της ΕΙΡΗΝΗΣ ΜΠΕΛΛΑ
Ρεκόρ αποχής από τις κάλπες σημειώθηκε και στο δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Όταν η χώρα έχει πιάσει πάτο, όταν τα χειρότερα έπονται, όταν οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη, ποιος θα διαχειριστεί και θα προσπαθήσει να επιλύσει τα προβλήματα της χώρας;
Δεν το νοιάζει να εκλεγούν οι άριστοι, αυτοί που θα βγάλουν τη χώρα από το τέλμα;
Ποιος δεν θα τον ένοιαζε αν καιγόταν το σπίτι του;
Πολύς λόγος γίνεται για να ερμηνευτεί το πολιτικό –και για πολλούς απολιτικό- μήνυμα της αποχής.
Όμως, μόνο ως αδιαφορία, δεν μπορεί να εκληφθεί η αποχή. Δεν μπορεί να συγχέεται με την αποχή των ευρωεκλογών όπου οι τηλεοπτικές κάμερες έπιαναν περήφανους έλληνες στις παραλίες να καμαρώνουν ότι προτίμησαν την παραλία από την κάλπη. Πολλά έχουν αλλάξει μέσα σε ένα χρόνο. Πολλά έχουν αλλάξει τους τελευταίους μήνες, που η φτώχεια, η πραγματική φτώχεια, χτυπά την πόρτα όλο και περισσότερων.
Μέχρι τώρα, στο μεγαλύτερο ποσοστό, η ψήφος των ελλήνων περιέκλειε το ποιοτικό στοιχείο της τιμωρίας. Οι έλληνες δεν ψήφιζαν τον πιο άξιο αλλά ψήφιζαν για να «μαυρίσουν» τον άλλο, δηλαδή αρνητικά και όχι θετικά. Η εκλογική διαδικασία δεν λειτουργούσε ως ανάδειξη του καλύτερου αλλά του λιγότερου κακού. Τι άλλαξε; Μετά την εναλλαγή στην εξουσία του κακού με το χειρότερο, ο κόσμος κουράστηκε, απογοητεύτηκε. Δεν υπάρχει λίγο ή πιο πολύ κακός. Στη συνείδηση του κόσμου, είναι όλοι ίδιοι. Άρα δεν υπάρχει λόγος να ψηφίσεις κάποιον.
Η αποχή αποτυπώνει την απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Την καταδίκη όλων των πολιτικών δυνάμεων. Όσοι συνειδητά απείχαν από την κάλπη, με αυτό τον τρόπο θέλησαν να στείλουν το μήνυμα τους στις πολιτικές ηγεσίες, να εκδηλώσουν την οργή τους, την αποστροφή τους στη σήψη του πολιτικού συστήματος. Κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης σε τηλεοπτικό πάνελ ωστόσο υποστήριζε ότι δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια και να ορίσουμε την αποχή. Είναι αλήθεια ότι η αποχή είναι σιωπή. Δίνουμε εν λευκώ το δικαίωμα σε άλλους να ομιλούν για εμάς και να ερμηνεύουν κατά το δοκούν την εκλογική μας συμπεριφορά. Να την καταγράφουν πιθανόν ως αδιαφορία .
Δεν θα πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της αποχής, με την έννοια της αποποίησης του εκλογικού μας δικαιώματος επειδή το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν μας εκφράζει.
Η συνειδητή πολιτική πράξη, είναι αυτή που δεν εκχωρείς το εκλογικό σου δικαίωμα, σηκώνεσαι, πηγαίνεις στην κάλπη και αν θέλεις να εκφράσεις τη δυσαρέσκεια σου αν θέλεις να στείλεις ένα ξεκάθαρο μήνυμα, χωρίς παρερμηνείες στις πολιτικές ηγεσίες ψηφίζεις άκυρο ή λευκό. Πόσο πιο ηχηρό θα ήταν το μήνυμα αν το ποσοστό των άκυρων ή των λευκών έφτανε στο 50% που θα σήμανε αυτόματα ότι τα ποσοστά των κομμάτων θα έπεφταν στο μισό. Σε πόση πιο δύσκολη θέση θα έρχονταν οι αιρετοί μας άρχοντες να υπερασπιστούν τη νομιμοποίηση της πολιτικής του εξουσίας αν το πλειοψηφών κόμμα που τώρα μπορεί να συγκεντρώνει για παράδειγμα 40% θα έφτανε στο ποσοστό των 20%. Ένας νέος κύκλος ανοίγει με αυτές τις εκλογές.
Το πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένο πολύ υψηλό ποσοστό της αποχής αποτυπώνει την κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Από την οικονομική κρίση περνάμε σε μια κρίση της δημοκρατίας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
