Νέες φουρτούνες προμηνύονται. Είχε δίκιο ο Ιησούς όταν, πάνω στο Σταυρό, συγχώρησε τον ληστή βλέποντας ότι ειλικρινά μετάνιωσε; Και καλά, αυτός, ως θεός, μπορούσε να δει μεμιάς το ειλικρινές της μετάνοιας, εμείς όμως; Για τους ανθρώπους η ειλικρινής μεταμέλεια ισχύει μόνο αν συνοδεύεται από πράξεις.
Μπλεξίματα. Διότι ο καθένας καταλαβαίνει ότι αν η ΔΗΜΑΡ αποχωρήσει πλήρως από την κυβέρνηση λέγοντας «άνθρωποι είμαστε σφάλματα κάνουμε» θα ανοίξει το παιχνίδι των ερωταποκρίσεων: και τι ζητάτε, στον Παράδεισο να πάτε, ας το σκεφτόσασταν νωρίτερα, μα να σώσουμε την πατρίδα θέλαμε η απάντηση, και τώρα μήπως θέλετε να σώσετε τον εαυτό σας; θα αναρωτιέται η ηχώ. Πολλοί προεξοφλούν, από καιρό, σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ, μετεκλογικά, αν «η ανάγκη» το καλέσει. Αλλά τα προσεκτικά βήματα προς την «απαγκίστρωση» από το κακό παρελθόν αν είναι τόσο υπολογισμένα μπορεί να λογιστούν ως υπολογιστικά και τότε που ακριβώς κείται η μετάνοια;
Ενόψει εκλογών, λοιπόν. Αλλά κανείς δεν τις θέλει, λένε ομοφώνως Ευρώπη, Σαμαράς, Κανάλια και ο Τύπος γενικώς. Το επιχείρημα: Εκλογές σημαίνει αστάθεια. Επικουρικά, οι εκλογές κοστίζουν. Και ο Δανειστής απειλεί: κάνεις εκλογές χάνεις τα λεφτά. Στα απλά ελληνικά: Εγώ ο Δανειστής, ο επικυρίαρχος, θέλω αυτή την κυβέρνηση, του Σαμαρά, άντε και του Βενιζέλου, ο Κουβέλης έτσι κι αλλιώς διακοσμητική γιρλάντα ήταν. Εν όψει εκλογών (οψέποτε) ο Δανειστής προεξοφλεί (και προειδοποιεί) τον νικητή: Θα σου κόψουμε το χρήμα. Σκεφτείτε το, η απειλή ότι δεν θα δοθεί η επόμενη δόση μόνο στον νικητή μπορεί να απευθύνεται, αν ο νικητής δεν είναι ο επιθυμητός, εννοείται. Αλλά το τι πράγματι θα γίνει μετεκλογικά, είναι άλλη ιστορία. Προς μελέτη και στοχασμό. Εκατέρωθεν. Όσοι στην Αθήνα προεξοφλούν τι θα κάνουν Βερολίνο/Βρυξέλλες μετά τις εκλογές, παγιδεύονται στον τρόπο σκέψης που υποβάλλει ο Δανειστής, ο αλύγιστος και ευλύγιστος.
Ανάλογα με ποιον έχει απέναντί του.
Εκλογές ίσον αστάθεια. Σε μετάφραση, εκλογές ίσον νέα κυβέρνηση που δεν (θα) μας αρέσει. Η αστάθεια αφορά στο αποτέλεσμα, όχι στις εκλογές. Θα χάσουν οι δικοί μας, προεξοφλούν στο Βερολίνο, πρωτίστως, αλλά και στις Βρυξέλλες-θα συντριβούν, για την ακρίβεια και έχουν τα εργαλεία για να το γνωρίζουν, ήδη, άριστα. Οι άλλοι, όποιοι κι αν είναι δεν θα είναι οι δικοί μας, σκέπτονται. Και αυτό είναι δυσβάστακτο, αφόρητο. Επειδή η κυριαρχία τους κρέμεται από μια κλωστή, όπως φάνηκε από την κρίση της ΕΡΤ. Εξ ου και οι αγχώδεις προσκλήσεις στον Σαμαρά να τρέξει και πάλι άρον-άρον στη Μέρκελ, ενώ ακόμα περιμένει το εισιτήριο Αθήνα-Ουάσιγκτον.
Αν ο κόσμος δώσει σαφές αποτέλεσμα τότε δεν θα υπάρχει, εξ αρχής, εσωτερική αστάθεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να διευρύνει την κυβερνητική βάση με συμμάχους πρόθυμους να συμβάλλουν σε, επίσης, σαφές πρόγραμμα εξόδου από την κρίση και, σε μια ενιαία αλυσίδα, από τα μνημόνια. Αρκεί, βεβαίως, να υπάρχει το σαφές πρόγραμμα, τόσο ευρύ όσο χρειάζεται για να προσελκύσει πολλούς και συνεπείς στον μοναδικό, άμεσο στόχο, την έξοδο από τα μνημόνια της εθνικής ντροπής και της εξαθλίωσης, συλλογικής, εθνικής, ατομικής. Η αστάθεια, όση και όποια, θα προέρχεται μόνο από έξω, την προσπάθεια του Δανειστή να συνεχίσει τα ίδια, να τα θέλει όλα, να τα πάρει όλα για ένα κομμάτι ψωμί. Το δικό μας ψωμί.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
