Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία, κατέγραψε με τον πλέον ηχηρό τρόπο τη δυσαρμονία που υπάρχει στην Ευρώπη ,ανάμεσα στη κοινωνική θέληση και τις επιλογές της ευρωπαϊκής του ηγετικού διευθυντηρίου. Πρόκειται όχι μονό για εκλογικό μήνυμα που αποτυπώνει την κοινωνική διεργασία στην τρίτη οικονομία της Ευρώπης, αλλά το κυριότερο ότι είναι η συνεχεία μιας σειράς εκλογικών καταγράφων ιδιαίτερα στις χώρες του Νότου, που αποτυπώνουν την κοινωνική δυσαρέσκεια για τις μονόπλευρες πολιτικές!
Η δημοσιονομική αντιμετώπιση της κρίσης δεν ενδυναμώνει απλά τον ευρωσκεπτικισμο, αλλά βαθαίνει το σχίσμα ανάμεσα στα κόμματα που την υπηρετούν και την κοινωνία.
Είναι φανερό ότι ενώ γενικεύεται η δυσαρμονία σχεδόν σ όλες τις χώρες του Νότου της Ευρώπης. Η πεισματική άρνηση των πολιτικών σχηματισμών που τις υπηρετούν να το κατανοήσουν, οδηγεί πλέον σε κοινωνικές εκρήξεις και «ακραίες η περίεργες» πολιτικές επιλογές
Η επιδίωξη μιας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με ανάπτυξη ,αλληλεγγυη, με οικονομική και πολιτική ένωση ,πλήττεται στον πυρήνα των χώρων που εξ ορισμού έχουν φιλοευρωπαϊκή στρατηγική!
Οι μονόπλευρες επιλογές του Γερμανικού Δεσποτισμού ,κ των εκφραστών του, καθως και η νεοφιλελεύθερη επέλαση των επιδιώξεων του ,έχει δημιουργήσει ανεξέλεγκτες κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές σ όλες τις χώρες του Νότου της Ευρώπης!
Για παράδειγμα στην Ιταλία-παρά την μεγάλη επικοινωνιακή και όχι μονό στήριξη-ο Μοντι δεν έγινε εκλογικά αποδεκτή λύση, γιατί η κοινωνία δεν αποδέχεται ως εργαλεία διαχείρισης της κρίσης τη μονόπλευρη λιτοτητα,τα εκβιαστικά διλλήματα, τους μονόδρομους που παράγουν εξαθλίωση και βίαιες ανακατανομές υπέρ των λίγων και παρασιτικών.
Η συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, η διόγκωση της ανεργίας εξαφάνιση της μεσαίας τάξης και η κατάργηση του κοινωνικού κράτους δεν γίνονται αποδεκτά γιατί δεν συνιστούν κεντροαριστερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό!
Αυτό το πολιτικό θέμα εκφράστηκε και στην ΙΤΑΛΙΑ–όπως άλλωστε έγινε στην Ελλάδα,την Γάλλια, την Ισπανία ,την Πορτογαλία κτλ-
Όταν οι πολιτικές δυνάμεις γίνονται δορυφόροι της μονόπλευρης πολίτικης, η εκφράζουν θόλο πολιτικό λόγο για την κρίση-αντί για εναλλακτική πολιτική, επιδίωξη- τότε δυνάμεις σαν του Γκριλο στην Ιταλία, η πιο ακραίες σ άλλες χώρες θα βρίσκουν νομιμοποίηση λογά της κοινωνικής απόγνωσης!
Και αποτελεί αφέλεια να θεώρει κάνεις ότι η αντιμετώπιση τους μπορεί να γίνει μόνο με αντιπαραθέσεις περί “νομιμότητας” και όχι και με αλλαγή πολίτικης!
Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά αποτελούν «βούτυρο στο ψωμί» του συντηρητισμού που κερδίζει χρόνο και επιβάλλει τις επιδιώξεις του!
Η ανατροπή αυτού του διχασμού προϋποθέτει κοινωνική συμπόρευση με αλλαγή πολίτικης στην Ευρώπη και τις χώρες μελή!
Το υποκριτικό-αν όχι ψευδές- “όχι αλλά μετρά”, δεν αφορά την κοινωνία γιατί τα μνημόνια που έχουν υπογραφεί με τις «ΡΗΤΡΕΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ» το ακυρώνουν!
Η διεκδίκηση με βάση και τους νέους συσχετισμούς και στην Ιταλία, αφορά τη εναλλακτική ικανότητα διαπραγμάτευσης για μια άλλη πολιτική εξόδου με ανάπτυξη και αλληλεγγύη.
Στην Ιταλία ,στο Νότο, στην Ευρώπη, η κεντροαριστερά αντί να σπαράσσεται πρέπει να αντιπαλέψει τον Γερμανικό δεσποτισμό!
Έχει τη κοινωνική νομιμοποίηση .
Ας μη χαθεί- για μια ακόμη φορά- η ευκαιρία επαναδιαπραγμάτευσης που προσέφερε η δυναμη της επόμενης μέρας των εκλογών
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
