Αναρωτιούνται πολλοί αν υπάρχουν ικανοί και αξιόλογοι άνθρωποι για να διοικήσουν τους νέους δήμους και περιφέρειες που θα προκύψουν απ’ τον “Καλλικράτη”. Θεωρητικά θα πρέπει να υπάρχουν. Το δυστύχημα είναι πως η …ικανότητα τους κρίνεται απ’ τα κόμματα – κατ’ εξοχήν ανίκανα να κρίνουν…
Ή ακριβέστερα να κρίνουν με όρους κοινωνίας κι όχι κόμματος. Κάπως έτσι, ακόμα κι αν υπήρχαν ικανοί και αξιόλογοι άνθρωποι, ουδέποτε θα διεκδικούσαν τα σημαντικά (πλέον) αυτοδιοικητικά πόστα, αν δεν είχαν την όποια κομματική ευλογία.
Παρ’ όλα αυτά θα περίμενε κανείς από τους πολιτικούς αρχηγούς των δυο κομμάτων εξουσίας, να εισάγουν μια διαδικασία ανάδειξης τέτοιων ανθρώπων απ’ τις τοπικές κοινωνίες. Κι οι δυο όμως φαίνεται να προτιμούν την ευκολία του εντυπωσιασμού. Νέοι, άγνωστοι, άνθρωποι προορίζονται για δημοφιλείς δήμους ή περιφέρειες, αλλά πρόκειται για εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τη γενική τάση. Η πλειονότητα των υποψηφίων να προέρχεται από το κόμμα. Οι υποψηφιότητες Καμίνη και Κικίλια, είναι απλώς εξαιρέσεις – αν κι εδώ υπάρχουν βάσιμες αμφιβολίες για την ικανότητά τους να χειριστούν τα πολύπλοκα θέματα της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Αφού λοιπόν, οι πρόεδροι επιτρέπουν κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις για την τιμή των οπλών, κι οι επιτελείς του εμφανίζουν σαφή αδυναμία να κρίνουν, ας επιτραπεί στους πολίτες να κρίνουν. Εξάλλου, σε κάθε μικρή κοινωνία άπαντες γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα κι έχουν αποκρυσταλλωμένη άποψη για τον οιοδήποτε.
Θα ήταν για παράδειγμα εξαιρετικά ενδιαφέρον αν τα δυο μεγάλα κόμματα προωθούσαν μια εσωτερική διαδικασία ανάδειξης υποψηφίων. Προηγούμενο υπάρχει στην περίπτωση των προέδρων, οι οποίοι αναδείχθηκαν απ’ τη βάση. Ήταν μια πρωτοβουλία που εισήγαγε ο Γιώργος Παπανδρέου κι αντιμετωπίστηκε θετικά απ’ την κοινωνία. Την ακολούθησε επιτυχώς κι ο Αντώνης Σαμαράς. Αμφότεροι άντλησαν νομιμοποίηση να προχωρήσουν σε αλλαγές στα κόμματά τους οι οποίες όμως φαίνεται να αφορούν περισσότερο στην ενίσχυση του πολιτικού ιμπέριουμ των αρχηγών, παρά της δημοκρατικής νομιμότητας των κομμάτων τους.
Για την ανατροπή αυτής της αίσθησης θα μπορούσαν να εισάγουν κάτι ανάλογο στην περίπτωση των υποψηφίων δημάρχων και περιφερειαρχών. Κι είναι απορίας άξιο που κανένα εκ των δυο κομμάτων δεν προωθεί μια τέτοια διαδικασία. Ίσως σε μια τέτοια περίπτωση να ενεργοποιούνται άνθρωποι με μεράκι, αλλά και γνώσεις να προσφέρουν στον τόπο τους. Εξάλλου, είναι γνωστό πως αν θέλει κανείς να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί να αρχίσει αλλάζοντας τον κόσμο στο στενό του περίγυρο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
