Επειδή το τελευταίο διάστημα έχουμε μια έξαρση στο γνωστό φαινόμενο του παραλόγου στην υπερδανεισμένη και καταχρεωμένη χώρα μας.
Και κυρίως έχουμε αρχίσει να γεμίζουμε με εκ του ασφαλούς ανεύθυνους υπερπατριώτες που διαγκωνίζονται ποιος θα καταγγείλει με μεγαλύτερη ένταση τους εθνοπροδότες που αφαιρούν απ’ το λαό τα κεκτημένα, ας πούμε και κάποιες αλήθειες δημόσια, γιατί κατ’ ιδίαν πλέον είναι καθημερινή πρακτική.
Είμαστε ή δεν είμαστε η πλέον χρεωμένη, ανάλογα με τον πληθυσμό της χώρα του προηγμένου κόσμου; Είμαστε ή δεν είμαστε, σύμφωνα με έγκυρους οργανισμούς η χώρα με τη μεγαλύτερη διαφθορά; Είμαστε ή δεν είμαστε η χώρα της προκλητικής ατιμωρησίας; (Φαντάζομαι ότι παρ’ όλες τις ενστάσεις, αρκετοί συμπατριώτες μας δεν ένοιωσαν και τόσο βολικά από τις έστω και υπερβολικές ταχύτητες της αμερικανικής δικαιοσύνης στην περίπτωση του…πολύ Στρος Καν). Είμαστε ή δεν είμαστε η χώρα που έχει ως μοναδική ορολογία του αναξιοκρατικά καταφερτζή τη λέξη λαμόγιο; Είμαστε ή δεν είμαστε η χώρα της οποίας οι συνδιοικούντες συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, θεωρούν τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, περίπου ως ιδιόκτητες;
Και πολλά άλλα που αν καταγραφούν θα χρειαστούν μέρες εβδομάδες και χρόνια. Αλλά αξίζει να υπογραμμίσω ότι είμαστε και η χώρα της γενικευμένης ανευθυνότητας των πολιτικών δυνάμεων που τις τελευταίες δεκαετίες κυβέρνησαν τη χώρα είτε στην εξουσία είτε στην αντιπολίτευση, και με τον τρόπο τους η κάθε μια πρόσθεσε, ανάλογα με την υπευθυνότητά της, ένα ακόμη ρίχτερ στο σεισμό του λαϊκισμού που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή.
Έγιναν μήπως παραδείγματα προς αποφυγή όλα αυτά για το σύγχρονο πολιτικό προσωπικό της χώρας; Αστεία πράγματα! Αν είναι να αυτοκαταστραφείς τι σε νοιάζει ο τρόπος που θα καταστραφείς. Αυτή είναι η εικόνα που εμφανίζουν τελευταία οι εκπρόσωποι του παραπαίοντος συστήματος που επένδυσε την ύπαρξή του στην κολακεία, στο λαϊκισμό και στις πελατειακές σχέσεις. Τα πράγματα αυτή τη στιγμή έχουν φτάσει σε οριακό σημείο, που ενώ ο πέλεκυς της χρεοκοπίας και της στάσης πληρωμών είναι περισσότερο από ποτέ ορατός, υπάρχουν ακόμα εκείνοι που σπέρνουν στη χώρα ανέμους, χαϊδεύοντας αυτιά, καταγγέλλοντας αυτούς που παλεύουν για τη σωτηρία της χώρας ως ενδοτικούς, και προβάλλοντες εαυτούς ως σωτήρες.
Είναι φυσικό σε συνθήκες κρίσης οι κολακείες να βρίσκουν ευήκοα ώτα από μερίδα των δυναστευόμενων πολιτών. Και στις δημοσκοπήσεις να εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για επεμβάσεις που αλλάζουν τη ζωή τους. Επειδή όμως η ανευθυνότητα έχει τα όριά της και ο δήθεν καταγγελτικός λόγος πρέπει να αποδείξει ότι εννοεί αυτό που λέει, και κυρίως για να μη φτάσουμε στο σημείο να κάνουμε αποδιοπομπαίους τράγους αυτούς που ειλικρινά προσπάθησαν να σώσουν απ’ το ναυαγισμένο σκάφος, τουλάχιστον τους ναυαγούς, η μόνη λύση που απομένει είναι η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, με εκλογές εξπρές, που θα δώσουν σε όλους, πολίτες και κόμματα, την «ευκαιρία» να βαθμολογηθούν για την υπευθυνότητα και τη σοβαρότητα που διαθέτουν. Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα οι πρόωρες εκλογές αποτελούν πλέον εθνική επιταγή.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
