Είναι γνωστό σε όλους ότι το μεταπολιτευτικό κράτος μας στηρίχτηκε κατά βάση στις πελατειακές σχέσεις, στη διόγκωση του δημόσιου τομέα και στην καχυποψία ή και στην εχθρότητα ακόμα, του επιχειρείν.
Όλοι όσοι έκαναν επενδύσεις έμπαιναν στο κάδρο των «εχθρών της εργατιάς», σύμφωνα με το αρχαιοκομουνιστικό σύνθημα.
Γιατί οι πάντες επίσης γνωρίζουν ότι μετά τα θλιβερά επακόλουθα του εμφυλίου από τους «νικητές», αλλά και την εμπειρία της χούντας, τα αριστερά κόμματα ασκούσαν ιδιαίτερη γοητεία στη νεολαία, ακόμα και όταν προέβαλαν τα πιο παράλογα ιδεολογήματα. Ακόμα και πολιτικοί της αντίπερα όχθης, είτε από παραταξιακές ενοχές, είτε γιατί επιζητούσαν εργασιακή ειρήνη από τα ελεγχόμενα από τα αριστερά κόμματα συνδικάτα, απέφευγαν να συγκρουστούν μαζί τους.
Σιγά σιγά ο κόσμος εθίστηκε με τον παραλογισμό του «για όλα φταίνε οι άλλοι», και για το λόγο αυτό δεν μας ενδιαφέρει αν το κράτος εκσυγχρονίζεται, αν λειτουργούν οι θεσμοί, αν υπάρχει υγεία και παιδεία, αρκεί να διεκδικούμε αυξήσεις. Εξ άλλου τα χρήματα τα ζητάμε από τον «διεφθαρμένο καπιταλισμό».
Έφθασε μάλιστα στο σημείο η ηγεσία αριστερού κόμματος να δηλώσει μετά το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών για τη διαφθορά, ότι η προσπάθεια πάταξής της είναι ένα ακόμα τέχνασμα για «αποπροσανατολισμό του λαού» και δεν οφείλεται σ’ αυτή η κρίση. Και ας είμαστε διεθνώς πρωταθλητές στη διαφθορά.
Αποτέλεσμα όλης αυτής της αντίληψης που έχει καλλιεργηθεί είναι ο τρόπος που η αριστερά αντιμετωπίζει σήμερα την εγχώρια οικονομική κρίση. Κρουαζιερόπλοια αποκλείονται και δεν ξαναπατάνε στα ελληνικά λιμάνια, την ώρα που οι επαγγελματίες του τουρισμού τους περιμένουν ως μάννα εξ ουρανού. Πανό στην Ακρόπολη ταξιδεύουν στα πέρατα του κόσμου αποτρέποντας τους τουρίστες να επισκεφθούν τη χώρα μας. Αν προσθέσουμε και τις δίκαιες διαδηλώσεις των εργαζομένων που νεκρώνουν σχεδόν καθημερινά το κέντρο της Αθήνας, δεν θα κλάψουμε μόνο το θάνατο της τουριστικής αγοράς, αλλά και το θάνατο του εμποράκου. Και όλα αυτά στη λογική ότι ο καπιταλισμός δεν διορθώνεται, αλλά ανατρέπεται.
Άρα κακώς έρχονται επενδύσεις, κακώς η Κόσκο ήρθε στο λιμάνι, κακώς ζητάμε από Άραβες και Αμερικανούς να φέρουν τα λεφτά τους στη χώρα μας. Την ώρα που στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο κόσμο, όλες οι χώρες προσπαθούν να προσελκύσουν επενδύσεις στη χώρα μας κάποιοι τις θεωρούν εχθρική πράξη του κεφαλαίου εναντίον των εργαζομένων. Όπως θεώρησαν πριν λίγα χρόνια εχθρική την παρουσία του εργοστασίου της Πιρέλι στην Πάτρα, αφού «έπινε το αίμα των εργαζομένων», και μετά από ατέρμονες απεργίες ανάγκασαν την Ιταλική εταιρία να μεταφέρει την επένδυσή της στην Τουρκία, αφήνοντας τελικά άνεργους τους Έλληνες εργαζόμενους.
Το άρθρο του Κώστα Χριστοφιλόπουλου δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα “ΧΡΗΜΑ ΤΡΙΤΗ”
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
