Η εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 1973,ειναι παράδειγμα αγώνα και αυτοθυσίας για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, της σύγχρονης ιστορίας! Ο εορτασμός όμως της επετείου ,δεν είναι μόνο ημέρα αναγνώρισης και τιμής, σ αυτούς που επιδίωξαν για την πατρίδα την εθνική «ξαστεριά» μέσα από τη δύναμη της ενότητας, και του αγώνα για ανατροπή, με αίτημα αλλαγές με δημοκρατική διακυβέρνηση ,αλλά είναι και πρόσκληση, ένα κάλεσμα, για μια νέα ενότητα στόχων , κοινωνικών ,οικονομικών και θεσμικών που χρειάζεται ο τόπος, για να εκφράζεται δημοκρατικά, η κοινωνική πλειοψηφία!
Η κοινωνική διεκδίκηση, η εθνική αλληλεγγύη και ο αλληλοσεβασμός που τροφοδότησαν τον αγώνα του «Πολυτεχνείου», δίνουν την προτροπή για να καταπολεμηθεί η αδικία, η πνευματική, υλική φτώχεια και η περιθωριοποίηση της χώρας.
Η φράση των αγωνιστών «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» πάντα θα είναι επίκαιρη, εκφράζοντας την καθημερινή λαχτάρα όλων των ανθρώπων για μια ζωή με σεβασμό, ποιότητα και αξιοπρέπεια.
Ιερό χρέος είναι, πάντοτε σύσσωμοι να «ζυμώνουμε» τη δημοκρατία με την προκοπή, τη λαϊκή κυριαρχία με την κοινωνική δικαιοσύνη.
Και μη ξεχνάμε ότι ‘’τον χαρακτήρα του αγώνα τον καθόρισαν αγωνιστές παρά τις αρκετές και σημαντικές διαφορές τους’’.. .χωρις να ξευτελίζουν την αντιπαραθεση με εμπαθή υπονοούμενα!. Η εξέγερση του πολυτεχνείου είναι παρακαταθήκη, είναι πυξίδα προοπτικής.
Οι ‘’τεκτονικού χαρακτήρα εξελίξεις’’ στην Ευρώπη και τον κόσμο, η κρίση στην Ελλάδα με τις επιπτώσεις και τις δραματικές αλλαγές σε βάρος των αδυνάτων, της μεσαίας τάξης , των καινοτόμων κοινωνικών ομάδων και του κοινωνικού κράτους, προσδιορίζουν ότι ως σύγχρονη επιδίωξη παραμένει η συμμετοχή της κοινωνικής πλειοψηφίας στη διαμόρφωση των εξελίξεων.
Είναι εμφανές ότι και στις μέρες μας χρειάζεται μια σύγχρονη «Εθνική Λαϊκή και Πολιτική Ενότητα» με στόχους αναπτυξιακούς ,κοινωνικούς, πολιτικούς απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επέλαση!.
Γιατί η δημοκρατία δεν θα βρίσκει ποτέ την ολοκλήρωση της χωρις ανάπτυξη και δικαιοσύνη, χωρις δίκαιο επιμερισμό των κινδύνων και ευκαιριών της κρίσης….χωρις τους πολίτες δημιουργούς!
5 χρόνια μετά την κρίση είναι προφανές ότι ο εορτασμός συμπίπτει μ ένα σταυροδρόμι δύσκολων επιλογών για τη χώρα και τους πολίτες.
Το ζητούμενο, η έξοδος από την κρίση με Ευρωπαϊκό προσανατολισμό ,συναντά δύο διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις που εκφράζουν και διαφορετικές επιδιώξεις παραγωγικού και κοινωνικού μοντέλου για τους πολίτες και την Ελλάδα.
1-Η συντηρητική, που δοκιμάζεται ήδη και εφαρμόζεται με σειρά μέτρων που οδηγούν σε μια Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων, με την επιβολή ενός οικονομικού μοντέλου ,άνισων ανταλλαγών , ανακατανομών υπέρ των ολίγων ,χωρις στην πράξη να απαντάται το πρόβλημα του χρέους και της ανάταξης της παραγωγικής βάσης κτλ.
Καταγράφεται ως επιλογή ύφεσης που θυσιάζει τη μεσαία τάξη, τις δυνάμεις της παραγωγής και της εργασίας…οδηγεί σε παρατεταμένη ομηρία χώρας και πολιτών
2-Και η προοδευτική, που επιδιώκει μια νέα ενότητα για πολιτική διαπραγμάτευση και δράση, με αξιοποίηση των νέων διεθνών , ευρωπαϊκών και ελληνικών δεδομένων, ώστε οι αλλαγές για έξοδο από την κρίση με δίκαιο επιμερισμό ,να μη παρατείνουν την ομηρία χώρας και πολιτών από τους δανειστές, ώστε να στηρίζουν την πραγματική οικονομία , τις κοινωνικές δυνάμεις που συμμετέχουν !
Επιλογές δηλαδή δημοκρατίας…
Το «πολυτεχνείο» λοιπόν είναι μνήμη αλλά και προσανατολισμός νέων προοδευτικών, πολιτικών ,κοινωνικών και οικονομικών επιδιώξεων της κοινωνικής πλειοψηφίας! Αναφέρομαι στην ανάγκη να ξαναπρωταγωνιστήσει η Αριστερά και το κέντρο με πρωτοβουλίες εμπροσθοφυλακής.
Με μια συμμαχία που δεν περιορίζει το ρόλο της σε φοβικά σχήματα γενικόλογων αντιπολιτευτικών καταγγελιών- όπως έκανε μερίδα του πολιτικού κόσμου και τότε με το πολυτεχνείο- αλλά που θα επιχειρεί εναλλακτικές στη νεοφιλελεύθερη επέλαση στρατηγικές διεξόδου από την κρίση, με προοδευτικές συμπορεύσεις για αλλαγές με την Ευρώπη μέσα στην Ευρώπη.
-Το μήνυμα του πολυτεχνείου παραμένει διαχρονικά επίκαιρο, γιατί εξέφρασε και θα εκφράζει τη λαχτάρα για πρόοδο με πραγματική δημοκρατία!