Θα μπορούσε να χαριτολογήσει κάποιος ότι η καθυστέρηση της χώρας δεν φαίνεται μόνο από τους δείκτες – οικονομικούς, παιδείας, διαφάνειας κ.λπ. αλλά και από τον χρόνο κατάθεσης του «έσχες» δίχως «πόθεν» των βουλευτών.
Ετσι, ενώ τελειώνει το 2010, οι Ελληνες πολίτες μαθαίνουν τι είχαν οι βουλευτές του 2008. Το «μαθαίνουν» είναι σχήμα λόγου, διότι ένας από τους μηχανισμούς αδιαφάνειας που έχει μηχανευτεί η Βουλή είναι τα… χαρτόκουτα.
Μια από τις βασικές προεκλογικές εξαγγελίες τούτης της κυβέρνησης -αδάπανη, αλλά με καταλυτικά αποτελέσματα στη μάχη κατά της διαφθοράς- είναι η ηλεκτρονική διαφάνεια. Οπως το έθεσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε ομιλία του (3.12.2009) «δεσμευτήκαμε να θεσπίσουμε αυστηρούς κανόνες διαφάνειας. Να κάνουμε το κράτος μας υπόδειγμα -υπόδειγμα διαφάνειας- με τη δημοσιοποίηση όλων των υπογραφών στο Διαδίκτυο, με την ανάρτηση στο Διαδίκτυο όλων των υπογραφών, όλων των αποφάσεων κάθε πολιτικής, διοικητικής ή άλλης Αρχής ή και φορέα του Δημοσίου. Η απόφασή μας είναι και οριστική και αμετάκλητη. Οπου και απ’ όποιον ασκείται εξουσία, αυτή θα ασκείται με διαφάνεια, ορατά στους πολίτες. Ολα στο φως, όλα στη δημόσια κριτική και στον έλεγχο. Θέλουμε να γνωρίζει ο πολίτης ποιος αποφασίζει, τι αποφασίζει, τι κόστος έχουν οι αποφάσεις του, πού πάνε τα λεφτά του ελληνικού λαού».
Η αλήθεια είναι ότι κάποια πράγματα προχώρησαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ψηφίσθηκε το νομοσχέδιο για ανάρτηση όλων των αποφάσεων του Δημοσίου στο Διαδίκτυο και κυρίως απελευθερώθηκαν οι νόμοι από το άγος της συνδρομής στο Εθνικό Τυπογραφείο. (Σ.Σ. η Ελλάδα μέχρι πριν από μερικούς μήνες ήταν η μόνη χώρα στον κόσμο που ο πολίτης έπρεπε να πληρώσει για να δει τους νόμους του κράτους και τις υπουργικές αποφάσεις).
Στη Βουλή, όμως, πέρα βρέχει. Ετσι, για μια ακόμη φορά αντί να δημοσιοποιηθούν ηλεκτρονικά όλα τα «πόθεν έσχες» των βουλευτών που εμείς ψηφίζουμε, έφτασαν στα γραφεία των κοινοβουλευτικών συντακτών μέσα σε χαρτόκουτα! Λες και οι βουλευτές λογοδοτούν στους δημοσιογράφους και όχι στους πολίτες που τους ψηφίζουν και τους πληρώνουν. Κι αν δεν δεήσει ο δημοσιογράφος της Αθήνας να ασχοληθεί με τον βουλευτή π.χ. του Κιλκίς, ο κάτοικος αυτής της ακριτικής περιοχής μένει στο σκοτάδι.
Το αστείο είναι ότι την περίοδο 2002-2004 έγινε ένα μισό βήμα προς την ηλεκτρονική διαφάνεια. Τότε οι υπηρεσίες της Βουλής ψηφιοποιούσαν τα «έσχες» των βουλευτών και τα μοίραζαν σε CD-ROM στους δημοσιογράφους, ενώ το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων τα αναρτούσε (προφανώς ιδία βουλήσει) στον δικτυακό του τόπο. Δεν ήταν το άπαν, δύσκολα μπορούσε κάποιος να διασταυρώσει τις μεταβολές στην περιουσιακή κατάσταση του βουλευτή που ψηφίζει, αλλά, τέλος πάντων, ήταν μισό βήμα μπροστά. Τουλάχιστον, κάθε πολίτης μπορούσε να δει τι δηλώνει ο εκλεκτός του. Το μισό βήμα μπροστά ακολούθησαν δύο βήματα πίσω. Επί των ημερών της κ. Αννας Ψαρούδα-Μπενάκη η Βουλή των Ελλήνων ξαναγύρισε στην εποχή της φωτοτυπίας και της αδιαφάνειας. Τα χαρτόκουτα ξαναγύρισαν στα γραφεία των κοινοβουλευτικών συντακτών κι έκτοτε πηγαινοέρχονται περιοδικώς.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
