Απ’ ότι δείχνουν οι αντιπαραθέσεις των τελευταίων ημερών στην εξεταστική για τη Ζίμενς, μάλλον οι περισσότεροι βουλευτές που την συγκροτούν, κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων, ελάχιστα έχουν αντιληφθεί τις απαιτήσεις των πολιτών από αυτούς και το οριακό σημείο που βρίσκεται η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος που εκπροσωπούν.
Εκεί που θα περίμενε κάποιος να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να λειτουργήσουν με σοβαρότητα, ερευνώντας αξιόπιστα την δεδομένη σκανδαλώδη και φυσικά δύσκολη υπόθεση, κάνουν ότι είναι δυνατόν να επιβεβαιώσουν τις Κασάνδρες, που προφήτευαν άλλη μια συγκάλυψη.
Οι εκπρόσωποι των κομμάτων στην εξεταστική επιτροπή, έχουν επιδοθεί σε έναν πόλεμο διαρροών και αντιπαραθέσεων, με εμφανή προσπάθεια τον συμψηφισμό και την συσκότιση, υπονομεύοντας ακόμη και την εγκυρότητα των λόγων των πολιτικών αρχηγών και της απόφασής τους για πάταξη της διαφθοράς, όπως είχαν αποφασίσει στη σύσκεψη υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Έχουν γίνει πλέον ανέκδοτο στην ελληνική κοινωνία οι φράσεις «άπλετο φως», και το «μαχαίρι στο κόκαλο». Αν αυτή η συμπεριφορά δεν είναι αυτοκτονική για το παραπαίον πολιτικό σύστημα, αναρωτιέμαι τι είναι. Όταν οι εργασίες τις εξεταστικής γίνονται κάθε βράδυ προϊόν κομματικής αντιπαράθεσης στα τηλεοπτικά παράθυρα, όταν στα κομματικά επιτελεία σημαίνει συναγερμός για άμεση απάντηση και συμψηφισμό εντυπώσεων σε κάθε αποκάλυψη που τα αφορά, ποιος μπορεί να πεισθεί ότι δεν βρίσκεται σε εξέλιξη, ένα αυτοκαταστροφικό σχέδιο απαξίωσης της εξεταστικής.
Δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Είτε το πολιτικό σύστημα βρίσκεται μπροστά σε καταλυτικές αποκαλύψεις, το μέγεθος των οποίων αδυνατεί να διαχειριστεί και επιχειρεί να αποφύγει το σταυρό του μαρτυρίου, αποδεχόμενο μοιρολατρικά την ήττα του, είτε κάποιοι πολιτικοεπιχειρηματικοί κύκλοι που αντιλαμβάνονται ότι σε λίγο θα αποκαλυφθούν στοιχεία εις βάρος τους, επιχειρούν με επιλεκτικές διαρροές να μπαχαλοποιήσουν τις έρευνες, στη λογική «όλοι τα έχουν πάρει από τη Ζίμενς».
Αν συμβαίνει το πρώτο, τότε σίγουρα η τιμωρία του εγκλήματος πάει περίπατο, αφού είναι ηλίου φαεινότερο ότι είναι πολιτική απόφαση. Αν ισχύει το δεύτερο γεννάται το ερώτημα, γιατί δεν παρεμβαίνει ο πρωθυπουργός, απαγορεύοντας συμπεριφορές της δικής του πλειοψηφούσας ομάδας στην επιτροπή, που απαξιώνουν ένα από τα βασικά στοιχεία της πολιτικής του, που είναι η αποκατάσταση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος.
Ότι πάντως και να συμβαίνει το κύρος της εξεταστικής επιτροπής έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Και αν αυτά συμβαίνουν για την υπόθεση της Ζίμενς, που τα στοιχεία ήταν γνωστά σε ένα μεγάλο βαθμό, είτε από την έρευνα της Γερμανικής δικαιοσύνης, είτε από τα στοιχεία που έχουν οι ελληνικές αρχές, είτε από τη δημοσιογραφική έρευνα, ας σκεφτούμε τι θα γίνει με την εξεταστική για την οικονομία, και τι θα σημαίνει μια ανάλογη αντιπαράθεση για την εικόνα της χώρας διεθνώς, όταν όλοι οι προβολείς θα έχουν στραφεί επάνω μας.
Το άρθρο του Κώστα Χριστοφιλόπουλου δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα “ΧΡΗΜΑ ΤΡΙΤΗ”
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
