Ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας θα θεωρούσε κάποιος, αν δύο χρόνια πριν όταν υπήρξε το παράλογο για πολλούς, εσκεμμένο για άλλους, δημοσκοπικό φούσκωμα της «ανανεωτικής αριστεράς», προέβλεπε τα γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα στον πολιτικό αυτό χώρο.
Θα πρέπει μάλλον να ενδιαφερθεί το Γκίνες με αυτά που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΣΥΝ στις συνιστώσες, στις δυνάμεις της Οικολογίας, και στον ατέρμονα κατάλογο των τάσεων που απαρτίζουν μια πολιτική δύναμη που μπήκε στην προηγούμενη βουλή με την ψυχή στο στόμα.
Δεν πρέπει να υπάρχει πολιτικός σχηματισμός στο κόσμο που να έχει τόσους εν δυνάμει αρχηγούς, τόσες διαφορετικές ομάδες και απόψεις, και τόσο δυσανάλογα λίγους οπαδούς. Ας δούμε τις εξελίξεις που συμβαίνουν από την περίοδο της δημοσκοπικής έκρηξης του ΣΥΝ, έως σήμερα. Ο Αλέκος Αλαβάνος παραχωρεί την προεδρία στο νεαρό Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος είχε πάει καλά τηρουμένων των αναλογιών στις δημοτικές εκλογές για το δήμο της Αθήνας, και θεωρείται μάλιστα ως δημιούργημα του τότε προέδρου του ΣΥΝ. Πολλοί είναι αυτοί που λένε πως ο Αλαβάνος θα έχει μπροστά τον Τσίπρα και θα διοικεί αυτός το κόμμα.
Οι εξελίξεις ωστόσο τους διαψεύδουν και πολύ σύντομα οι σχέσεις των δύο ανδρών φθάνουν στα άκρα. Η αποχώρηση των τεσσάρων του Κουβέλη, επιδεινώνουν την κατάσταση και η συνεκτικότητα του μορφώματος του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να δοκιμάζεται. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν οι υποψηφιότητες για την Αθήνα σε δήμο και περιφέρεια, η κάθοδος του Αλαβάνου και η διαφωνία του Τσίπρα να την αποδεχθεί αντιπροτείνοντας τον εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενο κ. Μητρόπουλο.
Αυτά είναι τα προφανή γεγονότα που βέβαια δεν είναι αρκετά να ερμηνεύσουν την κατακόρυφη άνοδο και την κατακρήμνιση ενός χώρου μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Είναι γεγονός και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ευρύτερη αριστερά έχει απομακρυνθεί από την πολιτική λογική και το πολιτικό αυτονόητο, ακολουθώντας έστω και με καθυστέρηση λόγω ειδικών τοπικών κυρίως συναισθηματικών αιτίων, εμφύλιος διώξεις κλπ, την κρίση που υπέστησαν οι ιδεολογικά συγγενείς τους στον υπόλοιπο κόσμο μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Η άλλοτε ελπιδοφόρα ιδεολογία που συνάρπαζε τους υποψιασμένους πολίτες και τους διανοούμενους, με την ικανότητά της να αγκαλιάζει την πρωτοπορία, έγινε χώρος αντιπαράθεσης προσωπικών φιλοδοξιών και συντροφικών μαχαιρωμάτων. Και όπως κάθε τι που βλέπει να φθείρεται ανεπανόρθωτα, μέσα στην αγωνία του για επιβίωση αγκαλιάζει ακραία στοιχεία, τα οποία σε συνδυασμό με την πολυτασικότητα και τις πολλές φορές εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις, κάνουν τη συνύπαρξη εκρηκτική.
Το ερώτημα που αιωρείται δεν είναι τι θα απογίνουμε χωρίς αριστερά, γιατί στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες είτε εξαφανίσθηκε είτε μεταλλάχθηκε σε κίνημα που εμπνέεται και αναλύει τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας. Είναι αν και η εγχώρια αριστερά δει το δάσος του μέλλοντος και ξεκολλήσει από το δένδρο του παρόντος για τη δημιουργία του οποίου έχει και η ίδια συμμετοχή. Και κυρίως αν την αναγκαιότητα ύπαρξής της την πιστέψει πρώτα απ’ όλα η ίδια, όχι φυσικά ως μηχανισμός συντήρησης, ή ως «ασήμαντη αριστερά» όπως την χαρακτήρισε ο Α. Αλαβάνος, αλλά ως πνεύμα προόδου, όπως υπήρξε κάποτε.
Το άρθρο του Κώστα Χριστοφιλόπουλου δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΧΡΗΜΑ ΤΡΙΤΗ
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
