του ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ
«Θα κάνω το καθήκον μου, δεν με νοιάζει το σαράκι του μικροκομματισμού και το πολιτικό κόστος» διεμήνυσε χθες από τα Καλάβρυτα ο Γ. Παπανδρέου, για να συμπληρώσει, προς κατάπληξη των παρεβρισκομένων, ότι με τον Α. Σαμαρά «συγκλίνουν σε πολλά»!
Έτσι προφανώς ερμήνευσε (επειδή έτσι ήθελε να ερμηνεύσει) την πλήρη αποτυχία του Συμβουλίου (ο Θεός να το κάνει) των πολιτικών αρχηγών. Ο ίδιος προκάλεσε μια συνάντηση αδιανόητα απαράσκευος. Υπό το κράτος και το άγος των δανειστών μας που εντέλλουν την συναίνεση, δίκην αποικιοκρατών του προπερασμένου αιώνα, και υπό το φως των τηλεοπτικών προβολέων, θέλησε να στείλει ες Εσπερίαν μια εικόνα συναίνεσης, χωρίς να έχει επεξεργασμένες νέες προτάσεις, χωρίς να έχουν αρθεί ο λόγοι αποτυχίας της κατά μόνας συνάντησής του με τους αρχηγούς, ελάχιστες ημέρες πριν!
Σκληρό όμως το φως της δημοσιότητας, διέθλασε και διέλυσε τις ψευδαισθήσεις, ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας μπορεί να αρθεί υπεράνω πολιτικών υστεροβουλιών, ιδεολογικών αγκυλώσεων και νεκροφανών μυθολογιών.
Εν τάχει, επειδή το protagon έγραψε για το θέμα: ο Α. Σαμαράς εμμένει στο περίφημο «Ζάππειο 2», ως να είναι οι θεόσταλτες δέκα εντολές του Σινά, που σίγουρα (;) θα μας βγάλουν από την κρίση, και αρνείται μια δήλωση συναίνεσης, έστω και για τα μάτια …του Ολι Ρεν ή του ολλανδού υπουργού Οικονομικών, ο οποίος απειλεί να μην εκταμιεύσει η χώρα του το ποσό της δόσης που της αναλογεί, αν δεν υπάρξει η συναίνεση της αντιπολίτευσης. Η Αλέκα Παπαρήγα, αντιπρόσωπος ενός ιδεολογικού εργοστασίου που κήρυξε πτώχευση, αλλά επιμένει να διατηρεί την αντιπροσωπεία, διείδε στις απειλές των δανειστών κατά της χώρας , τρομοκρατία τύπου …Μπιν Λάντεν(!), ενώ ο …Τσε Γκεβάρα της κινηματικής Αριστεράς, ο Αλέξης, εξακολούθησε και ενώπιον του εκλεγμένου πρωθυπουργού της χώρας, να τον αποκαλεί Πινοσέτ, εφευρίσκοντας λεκτικά σχήματα αμφιβόλου πειστικότητας για να δικαιολογήσει την ύβρη (όχι προς τον Παπανδρέου, αλλά προς το λαό που τον ψήφισε ). Υπήρχε βέβαια και ο Καρατζαφέρης, αλλά με τις τόσες οβιδιακές μεταμορφώσεις, παρά τις τωρινές πραγματιστικές προσεγγίσεις και προτάσεις του, δεν μπορεί να συνυπολογισθεί ως σταθερός παίκτης του παιχνιδιού – πολύ περισσότερο που αποτελεί «ταμπού» για το μικρομεσαίοι στελεχικό δυναμικό και τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.
Σε αυτό το τοπίο ασυνεννοησίας και κομματικής μικρόνοιας, ο πρωθυπουργός απειλεί να επανέλθει αναζητώντας συγκλίσεις με τον κ. Σαμαρά!
