Οι αρχαιοφύλακες δεν υλοποίησαν την απειλή τους να απεργήσουν το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, κρατώντας κλειστούς τους αρχαιολογικούς χώρους στους επισκέπτες που ήθελαν να τους απολαύσουν νύχτα, υπό το φως της Πανσελήνου. Τελευταία στιγμή, ανέστειλαν την κινητοποίηση – απόρροια του συμβιβασμού που βρήκαν με τον υφυπουργό Πολιτισμού Γιώργο Νικητιάδη.
Ήταν μια έξυπνη κίνηση τόσο απ’ την πλευρά των εργαζομένων, όσο κι απ’ την πλευρά του υφυπουργού. Το σωματείο των αρχαιοφυλάκων – άνθρωποι μορφωμένοι και με κοινωνική ευαισθησία – δεν τράβηξε την αντιπαράθεση στα άκρα για 50 περίπου € που ήταν η διαφορά τους με το κράτος για την περικοπή του ποσού της υπερωρίας τους. Υπό την πίεση μιας γενικής κατακραυγής που εντέχνως καλλιέργησαν τα ΜΜΕ, υποχώρησαν, αλλά με μια έξυπνη κίνηση κέρδισαν τις εντυπώσεις. Ζήτησαν το ποσό της διαφοράς που θα τους καταβάλλονταν να δοθεί στο “Χαμόγελο του Παιδιού”!
Θα έλεγε κανείς ότι εξαγόρασαν την αξιοπρέπειά τους έναντι 50€ και δεν θα ήταν λίγοι εκείνοι που θα διαφωνούσαν. Έδειξαν όμως ότι το συνδικαλιστικό κίνημα διαθέτει εναλλακτικές επιλογές αν θέλει να αντιδράσει στα κυβερνητικά μέτρα, εκθέτοντας την κυβέρνηση και αποφεύγοντας την πρόκληση του κοινού αισθήματος.
Ευτυχώς, η ηγεσία τους αντιλήφθηκε πως το σωματείο τους θα είχε πολλά περισσότερα να χάσει απ’ το κλείσιμο των αρχαιολογικών χώρων – από το να εμμείνει σε μια άγονη διεκδίκηση. Θα μπορούσε το όφελος να είναι ακόμα μεγαλύτερο αν οι αρχαιοφύλακες έθεταν συνολικά το πρόβλημα της φύλαξης και κυρίως ανάδειξης των αρχαιολογικών χώρων στο δημόσιο διάλογο, προκαλώντας τις ομάδες πίεσης εκείνες που διαπιστώνουν με λύπη την παρακμή του αρχαιολογικού “προϊόντος” της χώρας και της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, γενικότερα.
Όμως, τέτοιου είδους πρωτοβουλίες χρειάζονται μέθοδο, εργατικότητα, φαντασία και γνώση των κανόνων της επικοινωνίας – στοιχεία στα οποία τα συνδικάτα δεν είναι ούτε εκπαιδευμένα, ούτε εξοικειωμένα. Ως εκ τούτου, λειτουργούν ενστικτωδώς. Ευτυχώς, στην περίπτωση των αρχαιοφυλάκων το ένστικτο λειτούργησε θετικά.
Θα μπορούσε να εικάσει κανείς πως σε αυτό συνέτεινε κι η στάση του Γιώργου Νικιτιάδη, ο οποίος είναι λογικός, πρακτικός και μετριοπαθής πολιτικός. Αλλά πέραν των εικασιών, ο υφυπουργός Πολιτισμού, κατάφερε να διευθετήσει τάχιστα και αποτελεσματικά ένα εσωτερικό ζήτημα λειτουργίας του τομέα πολιτικής του ευθύνης, προτού πάρει διαστάσεις τέτοιες που θα έπλητταν την εικόνα της κυβέρνησης – αλλά κυρίως της χώρας στο εξωτερικό.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το θέμα δεν είναι η κυβέρνηση να λειτουργεί πυροσβεστικά κάνοντας ad hoc διαχείριση κρίσεων, αλλά να βρει τρόπο να διατηρήσει χαμηλά το δείκτη κοινωνικής δυσφορίας με παραγωγή πολιτικού και αναπτυξιακού έργου.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
