Οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη, αλλά οι Έλληνες υπουργοί – και της απερχόμενης και της σημερινής κυβέρνησης – αδυνατούν ή αρνούνται να αντιληφθούν το μέγεθος του προβλήματος και κινούνται με ρυθμούς χελώνας, ανοίκειους με την κατάσταση που βιώνουμε.
Φοβούμενοι το πολιτικό κόστος σπατάλησαν δύο χρόνια κυβερνητικού βίου, χωρίς να προβούν σε καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση.
Με δύο ανασχηματισμούς, αλλά και με μία εξαιρετικά αργή μετάβαση στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, κατάφεραν να αποδιαρθρώσουν το διοικητικό μηχανισμό του κράτους και να οδηγήσουν τους εποπτευόμενους φορείς του σε μία πλήρη αναποτελεσματικότητα. Σε μία εποχή μάλιστα, που όλα θα έπρεπε να δουλεύουν ρολόι, χωρίς καν περιθώριο λάθους.
Για να καλύψουν τις αδυναμίες τους, εξάντλησαν την φοροδοτική ικανότητα των πολιτών, οδηγώντας ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας κάτω και από το όριο της φτώχειας. Παράλληλα, αναλώθηκαν και συνεχίζουν να αναλώνονται σε ασκήσεις εσωκομματικής αλληλοεξόντωσης, επιβεβαιώνοντας στην πράξη ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία.
Οι Υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, ξέχασαν τη βάση που τους στήριξε και προσπαθούν να βγάλουν τους εαυτούς τους έξω από το πρόβλημα. Η έκρηξη των πολιτών με τα θλιβερά φαινόμενα επιθέσεων σε βουλευτές και υπουργούς, τους επανέφεραν απότομα στην πραγματικότητα. Ακόμα όμως και τότε, δεν αντιλήφθηκαν τα πραγματικά αίτια της κοινωνικής οργής.
Από την άλλη πλευρά, η αξιωματική αντιπολίτευση του Αντώνη Σαμαρά επιχειρώντας επικοινωνιακά τεχνάσματα, ανέπτυξε μία “αντιμνημονιακή” ρητορική που κατέληξε σε άκρατο λαϊκισμό, χωρίς ουσιαστικά να προτείνει αντικειμενικές διεξόδους από τη κρίση. Ακόμα και το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, δεν έπαιρνε στα σοβαρά τις πολιτικές κορώνες που ηχούσαν από τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας και τα επιχειρήματα που χωρίς αντίκρυσμα που προέβαλε. Όταν αυτή η τακτική καταρρίφθηκε από την αμείλικτη πραγματικότητα, ο Αντώνης Σαμαράς αναγκάστηκε να συμπράξει με τη μνημονιακή πολιτική. Με το μυαλό όμως αποκλειστικά στις εκλογές, το μόνο που καταφέρνει είναι να σαμποτάρει τις όποιες μεταρρυθμίσεις.
Αυτή η νέα κυβέρνηση συνεργασίας όμως, παρά τα ασφυκτικά χρονικά όρια που της έχουν τεθεί, δεν έχει καταφέρει να πείσει ακόμα, όχι το λαό, αλλά ούτε καν τα κόμματα που τη στηρίζουν . Η αναβλητικότητα των Υπουργών συνεχίζεται, οι εσωκομματικές κόντρες τρίζουν τα θεμέλιά της, ενώ κάθε φορά που πρέπει να λάβει δύσκολα αλλά αναγκαστικά μέτρα, οι Υπουργοί- ιδιαίτερα της Νέας Δημοκρατίας – αρνούνται να βάλουν υπογραφές, μεταθέτοντας το πρόβλημα μετά τις εκλογές – όποτε και αν αυτές γίνουν, αντιπολιτεύοντας ουσιαστικά τον εαυτό της.
Η χώρα όμως και η ιστορία δεν περιμένουν και έχουν κρίνει ήδη τους πολιτικούς που βάζουν το προσωπικό τους συμφέρον, πάνω από την πατρίδα. Η κοινωνία αλλάζει πλέον με ραγδαίους ρυθμούς και δεν θα περιμένει τα πολιτικά κόμματα να βάλουν επιτέλους το μαχαίρι στο κόκαλο. Η κυβέρνηση συνεργασίας, ή εθνικής ενότητας όπως πολλοί την ονόμαζαν έχει ευθύνη να οδηγήσει την Ελλάδα στο δρόμο που θα μας βγάλει από τη κρίση. Αν δεν μπορεί να το κάνει, τότε δεν θα είναι υπόλογη μόνο στους ψηφοφόρους της, αλλά και στην αμείλικτη αλλά πάντα δίκαιη Ιστορία.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
