Σε ένα βιβλίο του ο Ν. Καζαντζάκης διηγείται μια ιστορία για ένα υπέργηρο Κρητικό που κάθε μέρα που περνάει από τον πάγκο ενός εμπόρου τουρκοκρητικού στο κατεχόμενο τότε Μεγάλο Κάστρο, ο έμπορος τον καλωσορίζει, λέγοντάς του «καλώς το παλικάρι». Και ο γεροκρητικός κάτω απ’ τις μουστάκες του «Μωρέ κατέχω ότι μου λες ψέματα, αλλά λέγε μού τα γιατί μ’ αρέσουν».
Κάπως έτσι για δεκαετίες το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας χάιδευε τα αυτιά και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έβλεπαν το αλισβερίσι του ψεύδους και της κολακείας, αλλά έστω και αν δεν συμμετείχαν σε αυτό, εθισμένοι μέσα στο γενικό κλίμα δεν αντιδρούσαν.
Έτσι εκτός από κάποιες μικρές περιόδους που η ανάγκη επέβαλε τον μαζικό ρεαλισμό, όπως την ένταξη στην ΟΝΕ, την είσοδο της διχοτομημένης Κύπρου στην Ε.Ε. με τη σθεναρή στήριξη και επιτυχή μεθόδευση της Ελλάδας, τον υπόλοιπο χρόνο αναλωθήκαμε σε συνθήματα είτε των κομμάτων προς τους πολίτες «τον περήφανο λαό», είτε των απαιτήσεων των πολιτών προς τις πολιτικές δυνάμεις να υποκύπτουν στην απολύτως επικρατούσα διακομματική ιδεολογία, που είναι η πελατειακή προσέγγιση του κράτους. Δηλαδή ενώ όλοι έβλεπαν πως όλη αυτή η μαζική αντίληψη οδηγούσε μαθηματικά σε αδιέξοδο, κανένας πολιτικός δεν είχε το σθένος να αντιδράσει και να δείξει τον γκρεμό που έχασκε μπροστά μας. Κάποιες φωνές που πήγαιναν κόντρα στο συρμό, είτε αποσιωπούντο, είτε διακωμωδούντο από τους τηλεαστέρες ως αφελείς. Οι περισσότεροι είτε συμμετείχαν στο πάρτι, που είχε στηθεί με τα δανεικά, είτε ήλπιζαν ότι κάποια στιγμή θα συμμετάσχουν και αυτοί. Όμως ήρθε η στιγμή που έκλεισε η στρόφιγγα των δανεικών, η χώρα απειλήθηκε με κατάρρευση, το παρόν των περισσοτέρων άλλαξε δραματικά και το μέλλον εμφάνισε ένα αδιέξοδο και σκοτεινό πρόσωπο.
Η προσγείωση στην ωριμότητα μπορεί να έγινε απότομα και με βίαιο τρόπο, είναι ωστόσο σίγουρο ότι τους περισσότερους από τους πολίτες τους έκανε σοφότερους απέναντι στο εγχώριο αλλά και στο παγκόσμιο παιχνίδι συμφερόντων που εξελίσσεται άλλοτε στο προσκήνιο άλλοτε στο παρασκήνιο. Κυρίως όμως τους έκανε ιδιαίτερα καχύποπτους και προσεκτικούς απέναντι στις σειρήνες του λαϊκισμού και δεν δείχνουν πλέον διατεθιμένοι να αγοράζουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Γι’ αυτό, αν και κάποια πολιτικά σχήματα επιμένουν ακόμα σε αυτές τις παρωχημένες λογικές, το πρώτο θετικό αποτέλεσμα της κρίσης είναι ότι οι πολίτες απαιτούν αλήθεια και ρεαλιστική προσέγγιση των προβλημάτων της χώρας, και όσο αυτές οι απαιτήσεις εντείνονται τόσο ο λαϊκισμός ως πολιτική πρακτική θα υποχωρεί!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
