Κανένας δεν αμφιβάλλει πως ο αγώνας που προτίθεται να κάνει η κυβέρνηση με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΔΕΚΟ θα είναι σκληρός, όπως κάθε εμφύλιος.
Γιατί οι προερχόμενοι από τα σπλάχνα του Κινήματος μεγαλοπαράγοντες και εργατοπατέρες φυσικά, έστω κι αν δεν πιστεύουν στην τελική ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής για μετοχοποίηση των δημόσιων οργανισμών, ο τρόπος που έχουν πολιτευθεί μέχρι σήμερα τους οδηγεί στον μονόδρομο της σύγκρουσης μέχρις εσχάτων.
Λίγες δεκάδες συμβούλων εισπράττουν όσα εισπράττει το παραγωγικό δυναμικό των εργαζομένων, το οποίο μάλιστα όχι μόνο δεν αμείβεται για την παραγωγικότητά του, πολλές φορές γίνεται και στόχος της προνομιούχου νομενκλατούρας, επειδή «χαλάει την πιάτσα». Και αυτό έπρεπε και να το υπολογίσει και να το αναδείξει η κυβέρνηση, γιατί σίγουρα θα διευκόλυνε την προσπάθειά της να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου, για την οποία έχει ευθύνες και αυτή που στο κυβερνητικό παρελθόν της, άφησε να ανθίσουν τα περισσότερα απ’ αυτά τα αγκάθια.
Γιατί αν δεν λειτουργούσε ως Προκρούστης στις αμοιβές των εργαζομένων εξομοιώνοντας θύτες και θύματα, προκαλώντας απόλυτο αίσθημα αδικίας στους ευσυνείδητους υπαλλήλους που δουλεύουν και για τους κηφήνες της κομματοκρατίας, τότε δεν θα είχε μόνο την πλειοψηφία των πολιτών μαζί της, όπως ανέδειξε η δημοσκόπηση της Publik Issue για την Καθημερινή, αλλά και τους ίδιους τους εργαζόμενους που έχουν ζήσει στο πετσί τους τις αυθαιρεσίες των «ρετιρέ» των συνδικαλιστικών ηγεσιών και των μερικών δεκάδων προνομιούχων παρατρεχάμενών τους. Και πρέπει να γνωρίζουν οι «φωστήρες» της κυβέρνησης ότι το αίσθημα αδικίας είναι τόσο επικίνδυνο, που μπορεί να δημιουργήσει μέτωπα ετερόκλιτα που να πάνε κόντρα όχι μόνο στις αυτονόητες αλλαγές που προωθεί, αλλά ακόμα και σ’ αυτήν την κοινή λογική.
Το άρθρο δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΧΡΗΜΑ ΤΡΙΤΗ
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
