Προ ενός έτους, η Βουλή έλαβε την εντολή από τον ελληνικό λαό να κρατήσει τη χώρα στην ΕΕ και στο ευρώ. Να μην την αφήσει να πτωχεύσει! Αυτή είναι η εντολή που εφαρμόζει και υλοποιεί η κυβέρνηση. Η χώρα είναι στο ευρώ! Είναι στην Ευρωζώνη! Δεν πτώχευσε!
Προφανώς, τίποτα δεν γίνεται χωρίς κόστος. Για να διασφαλιστεί η χρηματοδότηση της χώρας, έχουμε δεσμευτεί να κάνουμε σε ελάχιστο χρόνο, όσα έπρεπε να είχαμε κάνει από μόνοι μας δεκαετίες νωρίτερα. Ουδείς είχε την ψευδαίσθηση ότι μέσα σε ένα χρόνο η Ελλάδα από το χείλος της καταστροφής θα βρισκόταν στη γη της επαγγελίας.
Γνωρίζουμε ότι οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται, πλήττουν μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Αλλαγές που επιτελούνται κάτω από τόσο αντίξοες συνθήκες και ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, έχουν βιαιότητα και προκαλούν αδικίες.
Έχουμε χρέος να μετριάσουμε τη βιαιότητα των αλλαγών που συμβαίνουν όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την αναπτυγμένη Δύση. Έχουμε υποχρέωση να αποκαταστήσουμε αδικίες. Να επιμερίσουμε το κοινωνικό κόστος. Ευτυχώς για τη χώρα, οι πολίτες αντιλαμβάνονται την προσπάθεια που κάνουμε.
Γιατί είναι προσπάθεια που έχει ήδη αποτέλεσμα.
Ένα χρόνο μετά, ουδείς μιλά για έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη. Τα spread των ελληνικών ομολόγων δεν είναι πρώτη είδηση διεθνώς. Ξεχάσαμε και τους περίεργους οίκους αξιολόγησης που πλέον αναβαθμίζουν την πιστοληπτική δυνατότητα της Ελλάδας. Είχαμε ήδη την πρώτη μείωση φόρου – τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση από το 23% στο 13%. Το έλλειμμα μειώθηκε στο 5% και όλα δείχνουν ότι στο τέλος του χρόνου θα κλείσουμε με πλεόνασμα. Αυτό είναι το κλειδί…
Ξέρω ότι αυτά δε λένε τίποτα στον άνεργο ή στον επιχειρηματία που απειλείται με λουκέτο. Όμως αυτά δεν είναι νούμερα κενά περιεχομένου, αλλά η απεικόνιση μιας πραγματικότητας που πολύ σύντομα θα έχει απτά αποτελέσματα για όλο τον ελληνικό λαό.
Σε κάθε περίπτωση κερδίσαμε χρόνο. Κερδίσαμε να κρατήσουμε όρθια τη χώρα σε μια περίοδο ύφεσης που πλήττει όλη την Ευρώπη. Από δω και πέρα, λύση του ελληνικού προβλήματος θα προέλθει μέσα από τη λύση του ευρωπαϊκού προβλήματος.
Άλλες, …μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Είδαμε τι έγινε στην Κύπρο που κάποιοι τις αναζήτησαν.
Ξέρουμε τι πρέπει να αλλάξουμε για να κρατήσουμε την Ελλάδα στο παιχνίδι. Όλοι το ξέρουν. Το ζητούμενο πάντα ήταν ποιος θα αποτολμούσε ρήξεις και αλλαγές. Εμείς τολμάμε!
Γιατί, εκτός απ’ όσους μας κατηγορούν για όσα κάνουμε, υπάρχουν άλλοι τόσοι που μας κατηγορούν ότι δεν τολμούμε όσο πρέπει…
Γιατί πράγματι, υπάρχουν πολλοί στην ελληνική κοινωνία που καταλαβαίνουν την προσπάθεια της αντιπολίτευσης να εκμεταλλευτεί την ανασφάλεια των πολιτών και να αλιεύσει σε θολά νερά. Όπως καταλαβαίνουν την προσπάθεια ορισμένων συνδικαλιστών του “χθες” να αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση, για να μη χάσουν τα προνόμια τους.
