Ο Τάσος Παπαδόπουλος βλέπει την πανδημία ως μια μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα. Μπορεί τα λεφτά από την Ευρώπη να είναι πολλά, πλην όμως το ελληνικό κράτος δεν έχει παράδοση αξιοποίησης της βοήθειας που δέχεται από το εξωτερικό.
Είναι πολλά τα λεφτά είπε, ο κατά τα άλλα οικολόγος υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ, όταν το πρωί της 24ης Μαρτίου 1999 έβγαινε από την Σύνοδο Κορυφής, απαντώντας στο αγωνιώδες ερώτημα των δημοσιογράφων, αν δηλ. οι ηγέτες της ΕΕ ασχολήθηκαν με τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς στο Βελιγράδι, κατά την διάρκεια της ολονύχτια συνεδρίασης τους.
Οι ηγέτες τις Ευρώπης όλη την νύχτα συζητούσαν στο Βερολίνο, εν μέσω έντονων διαφωνιών, εκείνη την σημαδιακή βραδιά τον επταετή προϋπολογισμό της ΕΕ και γι’ αυτό δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα για τους βομβαρδισμούς.
Τα λεφτά από το εξωτερικό είναι πολλά…
Κάτι ανάλογο βλέπουμε να εξελίσσεται στις μέρες μας με διαφωνίες και καβγάδες για τα κονδύλια, που πρόκειται να διατεθούν προς ενίσχυση των πληττόμενων του νότου. Η Ελλάδα προβλέπεται να εισπράξει σε βάθος μιας επταετίας, από επιδοτήσεις και χαμηλότοκα δάνεια, το αστρονομικό ποσό των 60 δις ευρώ. Από αυτά 22,5 δις θα είναι από το Ταμείο Ανάκαμψης και τα 19 από το ΕΣΠΑ της προγραμματικής περιόδου 2021-2027, που σημαίνει ότι 41,5 δις θα είναι επιχορηγήσεις.
Η Ελλάδα, από την εποχή του αγώνα για την εθνική της ανεξαρτησία έχει πικρή πείρα από τα δάνεια. Το πρώτο που πήρε το 1824 αποπληρώθηκε μετά από δεκάδες χρόνια. Αξίζει να σημειωθεί, ότι στο Ναύπλιο πρώτη πρωτεύουσα του νεότευκτου ελληνικού κράτους, έφτασε μόλις το ένα τρίτο του δανείου.
Και δεν είναι η πρώτη φορά…
Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου το 1949, η Ελλάδα για την ανασυγκρότηση του κατεστραμμένου κράτους, πήρε βοήθεια από τις ΗΠΑ μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ. Τα χρήματα αυτά βοήθησαν σημαντικά στην πρώτη προσπάθεια ανοικοδόμησης υποδομών και λειτουργιών του κράτους.
Ακολούθησαν, με την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ, τα πακέτα Ντελόρ. Τα χρήματα αυτά ελάχιστα βοήθησαν στον εκσυγχρονισμό του κράτους και στην δημιουργία μιας υγιούς επιχειρηματικής δραστηριότητας. Έγιναν καταθέσεις στην Ελβετία, βίλες και μπουζουξίδικα, που χαρακτηρίστηκαν από το πολιτικό σύστημα, πολιτιστικά κέντρα.
Το ερώτημα και το ζητούμενο είναι η διαχείριση του πακτωλού των χρημάτων, που θα εισρεύσουν στη χώρα μας την επόμενη επταετία. Κι αυτό, γιατί θα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνεται στη χώρα μας.
Θα τα διαχειριστεί άραγε με την σωφροσύνη, που επέδειξε στην πανδημική κρίση; Ή μήπως και πάλι, οι κάθε λογής αετονύχιδες θα πέσουν σαν κοράκια και θα τα ξεκοκαλίσουν.
Ο παρεπιδημούντες στο κλεινόν άστυ, γνωρίζουν ότι κάποιοι, λίγοι στη χώρα αυτή, καταφέρνουν να θησαυρίζουν, απομυζώντας τον κρατικό κορβανά, μια και η πολιτική συχνά πυκνά υποτάσσεται, σε ορισμένους δήθεν εμβληματικούς «επιχειρηματίες».
Όπως ήδη είναι γνωστό, οι επιδοτήσεις έχουν σκοπό να υποστηρίξουν το σύστημα υγείας και εδώ πολλά μπορούν να γίνουν, μια και δεν είναι λίγα τα νοσοκομεία, που μέσω δωρεών, μετά βίας κατάφερναν μέχρι σήμερα να προβαίνουν σε λίγους, αλλά άκρως απαραίτητους εκσυγχρονισμούς των μηχανημάτων τους.
Θα στηριχθεί η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα;
Ο δεύτερος στόχος είναι η στήριξη των υγειών επιχειρήσεων. Εδώ θα πέσει πολύ κουβέντα και προβλέπονται έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις. Γιατί στη χώρα μας υπάρχουν 180.000 πάσης φύσεως δραστηριότητες, που απασχολούν συνολικά 400.000 εργαζόμενους. Αυτή η εικόνα της επιχειρηματικής δραστηριότητας είναι πρωτόγνωρη και δεν είναι βιώσιμη.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την πληθώρα των καφέ και των εστιατορίων που φτάνουν στο 40% της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Η πανδημία ήταν ένα δυνατό ταρακούνημα, μια και δεν μπορεί κανείς να βάζει όλα τα αβγά σε ένα καλάθι. Γιατί πολλοί είναι εκείνοι στην περιφέρεια, που εγκατέλειψαν την γη τους και την πάσης φύσεως αγροτική δραστηριότητα, για να ασχοληθούν αποκλειστικά με τον τουρισμό.
