Έπρεπε να περάσουν εικοσιένα χρόνια. Έπρεπε να ασπρίσουν εντελώς τα μαλλιά του για να αποφασίσει ο Φώτης Κουβέλης να τραβήξει αυτόνομη πορεία στο χώρο της Αριστεράς.
Η αλήθεια είναι πως εξάντλησε κάθε περιθώριο για να παραμείνει ενταγμένος σε ένα κομματικό μανδύα που άρχισε να γίνεται στενός κορσές. Η δυσφορία του για τα όσα συνέβαιναν όλα αυτά τα χρόνια στο ΣΥΝ ήταν εμφανής. Πλην όμως η μετριοπάθεια κι η πολιτική ωριμότητα που χαρακτηρίζει διαχρονικά την παρουσία του δεν του επέτρεπαν εύκολους εντυπωσιασμούς. Επέμενε πεισματικά να καθιστά διακριτές τις θέσεις του με επιχειρήματα και να δίνει τη μάχη της πειθούς, χωρίς να διολισθαίνει σε “μυωπικό αριστερισμό και αριστερότροπο λαϊκισμό”.
Τελικώς πείστηκε πως ο τρόπος του δεν ήταν ο ενδεδειγμένος. Έπρεπε να αποχωρίσει. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε απ’ τη στιγμή που δεν κατάφερε να εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΝ. Ο Αλέξης Τσίπρας μαζί με το δακτυλίδι της διαδοχής που είχε πάρει απ’ τον Αλέκο Αλαβάνο, είχε καταφέρει να ελέγξει την Κουμουνδούρου προωθώντας ανθρώπους του περιβάλλοντός του σε θέσεις κλειδιά. Η δε πολιτική του πλατφόρμα διευκόλυνε την συνύπαρξη του ΣΥΝ με όλες εκείνες τις αδιευκρίνιστες “συνιστώσες της Αριστεράς”, καθιστώντας όμως τον Φώτη Κουβέλη και τους “Ανανεωτές” ξένο σώμα.
Μετά τις εκλογές το διαζύγιο ήταν αναπόφευκτο κι αναμενόμενο. Η πολιτική του Αλέξη Τσίπρα βρίσκει περισσότερες αναφορές στην πολιτική του ΚΚΕ – του οποίου εξάλλου είναι γέννημα θρέμμα. Το ίδιο και το μοντέλο διοίκησης του ΣΥΝ. Είναι βέβαιο ότι δεν εκφράζει ένα σημαντικό κομμάτι των Αριστερών ψηφοφόρων που κάθε φορά καλούνται με βαριά καρδιά να στηρίξουν τον ΣΥΝ να μπει στη Βουλή.
Η στροφή του ΣΥΝ προς την άκρα αριστερά και η εμφανής μετατόπιση του ΠΑΣΟΚ προς άκρως νεοφιλελεύθερες πρακτικές, δημιουργούσε ένα μεγάλο κενό στο χώρο της Αριστεράς που έπρεπε να καλυφθεί. Ο Φώτης Κουβέλης κι η Δημοκρατική Αριστερά επιχειρούν να το καλύψουν. Οι πρώτες ενδείξεις είναι ενθαρρυντικές.
Η Δημοκρατική Αριστερά δεν δημιουργήθηκε για να καταλύσει το κράτος, ούτε και να αμφισβητήσει τους θεσμούς του. Αντιθέτως, θέτει πάνω απ’ όλα το συμφέρον του κράτους και βάζει ως στόχο τη διαφύλαξη των δημοκρατικών θεσμών και τη βελτίωση τους όπου χρειάζεται μέσα από ανοικτό και δημοκρατικό διάλογο. Η Δημοκρατική Αριστερά δεν δημιουργήθηκε για να στηρίξει την άκριτη αύξηση του κράτους. Αντιθέτως, στηλιτεύει το πελατειακό και σπάταλο κράτος, θέτοντας στο επίκεντρο την επανεκκίνηση της παραγωγικής διαδικασίας, για την έξοδο απ’ την κρίση. Η συνέχεια, με την εξειδίκευση των θέσεων της, θα είναι πιο ενδιαφέρουσα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
