Δεν ξάφνιασαν κανέναν τα ευρήματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων που εμφανίζουν τους Έλληνες να διακατέχονται από αισθήματα οργής και ανασφάλειας, και να εκφράζουν σε συντριπτικά ποσοστά την απαισιοδοξία τους για το μέλλον αλλά και την απαξίωσή τους προς το πολιτικό προσωπικό της χώρας συλλήβδην.
Και δεν ξάφνιασαν γιατί η ξαφνική αφύπνιση από τη νιρβάνα της μεταπολίτευσης, και η ανώμαλη προσγείωση στην οδυνηρή πραγματικότητα ήταν ένα μεγάλο σοκ για όλους. Το μεγάλο στοίχημα για τη χώρα πλέον είναι η αντιστροφή του καταστροφικού αυτού κλίματος που μόνο κακό προοιωνίζει για τον τόπο.
Η οργή κατά πάντων είναι μάλλον μια έκφραση του θυμικού των πολιτών για αυτούς που πρόδωσαν τις ελπίδες τους για δεκαετίες, και οδήγησαν τα πράγματα στο σημερινό τέλμα. Η οργή προφανώς κάποια στιγμή ή θα εκτονωθεί μοιρολατρικά ή θα ξεσπάσει με βιαιότητα. Ή θα οδηγήσει σε παθητικότητα ή σε γενικευμένη ανεξέλεγκτη αμφισβήτηση θεσμών και αξιών. Και οι δύο περιπτώσεις σίγουρα δεν αποτελούν λύση για το τεράστιο πρόβλημα που βιώνει η χώρα.
Τα παραδείγματα διεθνώς σε ανάλογες περιπτώσεις είναι πολλά. Αλλού οι πολίτες κινήθηκαν προς υπερσυντηρητικές λύσεις και αλλού έσβησαν από τον πολιτικό χάρτη, παραδοσιακά κόμματα και η ακυβερνησία που ακολούθησε έφερε τις χώρες αυτές αρκετά χρόνια πίσω. Η Ελλάδα κατά γενική ομολογία βρίσκεται ίσως στη δυσκολότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της. Αυτό το γνωρίζουν οι πολίτες και υποδέχθηκαν με ανακούφιση το σχέδιο στήριξης και διάσωσης της οικονομίας μας.
Το πρόβλημα δεν είναι αν οι πολίτες δέχονται να υποστούν θυσίες για έξοδο από την κρίση. Το πρόβλημα είναι αν πείθονται ότι το σχέδιο αυτό έχει αρχή μέση και τέλος και τελικά θα υπάρξει φως στο βάθος του τούνελ. Ακριβώς αυτό είναι το έλλειμμα που χαρακτηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση. Δείχνει να κινείται μονομερώς στην απαραίτητη οικονομική αφαίμαξη των πολιτών, χωρίς να δίνει ένα όραμα για το μέλλον, και κυρίως χωρίς να προσφέρει ελπίδα. –
Πόσο επίκαιρο έχει γίνει αλήθεια το διάσημο βιβλίο του Αντώνη Σαμαράκη «Ζητείται ελπίς»! – Μπορεί η αρχική δραματοποίηση της κατάστασης της χώρας να κρίθηκε επιβεβλημένη ώστε να γίνει κατανοητή σε όλους η αναγκαιότητα αλλαγής πορείας γιατί «το πλοίο άγγιζε με ταχύτητα τα βράχια», η συνεχιζόμενη επικοινωνιακή δραματοποίηση από κάποιους υπουργούς των αγώνων που κάνουν «υπέρ των λαϊκών στρωμάτων», καταντάει ιλαροτραγωδία. Όταν κάποιος «ματώνει» το τελευταίο που θα ήθελε να ακούσει είναι πως κάποιοι δήθεν θυσιάζονται γι’ αυτόν.
Άρα αν θέλει η κυβέρνηση να συνεχίσει να επικοινωνεί με τους πολίτες και να πείθει, πρέπει να μιλήσει με ειλικρίνεια για τι τους περιμένει, να δώσει χρονοδιάγραμμα εξόδου απ’ την κρίση και να αφήσει τα επικοινωνιακά παιχνίδια, που τόσο στοίχησαν στην προηγούμενη διακυβέρνηση και στον τόπο. Διαφορετικά η φθορά της θα συνεχιστεί με ραγδαίους ρυθμούς και οι κορώνες ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος, θα θεωρηθούν σύντομα πομφόλυγες.
Το άρθρο του Κώστα Χριστοφιλόπουλου δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα “ΧΡΗΜΑ ΤΡΙΤΗ”
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
