Ο Αντώνης Σαμαράς τάχθηκε υπέρ της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων. Επέκρινε όμως την κυβέρνηση ότι προχωρά στην κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, χωρίς προηγουμένως να έχει προβλέψει ένα κοινωνικό δίχτυ που θα απορροφήσει τις απώλειες των χαμένων θέσεων εργασίας.
Φαίνεται πως οι θέσεις του προέδρου της ΝΔ δεν απόσχουν πολύ απ’ τις πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Ως φιλελεύθερος ο Αντώνης Σαμαράς έχει σοβαρό ενδοιασμό να αποδεχθεί το πλαίσιο διεκδικήσεων των συνδικάτων. Πολύ περισσότερο να επενδύσει στη συντήρηση ενός συστήματος προστασίας των εργαζομένων που κατά μια εκδοχή παρεμποδίζει το επιχειρείν και περιορίζει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.
Από την άλλη όμως, υπάρχει κι η πραγματικότητα όσων κληθούν να πληρώσουν το μάρμαρο της ανατροπής μιας λογικής που περιόριζε την επιχειρηματική ασυδοσία και διασφάλιζε ένα μίνιμουμ κοινωνικής ειρήνης. Έτσι, ο πρόεδρος της ΝΔ έχει κάθε λόγο να επιδιώκει και τα κοινωνικά προσχήματα να τηρήσει και τις ισορροπίες να κρατήσει. Κι ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχει την πολυτέλεια να το κάνει. Διότι αν οι τύχες της χώρας ήταν στα χέρια του είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν έπραττε όσο προτείνει σήμερα.
Κάπως έτσι, οι ανατροπές στα εργασιακά βρίσκουν τα δυο μεγάλα κόμματα να τις αποδέχονται ασθμαίνοντα, ως επιβεβλημένες από τη διεθνή πρακτική και συγκυρία. Κι είναι όντως το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους και η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων που επιχειρείται στην Ευρώπη που εξαναγκάζουν την ελληνική ηγεσία να ακολουθεί τη …μόδα.
Κάπως έτσι, κι ένας κατά τα άλλα σοσιαλιστής πρωθυπουργός εξαναγκάζεται να λάβει αντιδημοφιλή κοινωνικά μέτρα κι ένας φιλελεύθερος πολιτικός να ψιθυρίζει για την ανάγκη διαφύλαξης των κοινωνικών κατακτήσεων.
Από κει και πέρα υπάρχει κι ουσία. Κι αυτή βρίσκεται στις λεπτομέρειες του Προεδρικού Διατάγματος που παρουσίασε ο Ανδρέας Λοβέρδος στον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εκεί διαφαίνεται η πρόθεση να στοχεύσει σε δυο κατηγορίες εργαζομένων που εμφανίζουν υψηλά ποσοστά ανεργίας. Τους άνω των 55 και τους νέους.
Για τους δεύτερους τα πράγματα έχουν και τη θετική τους πλευρά. Η κινητικότητα στον εργασιακό τομέα αυξάνει τις πιθανότητες εξεύρεσης εργασίας, δημιουργεί ευκαιρίες να εντοπίσουν το επάγγελμα που τους ταιριάζει και να αναδείξουν δεξιότητες που έχουν, αλλά τυχόν υποτίμησαν. Ίσως τελικά να πετύχουν συμφωνίες με τους εργοδότες που θα υπερβαίνουν κατά πολύ το όριο των συλλογικών συμβάσεων. Για τους πρώτους το μόνο θετικό είναι πως θα πρέπει να παραμερίσουν βίαια για να δώσουν χώρο και προοπτική στους νεότερους, που μπορεί και να είναι τα ίδια τους τα παιδιά.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