Ιδιοκτήτης ταξί στην Κέρκυρα, που είχε πολλές ελιές έλεγε ότι βγάζει μόνο το λάδι της χρονιάς για την οικογένειά του και δεν ασχολείται με τα υπόλοιπα λιόδεντρά του. Η μονοκαλλιέργεια που λέγαμε στην προκειμένη περίπτωση με τον τουρισμό, αποδείχθηκε καταστροφική.
Πράσινη (και πάλι) γη
Χρειάζεται η ελληνική γη να πρασινίσει και πάλι. Και βεβαίως η Πολιτεία να δει με επιστημονική προσέγγιση και να επιδοτήσει τομείς, που θα απορροφήσουν ένα σημαντικό δυναμικό νέων, που σήμερα αναζητούν μια θέση τον ήλιο της πατρίδας του.
Αλλά να πάμε και στον τρίτο άξονα που προβλέπει η χρηματοδότηση του νότου. Κι αυτός είναι η πράσινη ανάπτυξη και η ψηφιακή σύγκληση. Σε ότι αφορά την ψηφιακή σύγκληση και οι πλέον καχύποπτοι είδαν τι σημαίνει να έρχεται στο κινητό σου η συνταγογράφηση, τι σημαίνει η τηλεργασία τι σημαίνει η τηλεκπαίδευση. Και έπονται πολλά. Αυτά που θα κάνουν επιτέλους το κράτος φιλικό στον πολίτη. Από την ψηφιοποίηση των δικαστικών λειτουργιών, μέχρι την εκτέλεση κάθε τραπεζικής και φορολογικής συναλλαγής από το σπίτι μας.
Στην Εσθονία μοντέλο ψηφιακού κράτους, μόνο η αγορά ακινήτου και ο γάμος χρειάζονται για ευνόητους λόγους, φυσική παρουσία. Όλες οι οικονομικές και λοιπές δραστηριότητες γίνονται μέσα από το κινητό μας ή το laptop μας. Βεβαίως είναι ανάγκη να αντιμετωπίσει το κράτος και τον παλαιολιθικό δύσπιστο, που με υπερηφάνεια δηλώνει περιμένοντας με τις ώρες στην ουρά έχω από την τράπεζα, ότι του αρέσει το ζεστό χρήμα και όχι το λογιστικό.
Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν…
Πράσινη ανάπτυξη
Σε ότι αφορά την πράσινη ανάπτυξη. Για να κλείσουν οι ρυπογόνες λιγνιτικές μονάδες, χρειάζεται σε όλη την Ελλάδα να αναπτυχθούν με σχέδιο και προγραμματισμό ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά.
Εδώ ερχόμαστε στο γνωστό πρόβλημα και την νοοτροπία, που να γίνουν οι ΧΥΤΑ. Λέμε απλά στην άλλη γειτονία. Που να μπει ο κάδος των σκουπιδιών; Και απαντάμε με μια φωνή, έξω από το σπίτι του γείτονα.
Σε όλα τα νησιά ακόμη και στην κοσμική Μύκονο, για παράδειγμα, υπάρχουν περιοχές δυσπρόσιτες, που δεν τις πλησιάζουν ντόπιοι και τουρίστες. Μετά τον Φωκό στο νησί των ανέμων, υπάρχουν βουνά και απόκρημνες περιοχές, που μπορούν κάλλιστα να μπουν ανεμογεννήτριες.
Η πράσινη ανάπτυξη σημαίνει τέλος στις παράνομες χωματερές, σοβαρή ανακύκλωση και όχι φωτιές στα ανακυκλώσιμα υλικά, σημαίνει κυκλική οικονομία και απαλλαγή από τα ρυπογόνα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
Το ηλεκτρικό αυτοκίνητο βρίσκεται στο στάδιο της μαζικής παραγωγής. Οι μπαταρίες έχουν πια προσιτή τιμή και σχεδιάζεται αυτονομία με την οποία θα μπορεί κανείς να φτάσει μέχρι την κεντρική Ευρώπη.
Καιρός να δούμε το αύριο να μην σπαταλήσουμε τα χρήματα σε επιδόματα και ύποπτες παροχές πάσης φύσεως. Να αλλάξει το μοντέλο της παραγωγικής δραστηριότητας. Χρειάζεται απλά ένας Τσιόδρας της οικονομίας, που θα στηρίζεται από ένα επιτελείο, σαν κι αυτό των 26 επιστημόνων της υγείας.
Θα δει άραγε την ιστορική αυτή συγκυρία ο Κ. Μητσοτάκης; Θα αρπάζει την ευκαιρία να κάνει την Ελλάδα μια σύγχρονη χώρα, όπου όλοι χωρίς εξαιρέσεις, θα έχουν τις ίσες ευκαιρίες να πάνε μπροστά; Ή θα εγκλωβισθεί από τους παλαιοκομματικούς και στις παρέες τους, που θα επιπέσουν με την κουτάλα στο μέλι;
Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν που πάμε. Προς τα εμπρός ή προς τα πίσω;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
