Σύμφωνα με τις μη αναθεωρητέες συνταγματικές διατάξεις που αφορούν στη μορφή του πολιτεύματος της Ελληνικής Δημοκρατίας, το Ανώτατο Όργανο της Πολιτείας, είναι Συλλογικό Όργανο –είναι το Εκλογικό Σώμα. Τούτο σημαίνει ότι ο κάθε πολίτης είναι φορέας του αυτού ποσοστού κυριαρχίας.
Ως εκ τούτου αποτελεί καθήκον του κάθε πολίτη χωριστά η άσκηση του εκλογικού του δικαιώματος, αλλά και η συμμετοχή του στην πολιτική ζωή της Χώρας. Συνεπώς κάθε κόμμα που εμφανίζεται ή κάθε πολιτική δραστηριότητα που εκδηλώνεται είναι καλοδεχούμενη. Οφείλει όμως να έχει διαφάνεια στην οικονομική της δραστηριότητα και να μην χαρακτηρίζεται από υποκρυπτόμενη σκοπιμότητα.
[quote text_size=”small”]
Είναι κοινός τόπος για την ελληνική πολιτική ζωή, ότι φορείς και κόμματα επιδίδονται για την άλωση του λεγόμενου «μεσαίου χώρου». Εξ αυτού του λόγου γίνεται αναφορά στους όρους «κεντροδεξιά» και «κεντροαριστερά».
[/quote]
Η επιχείρηση, όμως, άλωσης του «μεσαίου χώρου» υπό το καθεστώς των νεοφιλελεύθερων πολιτικών έχει μόνο «δεξιά κατεύθυνση» και η δήθεν «κεντροαριστερά» κατά τρόπο αδιστάκτως βέβαιον αφορά παραπλάνηση των πολιτών για τους παρακάτω λόγους:
1) Οι σύγχρονες κοινωνίες δεν αφορούν ευθέως πλέον την πάλη μεταξύ δύο τάξεων, παρά την κατ’ αρχήν βασική ταξική αντίθεση. Οι σύγχρονοι κοινωνικοί σχηματισμοί προδήλως είναι διαρθρωμένοι σε επιμέρους διαστρωματώσεις, με χαρακτηριστικό τους γνώρισμα κοινές κοινωνικές, ακόμη και πολιτιστικές καταβολές και αναφορές. Προφανές είναι επίσης ότι ο λεγόμενος «μεσαίος χώρος» συνιστά ιδιαίτερες διαστρωματώσεις πολιτών που αν και κατά τεκμήριο διαβιούν με σχετική άνεση, εν τούτοις ανήκουν όχι μόνο στους «μη κατέχοντες» αλλά και στους «κατεχόμενους».
2) Από τότε που στις παραγωγικές διαδικασίες έγιναν πραγματικότητα οι δυναμοηλεκτρικές μηχανές (1867), οι κινητήρες εσωτερικής καύσης (1877), το τραμ (1879), οι πετρελαιομηχανές (1891), η ασύρματη επικοινωνία (1901), το αεροπλάνο (1903), η τηλεόραση (1929), οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές (από το 1950 και μετά), είναι προφανές ότι μετεξελίχθηκαν μεν οι παραγωγικές σχέσεις, ωστόσο όμως οι κοινωνικές δυνάμεις του «μεσαίου χώρου» στο κοινωνικό γίγνεσθαι δεν «κατέλαβαν», αλλά ούτε και τους «ανατέθηκαν» ποτέ τα μέσα παραγωγής.
3) Οι «μη κατέχοντες» ταυτοχρόνως είναι και «κατεχόμενοι» και τούτο γιατί στα επιμέρους πλαίσια των παραγωγικών σχέσεων και των παραγωγικών δυνάμεων δεν είναι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, και δεν αποφασίζουν με οποιοδήποτε τρόπο: α) στην «συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου» και ως εκ τούτου στη δημιουργία των «μονοπωλίων», β) στη «συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό» και στη δημιουργία «χρηματιστικού κεφαλαίου», γ) στην «εξαγωγή κεφαλαίων», δ) στη συγκρότηση των «διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων» και ε) στην μέσω των μονοπωλιακών ενώσεων διανομή του κόσμου σε παγκόσμιες αγορές. (2)
4) Οι νεοσυντηρητικές και νεοφιλελεύθερες παρατάξεις που προδήλως συγκροτούνται και εκφράζονται από τις δεξιές (και νεοδεξιές) κυβερνήσεις (ήδη συμμαχούν ευθέως κόμματα της λεγόμενης «κεντροαριστεράς»), είναι ακριβώς οι εκφραστές των παραπάνω πολιτικών του «σύγχρονου ιμπεριαλισμού» και των «λεγόμενων αγορών».
