Ονομάστηκαν όλες μεταρρυθμίσεις. Επτά στο σύνολο τα τελευταία τριάντα χρόνια. Κάθε τετραετία κι από μια. Και κάθε φορά που μεταρρυθμίζονταν, απορρυθμίζονταν. Μέχρι που διαλύθηκε εντελώς. Κάπως έτσι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα κατάντησε να επιτρέπει την εισαγωγή στη τριτοβάθμια εκπαίδευση σε μαθητές που στις εισαγωγικές εξετάσεις παρέδωσαν λευκή κόλλα. Άλλη μια παγκόσμιο πρωτοτυπία. Άλλη μια παγκόσμια πρωτιά.
Η Άννα Διαμαντοπούλου επιχειρεί τώρα την όγδοη μεταρρύθμιση. Ουδείς γνωρίζει αν τελικά θα υπάρξει πραγματική μεταρρύθμιση. Το εικάζει, ωστόσο, βασίμως. Κι αυτό γιατί σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες κατ’ όνομα μεταρρυθμίσεις, ετούτη η τελευταία, δείχνει να διαφοροποιείται στο εξής ουσιώδες. Προάγει την αυτοτέλεια των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και τα αποδεσμεύει απ’ την κρατική χρηματοδότηση.
Η μεταρρύθμιση της υπουργού Παιδείας αποπνέει αέρα ελεύθερης αγοράς κι ανταγωνισμού. Όποιος παράγει έργο θα χρηματοδοτείται. Η διοίκηση του κάθε ιδρύματος θα πρέπει να πείθει τη διεθνή αγορά ότι αξίζει χρηματοδοτήσεων ή δωρεών. Ότι αξίζει την προσέλκυση φοιτητών που πλέον θα μεταφέρουν στο ίδρυμα ένα ποσό σπουδών εγκεκριμένο απ’ το κράτος. Για αυτό κι η διοίκηση του κάθε ιδρύματος θα πρέπει να στελεχώνεται από μάνατζερ που θα μπορούν να συνομιλούν με την αγορά και να πετυχαίνουν στρατηγικές συμφωνίες ανάπτυξης, που θα μπορούν να προσελκύουν ισχυρά ακαδημαϊκά ονόματα – ικανά να προσελκύσουν ημεδαπούς και αλλοδαπούς φοιτητές – άρα και φοιτητικό συνάλλαγμα.
Το κλειδί λοιπόν είναι η επιλογή των κατάλληλων μάνατζερ. Επί των προτάσεων του υπουργείου συγκεκριμένα, η στελέχωση των περιφερειακών Συμβουλίων Διοίκησης. Αν η στελέχωση γίνει με διορισμό απ’ το κράτος (δηλαδή από το κόμμα που θα βρίσκεται κάθε φορά στην κυβέρνηση) τότε η μεταρρύθμιση θα έχει την τύχη των προηγούμενων. Αν γίνει με τρόπο διαφανή και ανοιχτό στις τοπικές κοινωνίες, τότε κάτι μπορεί να γίνει. Σε κάθε περίπτωση ο τρόπος συγκρότησης των περιφερειακών Συμβουλίων Διοίκησης είναι καθοριστικός.
Εξίσου καθοριστική θα είναι κι η σχέση τους με τις πρυτανικές αρχές. Θα είναι τα Συμβούλια Διοίκησης που θα εκλέγουν με διεθνή διαγωνισμό (!) τον πρύτανη; Κι αυτόν για να έχει λόγο μόνο επί ακαδημαϊκών θεμάτων; Αν όντως συμβεί κάτι τέτοιο, μιλάμε για επανάσταση, όχι απλή μεταρρύθμιση. Γιατί το σπάσιμο του καθηγητικού κατεστημένου θα είναι πράγματι μια επανάσταση. Εξ ου κι άρχισαν να ψιθυρίζονται διάφορα περί αντισυνταγματικότητας των προτάσεων για τη συγκρότηση των νέων συμβουλίων…
Όλες όμως οι προτάσεις θα μπουν στο τραπέζι του διαλόγου – πτυχές ή το σύνολο του οποίου πρέπει να γίνονται γνωστά στην κοινωνία. Αυτό θα είναι και το κλειδί της επιτυχίας της Άννας Διαμαντοπούλου.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