Σαφώς η μέγιστη ευθύνη για το τέλμα ανήκει στην κυβέρνηση και πρωτίστως στον πρωθυπουργό. Ο κ. Παπανδρέου χαμένος στην «μετανεοτερικότητα» των πράσινων αναπτύξεων, της …αντιεξουσιαστικότητας στην εξουσία, των διαπροσωπικών επαφών με την παγκόσμια ηγετική ελίτ, είναι αμφίβολο αν κατανόησε το μέγεθος και την φύση του προβλήματος της χώρας στην οποία ηγείται. Θεώρησε ότι η προσωπική του ακτινοβολία θα υπερίσχυε των άτεγκτων μηχανισμών που διέπουν τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, αλλά και τον σεβασμό που τρέφουν στους αριθμούς και τους οικονομικούς δείκτες, οι σοβαρές χώρες της Βόρειας Ευρώπης, οι …κουτόφραγκοι που λέγαμε κάποτε. Αυτοί «οι κουτόφραγκοι» δεν διανοούνται να αλλοιώσουν τους αριθμούς ή να ξεχειλώσουν τους δείκτες, όπως οι …«σε τα μας τώρα;» …ατσίδες της φαιδράς πορτοκαλέας!
Από την πλευρά του ο πρωθυπουργός φαίνεται ότι όχι μόνο δεν κατανόησε το μέγεθος της κρίσης αλλά εξακολουθεί να μην το κατανοεί. Δεν εξηγείται διαφορετικά, ότι εν όψει οικονομικής, άρα και κοινωνικής, αποκαλύψεως που επέρχεται, εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως πρόεδρος …ΜΚΟ ! Σε τέτοιες εποχές δεν έχει δίπλα του μόνιμο οικονομικό σύμβουλο. Οσους κατά καιρούς έχει ορίσει (Πολεμαρχάκης, Παπαδήμος, ο νομπελίστας Στίγκλιτς –εκτός φυσικά του μακαρίτη Σκιόπα), παρεπιδημούν στα πανεπιστήμια της Εσπερίας – άλλωστε ούτε που τους άκουγε: οφθαλμοφανές και από το γεγονός ότι η αρθρογραφία του κοτζάμ νομπελίστα και πρωθυπουργικού συμβούλου Στίγκλιτς, παρασάγγας απέχει από την κυβερνητική πρακτική Παπανδρέου!
Μπρος στην αποτυχία, που πλέον θα είναι της χώρας, ο κ. Παπανδρέου επεξεργάζεται νέες κουτοπόνηρες ιδέες διάχυσης ευθυνών, σε ώτα μη ακουόντων. Τελευταία εφεδρεία του η ιδέα του δημοψηφίσματος που κάποιοι σκαρφίστηκαν και του το πρότειναν .Ομως Δημοψήφισμα επί τίνος? Πόσο ένα «ναι» ή ένα «όχι» θα επικυρώσει και θα δεσμεύσει τον λαό σε ένα αποτυχημένο μνημόνιο, του οποίου οι συντεταγμένες, λόγω και της κυβερνητικής ανικανότητας, τροποποιείται συνεχώς επί τα χείρω και αλυσοδένει τη χώρα; Αυτό που δεν έκανε, ως θιασώτης της διαβούλευσης και των ανοιχτών διαδικασιών στο πρώτο μνημόνιο ( τότε που τουλάχιστον υπήρχαν σταθερές), γιατί θα το κάνει τώρα, που τα διακυβεύματα είναι ασαφή και μπορεί να γίνουν καταστροφικά; Επί τίνος θα ψηφίσει ο λαός?
Ο ίδιος επίσης διαβεβαιώνει ότι δεν θα κάνει εκλογές. Γιατί όχι; Ποιος θέλει το μακρόσυρτο στραγγάλισμα και την οικονομική απίσχνανση της χώρας; Οι εκλογές είναι η καθαρτήριος πηγή μέσα από την οποία αναβαπτίζεται η λαϊκή εντολή, ενώ μπορεί να δοθεί στον λαό η δυνατότητα συνειδητοποίησης των προβλημάτων που επελαύνουν ( έτσι με την γλώσσα της ειλικρίνειας μπορεί να αποκαθαρθεί και ο κ. Παπανδρέου από το «λεφτά υπάρχουν»). Αλλωστε, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπικές ενδείξεις, ο κ. Παπανδρέου μέσω των εκλογών, αφού δεν θα έχει την αυτοδυναμία, θα έχει τη χαρά να υλοποιήσει την συναίνεση και την συγκυβέρνηση με τον κ. Σαμαρά. Μια συγκυβέρνηση που – θα- την επιβάλει ο λαός, όπως θα΄λεγε και η Ντόρα.
Υπηρεσία που θα προσφέρει κάτι τέτοιο στο λαό; Απλώς …θα χάσει παντελώς τις ψευδαισθήσεις του! Λίγο είναι;…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