Προκαλούν θόρυβο για την κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων που γίνεται για να καλύψουν ελλείψεις στη δημόσια διοίκηση. Όχι να απολυθούν. Σας θυμίζω ότι το Δεκέμβριο στο πρώτο κύμα κινητικότητας έγινε η ίδια φασαρία για τους 2.000 υπαλλήλους των δήμων. Τότε λέγανε ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ = ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ. Κανείς δεν απολύθηκε, οι άνθρωποι είναι στις δουλειές τους.
Δεν γίνεται να συμφωνούμε όλοι στην ανάγκη εξορθολογισμού του Δημοσίου και μόλις κάτι πάει να φτιάξει, να υπάρχει τυφλή αντίδραση. Η αντίδραση προκαλεί αδράνεια που εκ των πραγμάτων οδηγεί σε οριζόντια μέτρα.
Την κινητικότητα στο Δημόσιο έπρεπε να την επιδιώκουμε. Δεν έχει παρά να ρωτήσουμε τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που η μόνη μετακίνηση είναι από την εργασία στο σπίτι, χωρίς επιστροφή. Δεν έχει παρά να ρωτήσουμε το 1,5 εκατομμύριο ανέργους – χώρια μικρομεσαίους επιχειρηματίες ή ελεύθερους επαγγελματίες που δεν μετριούνται ως άνεργοι (αλλά είναι…) τι σκέφτονται για τους 15.000 υπαλλήλους που θα απομακρυνθούν (αφού αξιολογηθούν και αποζημιωθούν) για να προσληφθούν στη θέση τους 15.000 νέοι με περισσότερα προσόντα και διαφανείς διαδικασίες.
Ευτυχώς στην αντιπολίτευση, υπάρχουν αρκετοί που καταλαβαίνουν ότι δεν πείθουν, όταν επί τόσα χρόνια στηλίτευαν το πελατειακό κράτος και τώρα καλούνται να επικρίνουν έναν υπουργό που διαβεβαιώνει πως αν φύγουν κάποιοι, θα είναι αυτοί που μπήκαν από το παράθυρο του ρουσφετιού και όχι από την …πόρτα του ΑΣΕΠ.
Όπως υπάρχουν και αρκετοί που δυσκολεύονται να πείσουν πως αυτό το πολυνομοσχέδιο που την περασμένη εβδομάδα ψηφίστηκε στερείται αναπτυξιακής προοπτικής. Διότι, αν το δει κανείς προσεκτικά και κυρίως καλόπιστα θα αντιληφθεί πως ο νέος Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος είναι ο μισός από τον παλιό, απλοποιεί πολλά ζητήματα, δεν επιβάλλει νέους φόρους, συγκεκριμενοποιεί τις ελάχιστες πλέον δαπάνες που δεν εκπίπτουν για επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες και μοιράζει δικαιότερα τα φορολογικά βάρη.
Πλέον όλοι θα πληρώνουν από λίγο και όχι μόνο λίγοι πολλά!
Μπορεί να μην είναι τόσο τολμηρός, όσο κάποιοι θα επιθυμούσαν, όμως δεδομένων των δημοσιονομικών περιορισμών, επιχειρείται το πρώτο ουσιώδες βήμα προς μια πραγματική φορολογική μεταρρύθμιση που θα ολοκληρωθεί τον προσεχή Σεπτέμβριο, όπως διαβεβαιώνει και προετοιμάζει το οικονομικό επιτελείο.
Με αυτό το σκεπτικό υπερψήφισα το πολυνομοσχέδιο.
Δεν ψήφισα απολύσεις. Ψήφισα τον εκσυγχρονισμό του κράτους.
Δεν ψήφισα νέους φόρους. Ψήφισα για μια ουσιαστική φορολογική μεταρρύθμιση που θα απαλλάξει τους ανθρώπους της πραγματικής οικονομίας από τα αντιαναπτυξιακά βαρίδια που την καθηλώνουν.
Δεν ψήφισα για να δώσω πολιτικό συγχωροχάρτι σε κανένα. Ψήφισα για την απάλειψη κατεστημένων νοοτροπιών που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινή κατάσταση και δεν ευθύνονται οι νέοι πολιτικοί για αυτό.
Δεν ψήφισα από ανάγκη πολιτικής επιβίωσης. Ψήφισα γιατί είμαι βέβαιος ότι προσπαθούμε να κάνουμε το σωστό.
Και όποιος προσπαθεί πιθανόν να κάνει και λάθη.
Το αποτέλεσμα όμως έχει σημασία. Και αυτό θα κριθεί στο τέλος της τετραετίας που θα την εξαντλήσουμε…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
