Είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να εξάγει κανείς συμπεράσματα για τις διερευνητικές επαφές Αθηνών – Άγκυρας που οδηγούν στη σύνταξη συνυποσχετικού για την παραπομπή του θέματος της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως έχουν ολοκληρωθεί 52 γύροι απευθείας συνομιλιών. Η κάθε πλευρά κρατά τα δικά της πρακτικά και υπάρχει ρητή συμφωνία των δυο μερών για το απόρρητο των διαπραγματεύσεων. Συνεπώς, μόνο εικασίες για το τι μέλλει γενέσθαι προσφέρει η γνωστοποίηση πληροφοριών που θέλουν τις δυο χώρες να έχουν καταλήξει και να είναι έτοιμες να προσφύγουν στο ΔΔΧ.
Η πρώτη αφορά στη χρονική συγκυρία που συνδέεται με τις ανακοινώσεις της ελληνικής κυβέρνησης περί ύπαρξης υδρογονανθράκων και κοιτασμάτων αερίου στο Αιγαίου και την πρόθεση της να προκηρύξει διεθνή διαγωνισμό προσκαλώντας εταιρίες να διεξάγουν σεισμικές έρευνες.
Η δεύτερη με την απροθυμία του πρώην υπουργού των Εξωτερικών Δημήτρη Δρούτσα να ανοίξει το ζήτημα των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ) για να μη διαταράξει όπως είχε δηλώσει την πορεία των διερευνητικών επαφών.
Η τρίτη αφορά στη συνήθη τακτική της Άγκυρας να προσθέτει κάθε φορά και νέες αξιώσεις με αποτέλεσμα τελικώς το θέμα να παραμένει σε εκκρεμότητα. Θυμίζουμε ότι και το 2003 οι δυο χώρες είχαν φτάσει κοντά σε μια συμφωνία, όμως η απαίτηση της Άγκυρας να υπάρξει στο προοίμιο του συνυποσχετικού αναφορά στη Θράκη – όρο που η Αθήνα δεν μπορούσε να αποδεχθεί – οδήγησε στην ακύρωση της συμφωνίας.
Κάτι ανάλογο φαίνεται να προκύπτει και τώρα με ένα σημείο του Σχεδίου Συνυποσχετικού που αναφέρει ότι οι δυο χώρες εξουσιοδοτούν το ΔΔΧ να επιλύσει “… και όσα προβλήματα ήθελε ανακύψουν”. Δεν είναι λοιπόν βέβαιο αν και αυτή τη φορά, η Αθήνα απορρίψει το σχετικό κρίσιμο χωρίο και τελικώς δεν υπάρξει συμφωνία. Αλλά για να διαρρέεται μια τέτοια πληροφορία το πιθανότερο είναι πως η Αθήνα δεν προτίθεται να την αποδεχθεί…
Εξηγήσεις επί της ενδεχόμενης άρνησης της Αθήνας είναι περιττές. Μπορεί η προσφυγή στη Χάγη να είναι πάγια θέση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, είναι όμως γνωστό ότι αυτή θα πρέπει να αφορά αποκλειστικά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Από την άλλη όμως πλευρά, πάγια είναι κι η τακτική της Άγκυρας να προσθέτει επιμέρους διεκδικήσεις σε μια προσπάθεια να κατοχυρώσει την αμφισβήτηση της ελληνικότητας εκατοντάδων νησίδων και βραχονησίδων.
Αν όντως είναι έτσι, τότε βρισκόμαστε σε ένα νέο αδιέξοδο. Κι αναρωτιέται κανείς: Έπρεπε να γίνουν 52 γύροι διερευνητικών επαφών για να διαπιστωθεί η μηδενική πρόοδος και το αμετακίνητο των θέσεων των δυο πλευρών;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
