Αν κρίνουμε απ’ την υπερπροσπάθεια που έχει γίνει τον τελευταίο χρόνο από κυβέρνηση και πολίτες για την αναστροφή του καταστροφικού τσουνάμι που παράσερνε την ελληνική οικονομία ολοταχώς προς την πτώχευση, ίσως να θεωρούντο δικαιολογημένα τα σημάδια κόπωσης και αρρυθμιών που παρουσιάζονται τελευταία στο κυβερνητικό σχήμα.
Πολλοί θεωρούν πως το πρόβλημα αποσυντονισμού δεν είναι υπαρκτό και πως είναι δημιούργημα των ΜΜΕ, άρα αφορά κυρίως την επικοινωνιακή τακτική.
Είναι όμως έτσι; Τι είναι εκείνο που επαναφέρει να μαύρα σύννεφα της απαισιοδοξίας για το μέλλον του προγράμματος σταθερότητας, όταν μάλιστα και ενώ η τέταρτη και καθοριστική δόση του δανείου, για την οποία τόση κινδυνολογία είχε αναπτυχθεί, εγκρίθηκε πιο εύκολα από τις άλλες; Και πως γίνεται από τη μια οι κοινοτικοί αξιωματούχοι να απονέμουν εύσημα στη χώρα μας για την πρωτοφανή για δυτική χώρα προσπάθεια που καταβάλλει και η έκθεση της Κομισιόν για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, να κρούει κώδωνα ότι υπάρχουν αμφιβολίες για το τελικό αποτέλεσμα; Μήπως η διαπίστωση αυτή εκτός από μια μορφή περαιτέρω πίεσης, ενέχει και κάποια δόση αυτοκριτικής; Ή θα καταλήξουμε στο τέλος στο «η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής πέθανε».
Γιατί ή οι ευρωπαίοι ηγέτες λένε ψέματα όταν μας λένε προχωρήστε πάτε καλά, ή οι ελεγκτές της ΕΕ, βλέπουν ότι παρά τις πρωτοφανείς θυσίες το πρόγραμμα τελικά δε βγαίνει και σπεύδουν να επιρρίψουν τις ευθύνες αλλού! Είναι γεγονός ότι και η πολιτική βούληση απ’ την κυβέρνηση υπήρξε, και γενναίες αποφάσεις πήρε, κατηγορήθηκε μάλιστα ότι περνάει τις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες, κρυπτόμενη πίσω από την τρόικα. Όπως είναι γεγονός ότι η πλειοψηφία των πολιτών έδειξε ανοχή και υπομονή, παρά την αποστροφή της στο σύνολο του πολιτικού συστήματος, όπως καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις.
Περίμενε ωστόσο έναν οδικό χάρτη εξόδου απ’ την επώδυνη στενωπό, και την εμπέδωση του αισθήματος δικαιοσύνης, δηλαδή να πληρώσουν όλοι κατ’ αναλογία για την κρίση, κάτι που φυσικά δεν έχει γίνει και εξαντλείται σε επικοινωνιακές πομφόλυγες για μεγαλοφοροφυγάδες που οσονούπω θα συληφθούν ή επίορκους κρατικούς λειτουργούς που θα πάνε φυλακή! Και αυτά σε ένα βίαιο σκηνικό βομβαρδισμού της κοινής γνώμης από νέα πιο επώδυνα μέτρα, τα οποία διαψεύδονται και στη συνέχεια ανακοινώνονται. Όλη αυτή η κατάσταση έχει προκαλέσει κόπωση στην κοινωνία, παράλληλα με την οικονομική αφαίμαξη που της επιβάλλεται και η κόπωση αυτή σύντομα θα μετεξελιχθεί σε άρνηση, σημάδια της οποίας ανιχνεύουν ήδη οι βουλευτές όλων των κομμάτων όταν έρχονται σε επαφή με τον κόσμο.
Αυτό δείχνει ότι το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης έχει φτάσει στα κατώτατα όριά του, ακολουθώντας την ανάλογη οριακή κατάσταση που βρίσκεται πλέον η ανοχή και η αντοχή των πολιτών. Αυτή είναι και η ουσιαστική αιτία που προκαλεί τις αρρυθμίες και τις δυσλειτουργίες μεταξύ των κυβερνητικών στελεχών. Γιατί όταν η όλη προσπάθεια για έξοδο απ’ την κρίση μοιάζει αδιέξοδη και οι πολίτες θεωρούν ότι «ρίχνουν νερό στον πίθο των Δαναϊδων», τότε ούτε και οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος είναι δυνατόν να συνεχίσουν να δίνουν λευκή επιταγή σε κάτι που πιστεύουν πως δεν προσφέρει ελπίδα και προοπτική. Άμεσα λοιπόν επιβάλλεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός, να αναλάβει ουσιαστικές πρωτοβουλίες για ένα νέο ξεκίνημα και να εμπνεύσει ξανά κυβέρνηση και κοινωνία, διαφορετικά μπορεί ακόμα και αν δεν το επιθυμεί, να αναγκαστεί να καταφύγει στις κάλπες, οι οποίες στη δεδομένη συγκυρία μάλλον θα περιπλέξουν, παρά θα λύσουν τα προβλήματα.
Το άρθρο δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΧΡΗΜΑ