Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο εγχώριος πολιτικός ακτιβισμός εξαντλούνταν στο σύνθημα “Αμερικάνοι φονιάδες των λαών”. Το πολιτικό trendy μιας άλλης εποχής ολοκλήρωσε τον κύκλο του και περιόρισε αισθητά την επιρροή του στο πολιτικό σύστημα με την επίσκεψη Κλίντον στην Ελλάδα.
Η υποδοχή βεβαίως στον ηγέτη μιας “μισητής” υπερδύναμης που κατά τον ελληνικό μύθο ευθύνεται για την επτάχρονη δικτατορία και την τραγωδία της Κύπρου, ήταν ανάλογη των ελληνικών φαντασιώσεων. Πλην όμως εκείνος ο Πλανητάρχης ήταν χαρισματικός και κατάφερε να γοητεύσει το ελληνικό κοινό. Από τότε πολλά άλλαξαν. Κυρίως η αίσθηση…
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που το “μακρύ χέρι” τής αμερικανικής οικονομικής ισχύος, το ΔΝΤ, φάνταζε στο ελληνικό θυμικό ως ο μισητός δυνάστης των χωρών του Τρίτου Κόσμου. Ήταν ο θεσμός που προετοίμαζε το έδαφος για την επέλαση των αμερικανικών (κυρίως) πολυεθνικών σε χώρες που χρειάζονταν “σωτηρία”, αλλά που κατά μια σατανική σύμπτωση διέθεταν άφθονους πλουτοπαραγωγικούς πόρους…
Ποιος να φανταζόταν δυόμιση χρόνια νωρίτερα πως ο “δυνάστης” θα γινόταν “σωτήρας” και για την Ελλάδα; Και ποιος θα φανταζόταν σήμερα πως ο “σωτήρας” είναι ο μοναδικός υπερασπιστής, απέναντι στο νέο μισητό δυνάστη και εχθρό που ανακάλυψε ο εγχώριος πολιτικός ακτιβισμός για να δικαιολογεί την ύπαρξη του.
Ποιος θα φανταζόταν την ευκολία με την οποία αρκετοί “ψαγμένοι” και “υποψιασμένοι” Έλληνες θα έφταναν στο σημείο να βλέπουν ως ανέλπιστο σύμμαχο εκείνον που μέχρι πρότινος αναγνώριζαν ως δυνάστη; Και ποιος θα φανταζόταν την ίδια στιγμή, την ευκολία με την οποία οι νεο-Έλληνες θα μεταπείθονταν πως το “γερμανικό θαύμα” που μέχρι πρότινος τροφοδοτούσε το όνειρο μιας συγκλίνουσας με την Ευρώπη, Ελλάδας, θα μετατρέπονταν σήμερα στο χειρότερο εφιάλτη;
Η μεταστροφή είναι αξιοσημείωτη. Απόδειξη, ίσως, της έλλειψης ιστορικής γνώσης και …μνήμης, η ουσία είναι πως αυτή τη στιγμή στη χώρα διεξάγεται η γνωστή συζήτηση του καλού και του κακού κατακτητή. Από το δίλημμα “παπική τιάρα ή οθωμανικό φέσι”, φτάσαμε με ανάλογα ιστορικά διλήμματα, στην οικοδόμηση του νέου σύγχρονου διλήμματος.
Καθ’ όσον λοιπόν αυτού του είδους η διαδικασία φαντάζει αναπόφευκτη, μια απλοϊκή επισήμανση για να προστεθεί στα έτσι κι αλλιώς απλοϊκά επιχειρήματα που ακούγονται: Η γερμανική οικονομία και ισχύς γίνεται αντιληπτή με μια ματιά στο εσωτερικό κάθε σπιτιού ή/και έξω στο δρόμο. Η αμερικανική ισχύς μέσα από εικόνες κατεστραμμένων χωρών “ταραξιών” και από τη φούσκα των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων που έσκασε προ τεσσάρων χρόνων για να μολύνει στη συνέχεια όλη την παγκόσμια οικονομία.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
