερνούν!Η θεωρία του «ώριμου φρούτου», στον υπερθετικό βαθμό…
Πάντως, δεν θέλει αντιπολίτευση σκληρή, απερίφραστη, αποφασιστική και αποτελεσματική.Κατηγορεί το Σαμαρά ότι «πόλωσε» τα πράγματα ως αντιπολίτευση (την περίοδο 2010-12)
Ο …πολωτικός Σαμαράς των συναινέσεων
–Και παραβλέπει το γεγονός ότι ο Σαμαράς έκανε σκληρή αντιπολίτευση. Αλλά ψήφισε περισσότερα κυβερνητικά νομοσχέδια απ’ όσα όλες οι αντιπολιτεύσεις σε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες μαζί!
Όχι μόνο τα ψήφισε, αλλά πολλά τα συνδιαμόρφωσε με τον τότε κυβέρνηση του ΓΑΠ: Όπως το νόμο Διαμαντοπούλου για την Ανώτατη Παιδεία με το οποίο καταργήθηκε το «άσυλο» και η συνδιοίκηση στα Πανεπιστήμια. Αυτοί οι «βροντόσαυροι» που κανείς δεν είχε τολμήσει να αγγίξει ως τότε.
Και καταργήθηκαν τότε, με πάνω από 250 ψήφους στην Ελληνική Βουλή! Χάρις στο Σαμαρά…
Αλλά ο Λούλης δεν το έχει ακουστά αυτό.
–Επίσης ο «πολωτικός Σαμαράς» αποδείχθηκε πως είχε δίκιο σε όλα τα σημεία της κριτικής του για το πρώτο Μνημόνιο. Το παραδέχθηκαν και οι ίδιοι οι δανειστές εξ άλλου. Αλλά ο Λούλης δεν το κατάλαβε ακόμα.
–Επίσης ο «πολωτικός» Σαμαράς κατάφερε να ξαναφέρει τη ΝΔ στην εξουσία τον Ιούνιο του 2012, μέσα σε δυόμιση μόλις χρόνια, μετά από τη συντριπτική ήττα που είχε υποστεί τον Οκτώβριο του 2009. Ποτέ η ΝΔ δεν είχε καταφέρει να επιστρέψει στην εξουσία, τόσο σύντομα μετά από τέτοια ήττα.
–Κι επίσης ο Σαμαράς κατάφερε να κρατήσει όρθια τη ΝΔ το 2012, όταν διαλύθηκαν όλα τα μεταπολιτευτικά κόμματα. Το «κραταιόν» ΠΑΣΟΚ εξαερώθηκε, τα μικρότερα κομματίδια εξαφανίστηκαν – τότε ή αργότερα (ΛΑΟΣ τότε, ΔΗΜΑΡ αργότερα, ΑΝΕΛ σήμερα), ακόμα και το ΚΚΕ συρρικνώθηκε, αλλά η ΝΔ έμεινε όρθια!
Πως κρατήθηκε όρθια η ΝΔ
Αν ο Σαμαράς έκανε τότε, ως αντιπολίτευση, τη «μετριοπαθή πολιτική» που φαντασιώνεται ο Λούλης, θα είχε προ πολλού εξαερωθεί και η ΝΔ το 2012!
Και θα είχαν ξεπεταχθεί πολύ νωρίτερα και πολύ πιο ενισχυμένα ακραία κόμματα και μορφώματα…
Αν δεν υπήρχε ο Σαμαράς να κρατήσει όρθια τη ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε κυριαρχήσει ήδη από το 2012 και η ΧΑ θα είχε βγει πολύ πιο ενισχυμένη τότε…
–Κι επίσης ο «πολωτικός Σαμαράς», αφού διέλυσε το ΠΑΣΟΚ ύστερα συνεργάστηκε μαζί του – κι έδειξε στους Λούληδες τι θα πει συναίνεση, αλλά από θέση ισχύος – περνώντας μεταρρυθμίσεις που δεν έχουν ξαναγίνει στην Ελλάδα και αποκρατικοποιήσεις που δεν είχαν αποτολμηθεί ξανά.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να επαναλάβει και να συνεχίσει μερικά από εκείνα που ξεκίνησε ο Σαμαράς (Ελληνικό, περιφερειακά αεροδρόμια, ΤΑΠ) κι άλλα πάλι δεν τα μπορεί (αξιολόγηση στο δημόσιο, δραστική μείωση δημόσιου τομέα ή μειώσεις φόρων και ασφαλιστικών εισφορών).
