Όσο κι αν το επιθυμούσε ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα μπορούσε να κινηθεί παράλληλα με τον Γιώργο Παπανδρέου. Τουλάχιστον εμφανώς.
Πως ναι, πράγματι, η Ελλάδα δύσκολα θα απέφευγε ένα νέο δανεισμό για να καλύψει τις αυξημένες δανειακές της ανάγκες, πλην όμως ο δανεισμός θα μπορούσε να γίνει νωρίτερα, όταν οι “αγορές ήταν ακόμα ήρεμες” κι όταν το κόστος χρήματος ήταν ακόμα χαμηλό. Με απλά λόγια ισχυρίζεται πως η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε δανειστεί απ’ τον περασμένο Ιανουάριο τα χρήματα που χρειαζόταν για φέτος και να είχε αποφύγει την περιπέτεια της τρόικας και του ΔΝΤ.
Κάνε με προφήτη να σε κάνω πλούσιο, θα έλεγε ο σοφός λαός. Ναι, αλλά η κριτική υπάρχει στην πολιτική. Πολύ δε περισσότερο για πράξεις και παραλείψεις που στοιχίζουν σε μια χώρα και στον λαό της. Συνεπώς, ο Αντώνης Σαμαράς έπρεπε να τραβήξει τη διαχωριστική γραμμή και να ακυρώσει τους εσκεμμένους υπαινιγμούς περί συνεννόησης με τον Γιώργο Παπανδρέου. Κι έτσι όφειλε να κάνει, καθώς σε μια δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρχει μόνο μια άποψη που να είναι και σωστή.
Ήταν το πρώτο και σημαντικό ρίσκο που πήρε ο κ. Σαμαράς. Διότι αν η πολιτική Παπανδρέου δεν αποδώσει, η δική του θα αποτελεί εναλλακτική λύση για τον τόπο. Αν η πολιτική Παπανδρέου βγει κι η χώρα πάρει την ανιούσα, τότε ο Σαμαράς θα χρειαστεί να περιμένει… Ίσως για πάντα!
Διότι (κι εδώ βρίσκεται η ουσία του Συνεδρίου που έγινε το Σαββατοκύριακο) όπως φάνηκε δεύτερη ευκαιρία για τον ίδιο δεν θα υπάρξει. Είτε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος που προωθείται σε ελεγχόμενη θέση αντιπροέδρου, είτε ο Κώστας Καραμανλής που παρά την πολύμηνη σιωπή του εξακολουθεί να ενθουσιάζει τους οπαδούς της ΝΔ, είναι εν δυνάμει παίκτες στην περίπτωση που ο κ. Σαμαράς αποτύχει να επιβληθεί του Γιώργου Παπανδρέου.
Ο πρωθυπουργός άλλωστε είναι ο αντίπαλός του ετούτη την ώρα. Κι αυτό που χρειάζεται ο Σαμαράς είναι κλειστά μέτωπα στα μετόπισθεν. Μέτωπα που καλώς ή κακώς έκλεισαν με την απομάκρυνση της Ντόρας Μπακογιάννη και την αναγνώριση του έργου του προκατόχου του.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
