Σε συνέντευξη που μου παραχώρησε για το φύλλο της Εφημερίδας των Συντακτών η Φώφη Γεννηματά (11 Μαρτίου) και στην ερώτηση για τις σχέσεις Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ με τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές, η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θέλησε με έμφαση να καταδείξει ότι ο πρωθυπουργός και το κυβερνών κόμμα δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την σοσιαλδημοκρατία.
Συγκεκριμένα, το ερώτημα αφορούσε τη στάση του ΠΑΣΟΚ, στο ενδεχόμενο ο Αλέξης Τσίπρας κληθεί ως παρατηρητής σε σύνοδο των Ευρωπαίων σοσιαλιστών, οι οποίοι σημειωτέον έχουν ταχθεί υπέρ μιας ευρύτερης συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων.
Παραθέτω αυτούσια την απάντηση της κ. Γεννηματά: «Πολλή κουβέντα γίνεται γι’ αυτό, χωρίς λόγο. Λογικά αυτή η ερώτηση θα έπρεπε να απευθύνεται στον κ. Τσίπρα, ο οποίος δεν χάνει την ευκαιρία να λέει πως το κόμμα του δεν ανήκει στους Ευρωπαίους σοσιαλιστές. Και βέβαια αυτή είναι η αλήθεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε αυτοπροσδιορίζεται ούτε είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό-σοσιαλιστικό ευρωπαϊκό κόμμα». Προσθετικά αναφέρω ότι σε προηγούμενη αποστροφή του λόγου της στην ίδια συνέντευξη είχε αποκαλέσει τον ΣΥΡΙΖΑ «ένα λαϊκιστικό κόμμα που προέρχεται από τον χώρο της κομμουνιστικής Αριστεράς, με πολλές και ασύμβατες συνιστώσες».
Ο εκνευρισμός έχει την εξήγησή του…
[quote text_size=”small”]
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι εμφανές ότι έβλεπε τον ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει να τον βλέπει (πολύ περισσότερο τώρα στην περίοδο του μνημονιακού ρεαλισμού) ανταγωνιστικά.
[/quote]
Κάτι σαν εισβολέα στα του οίκου της και σαν καταπατητή των εκλογικών «χωραφιών» της. Κάπως έτσι εξηγείται η σφοδρότητα των επιθέσεων και οι σκληροί χαρακτηρισμοί. Θέλει να περιχαρακωθεί και με αυτό τον τρόπο, αν τα καταφέρει, να κερδίσει πίσω τους χαμένους ψηφοφόρους που είδαν τις υποσχέσεις που έλαβαν από τον ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης να εξανεμίζονται.
Κατανοώ την τακτική, χωρίς να είμαι καθόλου βέβαιος για την επιτυχία της. Στην πολιτική δεν φτάνει να είναι ο αντίπαλος κατώτερος των προσδοκιών. Πρέπει ο φορέας που διεκδικεί το ίδιο ακροατήριο να έχει πρόγραμμα, θέσεις και αρχηγό που να αποδεικνύουν την υπεροχή του.
Η συνέντευξη της Φώφης Γεννηματά συνέπεσε (εντελώς τυχαία) με την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στο Παρίσι για τη συνάντηση των σοσιαλδημοκρατών ηγετών, κατόπιν πρόσκλησης από τον Γάλλο Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ.
[quote text_size=”small”]
Ο αριστερός Έλληνας πρωθυπουργός δεν γίνεται για πρώτη φορά ομοτράπεζος ομολόγων του από την οικογένεια της σοσιαλδημοκρατίας κι αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζει.
[/quote]
Στην στήριξη των σοσιαλιστών βασίστηκε το καλοκαίρι σε μεγάλο βαθμό η επίτευξη της συμφωνίας, ο Ολάντ ήταν εκείνος που ήρθε το περασμένο φθινόπωρο στην Αθήνα για να ενισχύσει την ελληνική προσπάθεια απομείωσης του χρέους, ο Ιταλός κεντροαριστερός πρωθυπουργός Ρέντσι επίσης στηρίζει σταθερά την κυβέρνηση Τσίπρα, δηλώνοντας πρόσφατα ότι τυχόν ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στην σοσιαλδημοκρατική παράταξη θα απέφερε αμοιβαίο όφελος.
Αλλά και ο επικεφαλής των σοσιαλιστών και δημοκρατών ευρωβουλευτών Τζιάνι Πιτέλα δεν χάνει ευκαιρία τα τελευταία δύο χρόνια να στέκεται στο πλευρό της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας για την ανάγκη σύναψης συμμαχίας με τις προοδευτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις. Παραβλέπει προφανώς σκοπίμως τους ΑΝ.ΕΛΛ. που συγκυβερνούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, για λόγους που όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε…
Η άρνηση και η πραγματικότητα
Τι ακριβώς συμβαίνει όμως; Έγινε άραγε σοσιαλδημοκράτης ο Τσίπρας, παραμένει αριστερός ή μήπως έχει δίκιο στις απόψεις της η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ; Και τότε γιατί επιμένουν οι σοσιαλιστές Ευρωπαίοι να έχουν συνομιλητή τους τον Έλληνα πρωθυπουργό;
Επισήμως ο Αλέξης Τσίπρας αρνείται την «σοσιαλδημοκρατικοποίησή» του. Ωστόσο, όπως δήλωσε από το Παρίσι, «η Ελλάδα έχει ως φυσικούς συμμάχους τις προοδευτικές δυνάμεις και τις προοδευτικές κυβερνήσεις και μόνο κέρδη μπορούν να προκύψουν από τη δυνατότητα να χαράξουμε μαζί ένα σχέδιο μέσα από ένα κοινό μέτωπο απέναντι στη λιτότητα, τον νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά».
Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι τυπικά εξακολουθεί να ανήκει στην Αριστερά. Στην πραγματικότητα όμως και με κριτήριο τα παραπάνω λεγόμενά του (και άλλα πρόσφατα παρόμοια) έχει ήδη μετατοπιστεί στην ευρύτερη σφαίρα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, θέτοντας σωστά ως προϋπόθεση αυτής της σύγκλισης να οριοθετηθούν οι σοσιαλιστές από τις συντηρητικές και περιοριστικές πολιτικές.
Πάντως, το ότι δεν παραδέχεται την εν εξελίξει όσμωση μικρή σημασία έχει και μάλλον βολεύει. Τόσο τον ίδιο, ο οποίος παλαιότερα ασκούσε έντονη κριτική για νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση των σοσιαλιστών και από την άλλη την ηγεσία του σοσιαλιστικού κόμματος που εισπράττει τη δυσφορία του ΠΑΣΟΚ από τους «εναγκαλισμούς» της με τον ΣΥΡΙΖΑ και την αντιμετώπισή του ως το μεγάλο κόμμα της ευρύτερης Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα.
Οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές έχουν έναν επιπλέον λόγο να θέλουν τον Τσίπρα -έστω και άτυπα- στους κόλπους τους. Είναι πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ -αυτή τη στιγμή- η πλειοψηφική δύναμη της χώρας και αυτό το γεγονός είναι από μόνο του αρκετό για να δικαιολογήσει τις στενές σχέσεις που θέλουν να αναπτύξουν μαζί του.
Τρεις διαπιστώσεις
Εν κατακλείδι, προσπερνώντας τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς περί πρωτοκαθεδρίας και καθαρότητας, μπορούν να γίνουν τρεις διαπιστώσεις με κύριο γνώμονα την κρίσιμη συγκυρία για την Ελλάδα και την Ευρώπη.
Πρώτον, η κακοφημισμένη (και ενίοτε όχι άδικα) σοσιαλδημοκρατία με τα λάθη και τις αμαρτίες της παραμένει πανευρωπαϊκά (και με την πίεση της αριστεράς) το αντίπαλον δέος στις δυνάμεις της δεξιάς και της συντήρησης που φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη σημερινή παρακμή της Ευρώπης και την απομάκρυνσή της από τις ιδρυτικές της αρχές, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής συνοχής και της ανεκτικότητας.
Δεύτερον, με δεδομένη την οριακή κατάσταση στην ευρωπαϊκή ήπειρο και το αίσθημα απογοήτευσης που κυριαρχεί στους λαούς, εξαιτίας των αδιέξοδων επιλογών της ελίτ της ΕΕ, ίσως η μοναδική ελπίδα να βρίσκεται στη σύμπηξη ενός μετώπου μεταξύ σοσιαλιστών και αριστερών ενάντια στη μονιμοποίηση της λιτότητας, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό που εξαπλώνεται με αφορμή την προσφυγική κρίση.
Τρίτον, σε ό,τι αφορά την ελληνική πολιτική σκηνή, είναι καιρός ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να εγκαταλείψουν τις εκατέρωθεν στείρες αντιπαλότητες και να αναπροσαρμόσουν τη στρατηγική τους. Αφ’ ενός, ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να αναφέρεται στην ανάγκη συνεννόησης με τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές και να μην εντάσσει σε αυτό το πλαίσιο τον βασικό εκφραστή τους στην Ελλάδα, ενώ την ίδια ώρα συγκυβερνά με τους εθνολαϊκιστές ΑΝ.ΕΛΛ. Αφ’ ετέρου, η Χαριλάου Τρικούπη που μάχεται για να αναβαπτιστεί και να διευρυνθεί, είναι αντιφατικό να καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ για καθετί αρνητικό συμβαίνει στο σύμπαν, αφήνοντας στο απυρόβλητο τη ΝΔ και δίνοντας την εντύπωση ότι στο όνομα των όποιων μεταρρυθμίσεων βρίσκεται εγγύτερα με τον Κ. Μητσοτάκη.
Κι εν πάσει περιπτώσει, ακόμη κι αν εύλογα το ΠΑΣΟΚ δεν επιθυμεί την αφομοίωση από τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε να συνεργαστεί κυβερνητικά, τουλάχιστον ας έχουν κατά νου τα στελέχη του τη ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου ότι ο φυσικός διαχρονικός αντίπαλος δεν είναι η αριστερά αλλά η δεξιά..
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