Συνολικά επί Σαμαρά η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας έκανε άλμα 41 θέσεων στη διεθνή κατάταξη! Παλαιότερα κατέρρεε συνεχώς. Επί Τσίπρα υποχωρεί ξανά. Μόνο επί Σαμαρά βελτιώθηκε θεαματική η ανταγωνιστικότητα της χώρας κατά τα στοιχεία του ΟΟΣΑ και της ΔΤ.
Αλλά ο Λούλης δεν τα… «νογάει» αυτά. Ούτε τα πήρε χαμπάρι…
Η …δεξιά πολιτική Μητσοτάκη
Και τώρα κατηγορεί όχι μόνο τον Σαμαρά, αλλά και το Μητσοτάκη. Που πάει, λέει, τη ΝΔ «στα δεξιά» και τη χαντακώνει!
–Κάποιος να ενημερώσει επειγόντως τον Λούλη, πως η ΝΔ έχει προβάδισμα σε όλες τις δημοσκοπήσεις 10 τουλάχιστον μονάδων – και τον τελευταίο μήνα (λόγω της… «δεξιάς γραμμής για το Μακεδονικό») έχει διευρύνει το προβάδισμά της στις 14 μονάδες!
–Κάποιος να πει στον Λούλη, πως ο Μητσοτάκης προηγείται του Τσίρπα στην «καταλληλότητα Πρωθυπουργού», εδώ και δύο χρόνια! Πράγμα που δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν!
–Κάποιος να πει στο Λούλη, πως όλες οι κοινωνίες μετακινούνται πλέον δεξιότερα. Και η Ελληνική δεν είναι εξαίρεση. Πολύ περισσότερο που εμείς έχουμε και τα εθνικά θέματα σε έξαρση και το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης. Χώρια από τη διάλυση της μεσαίας τάξης…
–Κάποιος να εξηγήσει στον Λούλη, ότι με την «κεντρώα μετριοπαθή» γραμμή όπου έχει κολλήσει ο ίδιος, η ΝΔ θα ήταν πολύ κοντά στο «Ποτάμι» – προς πλήρη εξαέρωση.
Τελικά είναι πολύ χρήσιμη η αρθρογραφία του Λούλη από μιαν άποψη: Καταλαβαίνουμε πόσο άρρωστη ήταν οι παράταξη όταν κυριαρχούσαν τέτοιες απόψεις και πόσο δύσκολο ήταν να ξεπεράσει τις στρεβλώσεις αυτές.
Και τώρα που βλέπουμε από απόσταση τις εμμονές του Λούλη καταλαβαίνουμε τι αφήσαμε οριστικά πίσω.
Ο Τσίπρας μπορεί να είναι πολύ ευτυχής με τις απόψεις Λούλη, αλλά στη ΝΔ δεν προκαλούν πια ούτε οργή (όπως προκαλούσαν στο παρελθόν)…
Μόνο θλίψη και ανακούφιση μαζί.
Χαρμολύπη, κυριολεκτικά!
Θλίψη, όταν αναλογιζόμαστε με τι ασχολιόμασταν μια φορά κι ένα καιρό…
Και ανακούφιση που ξεφύγαμε οριστικά από τέτοιες ανοησίες.
ΥΓ Σε ένα πράγμα έχει δίκιο ο Λούλης, ωστόσο: Στην εχθροπάθειά του για το Σαμαρά! Απολύτως «δικαιολογημένη»: Όντως ο Σαμαράς καθάρισε οριστικά την επιρροή τέτοιων απόψεων στην μεγάλη Φιλελεύθερη Παράταξη.
Που έγινε και Φιλελεύθερη και Συντηρητική –– επειδή ξεπέρασε γεροντικές ασθένειες τύπου… Λούλη!
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Θανάση Κ. στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
