Υπάρχουν Έλληνες που να νοιώθουν και να δείχνουν χαρούμενοι ετούτες τις μέρες; Για ορισμένους η απάντηση είναι μάλλον ευνόητη. “Όχι”. Από που να αρχίσεις και να που να τελειώσεις.
Από τους συνταξιούχους που βλέπουν τις συντάξεις τους να πετσοκόβονται και ανήμποροι να αντιδράσουν αποδέχονται σχεδόν μοιρολατρικά το πεπρωμένο τους; Από τους μισθωτούς του Δημοσίου τομέα που μένουν με τη παρηγοριά της “σίγουρης δουλειάς” και του “σίγουρου μισθού” – έστω και αυτού του μειωμένου; Από τους απασχολούμενους στον ιδιωτικό τομέα που αισθάνονται απροστάτευτοι απέναντι στις διαθέσεις του εργοδότη και είναι έτοιμοι να αποδεχθούν δραστικές περικοπές αποδοχών; Από τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες που εξαναγκάζονται να απολύουν απαραίτητο προσωπικό, μήπως και καταφέρουν την ύστατη ώρα το λουκέτο; Από την μεσαία τάξη των ελεύθερων επαγγελματιών που βιώνουν τις τελευταίες μέρες των προνομίων των κλειστών τους επαγγελμάτων; Ακόμα και τα golden boys των χρηματιστηριακών λιγοστεύουν και οδεύουν κι αυτά προς την ανεργία.
Κι όμως. Υπάρχει μια μικρή μερίδα ανθρώπων που τις μέρες αυτές χαμογελούν. Είναι κάποιοι οι οποίοι βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (στην πλειονότητά τους κομματικά στελέχη που δρουν στο παρασκήνιο), οι οποίοι με περισσή αλαζονεία αντιμετωπίζουν πολίτες που τους προσεγγίζουν και τους ζητούν κάτι. Από τα λεφτά της επιδότησης που δυο και κάτι χρόνια τώρα δεν εκταμιεύεται, ενώ το έργο έχει γίνει. Από το ΦΠΑ που δεν επιστρέφεται. Από το έργο που έχει παραδοθεί αλλά δεν πληρώνεται. Είναι κάποιοι τέτοιοι άνθρωποι που προκαλούν. Και χαμογελούν ειρωνικά όταν απέναντι τους βρίσκεται από επιχειρηματίας μέχρι απλός πολίτης.
Και πως να μη χαμογελούν. Τον βουλευτή ή το νομάρχη, ή τον περιφερειάρχη που τους τοποθέτησε εκεί που τους τοποθέτησε ίσως να τον κρατούν από κάπου. Το πιθανότερο είναι πως τους έχει ανάγκη. Αυτοί υποτίθεται τον προστατεύουν τις δύσκολες ώρες. Αυτοί του φέρουν τις ψήφους, αυτοί του μεταφέρουν και τα λεφτά. Και ο πολύς ο κόσμος δεν τους ξέρει. Βρίσκονται στη σκιά και ξύλο – όπως ο άμοιρος ο Κωστής Χατζηδάκης – δύσκολα θα φάνε από απλούς πολίτες.
Αυτοί οι άνθρωποι – και είναι αρκετοί – έχουν κάθε λόγο να χαμογελούν. Βρέξει χιονίσει τον μισθό τους θα τον πάρουν. Και τα “μαύρα θα γυρίσουν” και πάλι σε αυτούς, αφού αυτοί είναι που κρατούν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Ή έτσι νομίζουν. Διότι δεν μπορεί κάποια στιγμή – όταν τα πράγματα αγριέψουν – και από αυτών το πρόσωπο το χαμόγελο θα φύγει…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
