του ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ
Στη μία περίπου τα ξημερώματα ο ανταποκριτής του Μέγκα Μ. Σπινθουράκης έριξε στην εκπομπή του Πρετεντέρη την μεγάλη είδηση, που έμοιαζε απίστευτη:
Ο επικεφαλής του Γιουρογκρουπ, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ έθεσε περίπου ως προϋπόθεση, ότι για να πάρει η Ελλάδα την επόμενη δόση, «θα μπορούσε να υπογράψει και η αντιπολίτευση» ότι συναινεί με την κυβέρνηση στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα – ουσιαστικά η αξιωματική, αφού αυτή, σε περίπτωση κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ, θα αναλάμβανε την διεύθυνση της χώρας.
Εμοιαζε απίστευτη η είδηση γιατί θεωρούσαμε πως οι ωμές εξωτερικές παρεμβάσεις είχαν περάσει ανεπιστρεπτί από την εποχή του αλήστου μνήμης Πιουριφόυ. Ότι η χώρα είχε αποτινάξει τους ζυγούς της κηδεμονίας, της εξάρτησης, των εξωτερικών παρεμβάσεων, ότι είχε απεκδυθεί τον ρόλο της υποτελούς εντολοδόχου, και ότι οι όποιες εντολές ελάμβανε προέρχονταν πλέον από συλλογικά επεξεργασμένες αποφάσεις, μέσω της θεσμικής της πρόσδεσης με το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Όχι, το κείμενο, δεν κατελήφθη από πατριωτικό οίστρο και δεν κατακεραυνώνει τους κακούς ξένους, που βυσσοδομούν κατά της …ζηλευτής χώρας μας. Απλώς το γεγονός της έντονης, αν όχι ωμής, παρέμβασης στα εσωτερικά μας, καταδεικνύει για μια ακόμη φορά το κακό το ριζικό μας – ένα ριζικό για το οποίο είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι. Ακόμη και να «παρεξήγησε» ο έμπειρος δημοσιογράφος την δήλωση Γιούνκερ, ακόμη και να μην έγινε ακριβώς έτσι, δεν αλλάζει η ουσία. Υπήρχε η προηγούμενη του αρμόδιου επιτρόπου Ολι Ρεν, στην γερμανική εφημερίδα «Die Welt», ότι θεωρεί «απολύτως απαραίτητο» τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα να τερματίσουν τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις για την εφαρμογή του προγράμματος! Οπως υπήρξε και η λείανση της δήλωσης Γιούνκερ (τηλεγράφημα του ΑΠΕ στις 2.08 το πρωί), ότι «είναι εθνικό και όχι κομματικό το θέμα», και ότι «ότι οι αγορές, οι κυβερνήσεις των χωρών του ευρώ, αναμένουν από την Ελλάδα να λειτουργεί ως μία ομάδα με υπεύθυνο τρόπο, όπως συνέβη στις περιπτώσεις της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας».
Ετσι εξηγείται και το τηλεφώνημα του κ Παπανδρέου προς τον κ. Σαμαρά μια μέρα πριν το «Ζάπειο 2», με το οποίο του ζητούσε να επιδείξει συναίνεση. Ετσι εξηγείται και η επίσκεψη του στον πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Παπούλια, μια επίσκεψη άνευ συγκεκριμένου λόγου, αλλά με είχε υποψιάσει ότι ο λόγος ήταν ακριβώς η σκοπιμότητα των δηλώσεων ενώπιον δημοσιογράφων, προκειμένου να εξυμνήσουν την αναγκαιότητα της συναίνεσης – όπως και έγινε!
Αναρωτιέται κανείς γιατί μια κυβέρνηση με τον επαρκή αριθμό των 156 βουλευτών έχει ανάγκη την συναίνεση της αντιπολίτευσης προκειμένου να παράξει έργο. Μάλλον είναι απλό: Δεν έχει την πολιτική δύναμη. Δυο άνθρωποι άπειροι στους νέους τους ρόλους – ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών – υπέγραψαν ένα μνημόνιο υπό το άγχος της χρεοκοπίας, χωρίς να εξετάσουν αν οι όροι του θα απέβαιναν συντριπτικοί για τη χώρα και θα μας οδηγούσαν στην άβυσσο. (σ.σ. το είχαν εντοπίσει παλιές καραβάνες στο ΠΑΣΟΚ, αλλά συνήθως τους απαξιώνουμε με την ισοπεδωτική απαξίωση «και αυτοί μας φέραν ως εδώ»).
Ναι, απλή η εξήγηση: Η κυβέρνηση παρόλη την ευρωστία των κοινοβουλευτικών αριθμών, νιώθει πολιτικά ανήμπορη και διοικητικά ανίκανη, να επιτελέσει το σκληρό έργο που έχει αναλάβει και το οποίο πλέον έφτασε στον σκληρό πυρήνα των αποφάσεων που θα πρέπει ληφθούν: Περαιτέρω περικοπές, αποκρατικοποιήσεις ΔΕΚΟ, απολύσεις στον Δημόσιο Τομέα.
Οι δανειστές μας δίνουν τα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών τους (αυτό είναι μια πραγματικότητα, ανεξαρτήτως τι γνώμη έχει κανείς για το μνημόνιο, για την αποπληρωμή του χρέους και τη στάση πληρωμών) και δεν θέλουν τα λεφτά τους να πάνε στον πίθο των Δαναίδων. Βλέπουν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να υλοποιήσει το πρόγραμμά της για μια σειρά λόγους: Διοικητικό έλλειμμα του πρωθυπουργού, απειρία του υπουργού Οικονομικών, αντίθεση ή έστω απογοήτευση του κομματικού μηχανισμού, «διχοτόμηση» στους κόλπους του υπουργικού συμβουλίου, σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς (αν και υπάρχουν αντιμνημονιακοί που φέρουν εις πέρας το έργο που τους ανατέθηκε και μνημονιακοί οι οποίοι περί άλλων τυρβάζουν!). Βλέπουν επίσης έναν θάλλοντα λαϊκισμό της Αριστεράς και μια αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία εξαγγέλλει ωραίες αλλά ίσως ανεπίκαιρες οικονομικές θεωρίες, και η οποία επιτίθεται με ρυθμούς και τέμπο που ταίριαζαν στους μακάριους καιρούς, όταν εύκολα δανειζόμασταν, και σπαταλούσαμε, ή οικειοποιούμασταν (οι αρμόδιοι πολιτικοί διαχειριστές και οι φίλοι τους επιχειρηματίες), τα χρήματα κατά το δοκούν.
Η παρέμβαση στα εσωτερικά τη χώρας είναι δεδομένη αλλά και το διακύβευμα μεγάλο. Το πρόβλημα γίνεται βαρύ πλέον και στους ώμους του κ. Σαμαρά. Η τρόικα ίσως εκβιαστικά τον θέσει προ σημαντικών διλημμάτων, τα οποία θα τον αναγκάσουν σε επί τόπου στροφή πολιτικής. Ιδομεν …
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
