Στις προηγμένες χώρες του δυτικού κόσμου, οι πολιτικοί μοιάζουν με ανώτερους δημόσιους υπαλλήλους. Στέκονται στην ουρά για να πάρουν ένα εισιτήριο θεάματος ή να εξυπηρετηθούν από μια δημόσια υπηρεσία.
Δεν κυκλοφορούν προστατευόμενοι από σωματοφύλακες, ούτε με θωρακισμένα υπερπολυτελή αυτοκίνητα. Σπανίως, καταχρώνται δημόσιο χρήμα και συνήθως, δεν είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό.
Έστω και καθυστερημένα την τάση θα ακολουθήσουν και οι Έλληνες πολιτικοί. Σε μια περίοδο όπου το κρατικό χρήμα μειώνεται δραστικά, η συμπεριφορά τους μπαίνει στο κοινωνικό μικροσκόπιο. Και όσο το πελατειακό κράτος περιορίζεται, άλλο τόσο περιορίζονται και τα περιθώρια εξυπηρετήσεις των ψηφοφόρων-πελατών τους. Η εποχή που εμφανίζονται ως περιούσια κοινωνική τάξη με τα χρήματα άλλων, τελειώνει.
Είναι η μεταβολή του κυρίαρχου κράτους σε ρόλο επόπτη (όχι πρωταγωνιστή και διαμορφωτή) της “ελεύθερης αγοράς” που θα περιορίσει τα προνόμια της πολιτικής τάξης. Που θα υποτιμήσει την αξία του πολιτικού προσώπου, έναντι του επιφανούς στελέχους μιας τράπεζας ή πολυεθνικής επιχείρησης. Είναι η παραχώρηση της οικονομικής εξουσίας από το κράτος στους ιδιώτες που θα υποβαθμίσει το επίπεδο του πολιτικού προσώπου, καθώς ο εύκολος πλουτισμός θα καταστεί δυσχερής, ενώ η αδυναμία προσφοράς θέσεων απασχόλησης δεν θα επιτρέπει την εξαγορά κοινωνικής αποδοχής και αναγνώρισης απ’ τους πολίτες.
Με τη λογική “μπαίνω στην πολιτική για να πλουτίσω” να ανατρέπεται και με την πολυτέλεια “να προσφέρω δουλειά που δεν πληρώνω απ’ τη τσέπη μου” να χάνεται, ο Έλληνας πολιτικός του κοντινού μέλλοντος, θα αναγκαστεί να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με τον πολίτη σε ένα άλλο επίπεδο. Δεν θα είναι μια σχέση συναλλαγής, αλλά μια σχέση συνεργασίας. Και το κριτήριο αξιολόγησης και νομιμοποίησης του θα είναι η ικανότητα να υπηρετεί τον πολίτη, εξυπηρετώντας το κοινωνικό συμφέρον, έναντι των λογής εταιρικών συμφερόντων.
Ίσως έτσι, ο πολιτικός να επανακτήσει την αξιοπιστία του στην κοινωνία και μέσω της αποτελεσματικής διαχείρισης των αντιτιθέμενων ιδιωτικών συμφερόντων εφεύρει εκ νέου το πεδίο δράσης που θα τον καταστήσει χρήσιμο στους πολίτες. Διότι, ουδέποτε θα πάψει η πολιτική να είναι η τέχνη του εφικτού. Και ουδέποτε οι πολιτικοί θα πάψουν να αντλούν τη νομιμοποίηση τους από την κοινωνία, όσο δυσχερής κι αν καθίσταται η νομιμοποίηση αυτή, δεδομένης της επιρροής των ΜΜΕ και των οικονομικών συμφερόντων που τα υποστηρίζουν.
Ίσως λοιπόν η μετάλλαξη του καπιταλιστικού συστήματος με τις συνεπαγόμενες ανατροπές που επιφέρει στην ελληνική πολιτική σκηνή να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις αναγέννησης μιας νέας πολιτικής τάξης που εγγράψει ένα αυτόνομο και διακριτό στίγμα για να ικανοποιήσει κοινωνικά αιτήματα που αναπόφευκτα θα προκληθούν.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