Αξιοσημείωτο είναι δε ότι οι κυβερνήσεις αυτές, προδήλως αγνοούν το λεγόμενο «μεσαίο χώρο». Ειδικότερα για την ελληνική πραγματικότητα, στην παρούσα συγκυβέρνηση έχει ενσωματωθεί η λεγόμενη «κεντροαριστερά», με τη σύμπραξη αποσχισθέντων δυνάμεων της Αριστεράς. Η σύμπραξη δε αυτή έχει ακυρώσει ακόμη και το «δίκτυο κοινωνικής προστασίας». Υπό το κράτος ειδικότερα των «Μνημονίων» με τη νομιμοποίηση «κεντροαριστερών δυνάμεων» όχι μόνο ακυρώθηκαν κατακτήσεις κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά αμφισβητήθηκαν ακόμη και συνταγματικώς κατοχυρωμένα ατομικά δικαιώματα.
5) Η εμφανιζόμενη ως «κεντροαριστερά» στον ευρωπαϊκό χώρο, αποτελεί ένα περαιτέρω μύθο. Και αποτελεί μύθο, καθόσον οι Μητροπολιτικές Χώρες του καπιταλισμού ουδέποτε έθιξαν την εθνική αστική τάξη υπέρ των συμφερόντων όχι μόνο της εργατικής τάξης, αλλά και των συμφερόντων του «μεσαίου χώρου» -που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν. Αντιθέτως από την εκμετάλλευση των Χωρών της Περιφέρειας μεταφέρθηκε «κοινωνικό πλεόνασμα» στις Μητροπόλεις και έτσι με την εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και των πρώτων υλών των Περιφερειών, αμβλύνθηκαν οι εσωτερικές αντιθέσεις. Υπό το καθεστώς δε των «νεοφιλελεύθερων» πολιτικών που κυριαρχούν στον ευρωπαϊκό χώρο, οι εμφανιζόμενες δυνάμεις ως «κεντροαριστερά» τελούν σε απόλυτη συνάφεια και αιτιώδη σχέση με την «κεντροδεξιά» -αμιγώς δεξιά, με σκοπό την κατάλυση του κοινωνικού κράτους δικαίου. Το φαινόμενο δε αυτό εκφράζεται και στην ελληνική πραγματικότητα!
Η πρόσφατη εμφάνιση διάφορων μορφωμάτων, που επιχειρούν να παρασύρουν ως «ποτάμι» τους έλληνες πολίτες, θα ακυρωθεί από την αδήριτη πραγματικότητα. Και αυτό γιατί ο Λαός θα αξιοποιήσει τις πολιτικές του εμπειρίες. Είναι κοινός τόπος πια ότι και ο λεγόμενος «μεσαίος χώρος» έχει συντριβεί από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές στις οποίες η «κεντροαριστερά» είναι βασικός «νομιμοποιητικός παράγοντας»!..
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Πρβλ. M.Stewart, Keynes and After (1991), σελ. 157 και επ., I.Adams, Political Ideology Today (2002), όπου το δοκίμιο Conservatism and the right σελ. 43 και επ., Ε.Μ.Wood, Empire of Capital (2003), σελ. 140 και επ., Ρ.Ι.Nikitin, The Fundamentals of Political Economy (1983), σελ. 162 και επ. όπου και σύγχρονο δοκίμιο για τον «ιμπεριαλισμό» του Λένιν, S.R. Shlaom, Socialist Visions (1983), σελ. 138 και επ., P.M.Sweezy, The Theory of Capitalist Development (1970), σελ. 242, και M. Mann, Οι Πηγές της Κοινωνικής Εξουσίας, Τόμος Β’ (2009-στα Ελληνικά), σελ. 693 και επ. όπου το κεφάλαιο «Το Έθνος της Μεσαίας Τάξης».
Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα “Η ΑΥΓΗ”
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
