Εκεί που έχει οδηγηθεί η κατάσταση με την απεργία πείνας (πλέον και δίψας) των μεταναστών της Υπατίας, η αντιπαράθεση Γιάννη Ραγκούση και Ευάγγελου Βενιζέλου μπορεί και να αποβεί επωφελής πολιτικά για την κυβέρνηση…
Προμελετημένη ή αυθόρμητη η παρέμβαση του υπουργού Άμυνας στην Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής ανέδειξε αν μη τι άλλο την ουσία του προβλήματος που καλείται να διαχειριστεί η κυβέρνηση και τα πολιτικά διλήμματα που ευλόγως προκύπτουν από την διαχείριση της. Ουδείς θα διαφωνούσε με την αυτονόητη ανησυχία του Ευάγγελου Βενιζέλου πως “δεν πρέπει να βρεθούμε στο τραγικό σημείο της απώλειας ανθρώπινης ζωής”. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα να αναλογιστεί κανείς τους κινδύνους πρόκλησης γενικευμένης κοινωνικής αναταραχής που εγκυμονεί μια τέτοια εξέλιξη.
Ποιος θα διαφωνούσε ότι κάποτε σε αυτή τη χώρα θα πρέπει να εφαρμοστεί ο νόμος και να σταλεί ένα σαφές μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση πως καμία κυβέρνηση δε νοείται να υποκύπτει σε οιοδήποτε εκβιασμό μιας κοινωνικής τάξης που διεκδικεί την ικανοποίηση των αιτημάτων της. Ειδικότερα δε στο θέμα της νομιμοποίησης μεταναστών η Πολιτεία έχει εξαντλήσει τα περιθώρια της. Απλά, η χώρα δεν αντέχει το βάρος άλλων μεταναστών. Πόσο μάλλον που αν τώρα που το θέμα της απεργίας πείνας έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις, αν υποχωρήσει θα κληθεί άμεσα να αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα σε μεγαλύτερη έκταση, καθώς είναι πολύ πιθανό κι άλλοι μετανάστες να ακολουθήσουν την ίδια …διαδικασία νομιμοποίησης.
Επίσης ποιος θα διαφωνούσε πως κάθε παρόμοια περίπτωση προϋποθέτει “ψυχραιμία, υπευθυνότητα, αποφασιστικότητα, επινοητικότητα, συγκατάβαση και ευελιξία”, όπως δήλωσε χθες ο Ευάγγελος Βενιζέλος, προσερχόμενος στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου; Αναμφισβήτητα είναι όλα εκείνα τα στοιχεία που θα πρέπει να διαθέτει κάποιος που χειρίζεται μια τόσο λεπτή υπόθεση και εν προκειμένω ο Γιάννης Ραγκούσης που βδομάδες τώρα κρατά στα χέρια του την “καυτή πατάτα”, προσπαθώντας να βρει “μια λύση που θα υπηρετεί το γενικό συμφέρον και την αρχή της ευνομίας, με την επιδίωξη να αποτρέψουμε κάθε κίνδυνο για τη ζωή των απεργών πείνας…”, όπως σημείωνε ο ίδιος σε ανακοίνωση που εξέδωσε το βράδυ της Πέμπτης.
Η αλήθεια είναι πως μέχρι σήμερα ο Γιάννης Ραγκούσης δεν την έχει βρει. Εικάζεται πως ήταν πολύ κοντά. Η πρόταση του να ενταχθούν οι απεργοί πείνας σε καθεστώς ανοχής, ήταν μια πολύ σοβαρή λύση που θα μπορούσε να εκτονώσει την κατάσταση. Μάλιστα ανεπίσημες διαβεβαιώσεις από εκπροσώπους των μεταναστών προέβλεπαν τερματισμό της απεργίας πείνας εντός Σαββατοκύριακου.
Η παρέμβαση όμως Βενιζέλου φάνηκε να χαλά τη μεθόδευση Ραγκούση, γεγονός που δικαιολογεί και την έντονη αντίδραση του δεύτερου. Μάλιστα όσο η κατάσταση παρέμενε ρευστή, οι “διαβεβαιώσεις” των εκπροσώπων οδηγούσαν σε πρόβλεψη που δεν καθησύχαζε κανένα κι ως εκ τούτου προσέφερε μια μοναδική ευκαιρία στον υπουργό Άμυνας να πλήξει έναν εκ των στενότερων συνεργατών του Γιώργου Παπανδρέου.
Ήταν αυτή η επιδίωξη του Ευάγγελου Βενιζέλου; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Σε κάθε περίπτωση όμως ουδείς υπουργός νομιμοποιείται να “ασκεί πίεση” σε συναδέλφους του, πολύ δε περισσότερο, που δεν είναι δουλειά κανενός να παριστάνει τον Πρωθυπουργό, όπως με νόημα ακούστηκε να λέει ο Θεόδωρος Πάγκαλος…
Πλην όμως η κόντρα Ραγκούση – Βενιζέλου δεν αφορά σε άλλη μια φυσιολογική έκφανση του ενδυκεβερνητικού παιχνιδιού ισχύος, ούτε ενδιαφέρει να αναλυθεί υπό αυτό το πρίσμα. Η κόντρα Ραγκούση – Βενιζέλου φώτισε και άλλες πτυχές της υπόθεσης που αφορούν κυρίως στην προσπάθεια ορισμένων να αντιπολιτευθούν την κυβέρνηση με τρόπο που απειλεί να τινάξει στον αέρα τις ήδη εύθραυστες κοινωνικές ισορροπίες.