Η κυβέρνηση αποφάσισε να μην πληρώσει την πρώτη δόση του Ιουνίου στο ΔΝΤ κάνοντας χρήση της δυνατότητας να καταβάλλει όλες τις δόσεις στο τέλος του μήνα. Τα λεφτά υπήρχαν αλλά η κυβέρνηση ήθελε να γνωρίζει η άλλη πλευρά ότι χωρίς χρηματοδότηση δεν θα πληρώσει τους δανειστές, ειδικότερα το ΔΝΤ. Ήταν, ας πούμε, ένας προαναγγελθείς εκβιασμός.
Ο πρωθυπουργός έστειλε στους δανειστές τις θέσεις της κυβέρνησης λέγοντας ότι οι δανειστές οφείλουν να προσχωρήσουν στο ρεαλισμό και τη λογική ώστε να μη διαιρεθεί η Ευρώπη, δηλαδή GREXIT. Και πάλι, υπαινικτικά, έχουμε ένα εκβιασμό, «κομψό τελεσίγραφο» είχα γράψει σε προηγούμενο κείμενο.
Η απάντηση των δανειστών ήταν το έγγραφο Γιούνγκερ που «εξέπληξε δυσάρεστα» τον πρωθυπουργό, όπως είπε ο ίδιος στη Βουλή(την Παρασκευή, 5-6). Η δυσάρεστη έκπληξη δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά σχήμα λόγου. Αλλιώς θα πρέπει να πιστέψουμε ότι το σύνολο της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του πρωθυπουργού, είναι αφελή θύματα της «γνωστής» δολιότητας και αναξιοπιστίας των «Φράγκων».
Η καλύτερη, αν όχι η μόνη, εξήγηση είναι ότι το «κομψό τελεσίγραφο» ήταν ίσως κομψό αλλά δεν ήταν τελεσίγραφο. Το «χαρτί» με τις κυβερνητικές θέσεις ήταν βάση νέου κύκλου συζητήσεων, όχι ανυποχώρητες Θέσεις, όπως δόθηκε η εντύπωση.
Από την πλευρά τους οι δανειστές ακολούθησαν την τακτική του Χότζα: στρίμωξαν τα πάντα, όλες τις παλαιές και νέες απαιτήσεις τους στο δικό τους χαρτί και περιμένουν την αντίδρασή μας. Έτσι έχουμε μια καθαρή βάση διαπραγμάτευσης, έχουμε δυο χαρτιά, απέναντι το ένα στο άλλο και περιμένουμε «κάπου να συναντηθούμε αφού στο ίδιο σπίτι ζούμε». Μικρή σημασία έχει αν θα συναντηθούμε στη μέση, προς τη μεριά των δανειστών ή προς τη μεριά της ελληνικής πλευράς. Έχει μικρή σημασία επειδή η «δική μας μεριά» σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις έχει κάνει ήδη τα τρία τέταρτα της διαδρομής. Τι ψυχή έχει το υπόλοιπο τέταρτο;
Αντίστροφα, έχουμε την απειλή «στάσης πληρωμών» προς το ΔΝΤ στο τέλος του μήνα. Η πραγματοποίηση της απειλής δεν θα περιόριζε τις επιπτώσεις στο ΔΝΤ αλλά θα έθετε γενικότερο ζήτημα σχέσεων Ελλάδας/Ευρωζώνης/ΕΕ. Η απειλή φαίνεται να έχει υπόσταση αντικειμενική, ανεξάρτητα από την υποκειμενική θέληση της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας. Δηλαδή, ακόμα και αν έβρισκε να πληρώσει το σύνολο της δόσης η κυβέρνηση, περίπου 1,5 δις, θα έμενε χωρίς δεκάρα στα ταμεία, στο έλεος των δανειστών αλλά και σε αδυναμία να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, όπερ άτοπον. Το αδιέξοδο μπορεί να το λύσει μόνο «η άλλη πλευρά», όχι εμείς. Το ξέρουμε και το ξέρουν.
Ο Λαφαζάνης πήγε στη Μόσχα, αυτονόητα με έγκριση του πρωθυπουργού. Ο ίδιος ο Τσίπρας θα πάει στη Ρωσία στα τέλη του μήνα. Η Μόσχα δεν μπορεί να αποτελέσει, κυριολεκτικά, αντίβαρο στους δανειστές, όπως δεν μπορεί και το Πεκίνο. Και οι δυο μπορούν (και είναι διατεθειμένοι) να χρησιμεύσουν ως υποστυλώματα. Ο πιο σοβαρός λόγος είναι ότι και οι δυο θέλουν την Ελλάδα εντός ευρωζώνης, όχι απλώς εντός της ΕΕ, ο καθένας για δικούς του λόγους. Και οι δυο μας θέλουν μέσα και όχι εκτός ευρώ. Δεν σημαίνει ότι αν το σχοινί σπάσει η Αθήνα θα μείνει ξεκρέμαστη αλλά δεν μπορεί και να περιφρονήσει τις επιθυμίες/πολιτικές των δυο αυτών ισχυρών παραγόντων. Η δήλωση Πούτιν ότι η Ελλάδα θα έβρισκε την πόρτα ανοιχτή αν ήθελε να ενταχθεί στην Ευρασιατική Ένωση είναι δείγμα καλής θέλησης απέναντί μας αλλά όταν απευθύνεται σε μια χώρα-μέλος όχι μόνο της ΕΕ αλλά και του ΝΑΤΟ έχει σχετική αξία. Επειδή σημαίνει συνολική μετατόπιση συμμαχιών εκ μέρους μας. Δεν θα αναλυθούν εδώ και τώρα οι επιπτώσεις…
Η συνολική εικόνα παραπέμπει μοιραία σε συμβιβασμό, αποκλείοντας τις εκλογές. Εκτός των άλλων η προοπτική εκλογών έχει προαπαιτούμενο μια στρατηγική ρήξης. Αν δεν είναι στρατηγική αλλά είναι αποτέλεσμα αδιεξόδου, λύσης ύστατης καταφυγής, τότε τη Δευτέρα των εκλογών οι δυο πλευρές θα βρίσκονται στο ίδιο ακριβώς σημείο με την κυβέρνηση να έχει περισσότερες ψήφους. Και λοιπόν; Νομίζει κανείς ότι οι δανειστές δεν υποχωρούν επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 36% και όχι 46%; Έχουν ξεκαθαρίσει ότι οι «Νόμοι» της ΕΕ βαραίνουν περισσότερο από την ψήφο μας. Το είπαν και θα το ξαναπούν άνετα αφού θα έχουν αλλάξει οι ψήφοι αλλά όχι οι συσχετισμοί ισχύος. Ούτε χρειάζονται νέες εκλογές για να αποφασίσουν αν μας θέλουν εντός ή εκτός ευρώ και ΕΕ. Ούτε η κυβέρνηση θα βρει περισσότερο κουράγιο από όσο έχει σήμερα. Οι μόνοι που τις φοβούνται είναι ο Σαμαράς, ο Θεοδωράκης και το ΠΑΣΟΚ.
Το πόσο έντιμος θα θεωρηθεί ότι είναι ο συμβιβασμός εξαρτάται από την πολιτική κρίση του καθενός. Και από το πόσο πιστεύει ότι μπορεί να αντέξει μια μακρά πορεία ή φοβάται μη λιώσουν πρόωρα οι σόλες των παπουτσιών του.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
